Ζώντας με απωθημένα
Αν… αν είχα επιλέξει εκείνο αντί αυτό… αν δεν είχα δειλιάσει… αν τολμούσα να πω όταν έπρεπε αυτά που ήθελα.. αν ήμουν εκεί… αν ήμουν με αυτόν τον άνθρωπο… αν δεν με απασχολούσε η γνώμη των άλλων…α ν δεν είχα εγωισμό… αν… αν… αν… χιλιάδες ΑΝ που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα μα έχουν αφήσει απορίες, παράπονα και αυτά τα… ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ τελοσπάντων μέσα μας…και είναι βάσανο… και είναι πίκρα μεγάλη..
Απωθημένα ονομάζονται όλα όσα δεν πραγματοποίηθηκαν ποτέ. Μπορεί να είναι λόγια, όνειρα, προσδοκίες και σχέδια είτε προσωπικά είτε επαγγελματικά, ευκαιρίες κι ακόμη και άνθρωποι. Όλα αυτά που έμειναν στη σφαίρα της φαντασίας και στο μυαλό μας ή στην ψυχή μας μέσα. Όλα αυτά που δεν ξεχνάμε ποτέ…
Γιατί δεν πραγματώθηκαν
Για ποιον ή για ποιους λόγους άραγε έμειναν αυτά όλα απραγματοποίητα και ως απωθημένα όμως; Μια απλή ερμηνεία θα ήταν ενδεχομένως το ότι έτσι τα έφερε η ζωή ή αυτό που λέμε και πεπρωμένο. Αν δεν δεχόμαστε αυτή τη θεωρία και είμαστε οπαδοί της άλλης, ότι όλα είναι επιλογές μας, τότε προφανώς δεν κάναμε αυτές τις επιλογές, συνεπώς η ευθύνη είναι όλη δική μας. Ίσως δεν υπήρξαμε αρκετά τολμηροί και φοβηθήκαμε να προχωρήσουμε στην πραγματοποίησή τους. Είναι τόσο διαφορετικό να φαντάζεσαι κάτι από το να υπάρξει ως αλήθεια και ελλοχεύει και ο φόβος της απογοήτευσης.
Από την άλλη μεριά, πως γίνεται κάτι που λαχτάρησες τόσο να μην κάνεις τα πάντα να το έχεις, να το ζήσεις; Εδώ μάλλον απαντά ο φοβερός Νίκος Καζαντζάκης με το ρητό του: Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.
Αν προσθέσουμε τώρα στην ατολμία και προκαταλήψεις που μας κρατούν ομήρους, όπως για παράδειγμα η γνώμη των τρίτων, δεν θέλει φαντασία για να κατανοήσεις γιατί έχεις απωθημένα.
Το να ήταν ακατάλληλη χρονική στιγμή είναι μια πιθανότητα επίσης, όπως και το να μην ευνοούσαν οι γενικότερες συνθήκες της ζωής μας τη δεδομένη στιγμή, αν και όλα αυτά θα μπορούσε να πει κανείς είναι δικαιολογίες κι όχι αιτιολογίες. Ένας άλλος παράγοντας σημαντικός είναι και το ότι λειτουργεί κάποιος πιο πολύ με τη λογική και δεν άγεται και φέρεται από τα αισθήματά του. Συνεπώς εξετάζοντας από κάθε πλευρά το θέμα ορθολογιστικά να διέκρινε ότι το ρίσκο δεν αξίζει ή κι ότι θα υπάρξουν παράπλευρες απώλειες ή συνέπειες σε αυτόν και σε αγαπημένα πρόσωπα.
Ζώντας με τα απωθημένα μας
Η ζωή έτσι κι αλλιώς συνεχίζεται, οπότε αυτό έγινε και με τη δική μας. Όμως στο βάθος του μυαλού μας κι όχι μόνο, υπάρχουν τα απωθημένα και ζουν και βασιλεύουν. Δεν τα εγκαταλείπουμε επειδή στην ουσία δεν έχουμε πάψει να ελπίζουμε στην πραγματοποίησή τους κάποια στιγμή. Θα αισθανθούμε άδειοι και μας τρομοκρατεί η σκέψη να τα αφήσουμε. Απλά ίσως τα κοιμίζουμε για λίγο, όμως με οποιαδήποτε αφορμή αυτά αναζωπυρώνονται και γίνονται βασανιστικά.
Τα θεωρούμε κομμάτια μας και ζουν και αυτά μαζί μας. Είναι η διέξοδος και το «σκασιαρχείο μας» τρόπον τινά από την πεζή καθημερινότητα. Είναι τα ιδανικά μας που δεν θέλουμε να προδώσουμε και τα όνειρα που βλέπουμε με ανοιχτά ή και κλειστά μάτια όταν μένουμε με τον εαυτό μας.
Είναι όσα δεν μας απογοήτευσαν και δεν μας πίκραναν. Είναι ίσως η επανάστασή μας ή και η νεότητά μας που δε θέλουμε να μας εγκαταλείψει. Είναι όλα όσα μας κρατούν σε εγρήγορση και δίνουν ίσως νόημα ακόμη και στη σκέψη μας ή στα θέλω μας. Είναι τα μυστικά μας, ακόμη και αν αποτελούν παράπονα και μοιάζουν με νερατζάκι γλυκό αφήνοντας μια πίκρα στο τέλος μετά τη γλύκα.
Διαχείριση
Πώς άραγε μπορούμε να διαχειριστούμε αυτήν την κατάσταση ισορροπώντας και διασφαλίζοντας την ψυχική μας υγεία; Διότι όπως καταλαβαίνουμε δεν είναι απλή περίπτωση, αφού ακόμη και κατάθλιψη ενδέχεται να πάθει κανείς ή και να του γίνει εμμονή ένα απωθημένο μην επιτρέποντάς του να απολαύσει και να χαρεί όσα έχει.
Απλά χρειάζεται μια ώριμη σκέψη και μια τοποθέτηση πραγμάτων μέσα μας ώστε να καταλάβουμε κάποια πράγματα. Έχουμε μια ζωή συγκεκριμένη καλώς ή κακώς, μια δουλειά κι ανθρώπους επίσης συγκεκριμένους, ζούμε σε συγκεκριμένο μέρος κι έχουμε πει όσα μπορέσαμε να πούμε. Πολλά από αυτά όντως είναι επιλογές μας. Άρα καταρχήν δεν ακυρώνουμε τις επιλογές μας και κατανοούμε πως είναι ανώριμο τουλάχιστο να ζεις με φανταστικά δεδομένα κι όχι με τα πραγματικά για τα οποία θα έπρεπε να είσαι ευγνώμων επίσης.
Αξιοποιείς και ζεις με όσα έχεις, απολαμβάνεις αυτά που έχεις και δεν χάνεις το παρόν ή στιγμές με το να αναρωτιέσαι μονίμως..ΑΝ το ένα…ΑΝ ..το άλλο. Επιτέλους αν το ήθελες τόσο, έπρεπε να είχες κινήσει γη και ουρανό να το έχεις κάνει. Κι αν φοβίες σε εμπόδισαν, τότε πάρε κι ένα μάθημα ζωής και μην αφήσεις κι άλλα πράγματα από εδώ και πέρα να μετατραπούν σε καινούρια απωθημένα μεγαλώνοντας τη λίστα.
Άρα τα πράγματα απλουστεύονται όταν τα ερμηνεύσουμε και είναι πιο διαχειρίσιμα αν δουλέψουμε με τον εαυτό μας. Μεγαλώνοντας έρχεται μια ωριμότητα που βάζει στη θέση τους πολλά.
