Ζω όπως εγώ θέλω… όχι οι άλλοι
Αναρωτήθήκαμε ποτέ αν η ζωή που ζούμε αποτελεί δική μας… κατάδική μας επιλογή; Αν τομείς αυτής, δεν ήταν επιλογή ή απόφαση άλλων για εμάς; Αν απλά επηρεαστήκαμε ή δε θέλαμε να κακοκαρδίσουμε ίσως; Αν ζούμε εκπληρώνοντας όνειρα άλλων ή διεκπεραιώνοντας απωθημένα τους; Αν όχι… ίσως είναι καιρός να το κάνουμε!
Είναι σοκαριστικό, απαράδεκτο, λάθος και ό,τι άλλο το να ζεις μια ζωή που θεωρείς ότι αποτέλεσε δική σου, προσωπική επιλογή με όσα συνεπάγεται αυτό, μα να ανακαλύπτεις ξαφνικά πως δεν είναι έτσι. Να διαπιστώνεις και αυτή η αλήθεια που διαπίστωσες να σε χαστουκίσει βίαια, πως τελικά δεν είσαι ευχαριστημένος με πολλά πράγματα στη ζωή σου, μα παρόλα αυτά τα έχεις μέσα σε αυτήν, τα εξυπηρετείς, τα διαχειρίζεσαι και αποτελούν τελικά και καθορίζουν τον τρόπο που ζεις. Καταστάσεις κι επιλογές που δεν ήταν δικές σου εντέλει….
Ποιος αποφάσισε και γιατί
Τότε ποιος αποφάσισε για εμένα χωρίς εμένα; Ποιος είναι αυτός που έχει αυτό το δικαίωμα και που θεωρεί πως γνωρίζει το καλό μου καλύτερα από εμένα; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν έχει τέτοιο δικαίωμα κι επίσης κανείς δεν είναι σε θέση να ξέρει τι είναι καλύτερο για τον άλλον, όσο κι αν ωθείται από αγάπη κι ενδιαφέρον. Αποφασίζουμε μόνο για τα παιδιά μας κι αυτό όταν είναι σε μικρή ηλικία. Το να νοιάζεσαι σου δίνει απλά το δικαίωμα να εκφράσεις τη γνώμη σου κι αυτό αν σου ζητηθεί κανονικά. Διαφορετικά γίνεται αυθαίρετα, συνήθως από δικό σου άνθρωπο υποκινούμενο από αγάπη ή αγωνία για την τύχη σου και τη ζωή σου.
Από κει και πέρα οι αποφάσεις για έναν ενήλικα σχετικά με κάθε τομέα της ζωής του, βαραίνουν και πρέπει να βαραίνουν αποκλειστικά τον ίδιο. Να κάνει τις επιλογές του επωμιζόμενος τις ευθύνες και τις όποιες συνέπειες. Συνήθως αυτοί που μας επηρεάζουν ακόμη κι αν δεν επιβάλλουν τη θέλησή τους, είναι οι γονείς μας μα και ενίοτε κάποιος σύντροφος, ο οποίος πιθανώς μας υποτιμά προσπερνώντας τη δική μας θέληση. Είτε γιατί είχαν κάτι ως όνειρο, είτε ως απωθημένο και θέλουν να το δουν να ζωντανεύει έστω μέσω μιας άλλης ζωής αγαπημένου προσώπου. Είτε είναι απλά τέτοιοι χαρακτήρες που είναι αυταρχικοί, παντογνώστες ή απλά θέλουν να τους γίνεται το χατήρι τους… το ίδιο κάνει αφού το αποτέλεσμα μετρά. Ας αναφερθεί και μια πιο σπάνια, αλλά ρεαλιστική περίπτωση, του να εξυπηρετούν δικά τους συμφέροντα.
Γιατί το κάνω
Το παράξενο δεν είναι τόσο το γιατί ανακατεύονται κι έχουν λόγο άλλοι για τη δική μας ζωή, όσο τελικά το γιατί εμείς οι ίδιοι παρασυρθήκαμε, επηρεαστήκαμε ή δεχτήκαμε να μας επιβάλλουν με ευθύ ή πλάγιο τρόπο τη δική τους θέληση. Σίγουρα αν είμαστε δειλοί ή γενικά αναποφάσιστοι και ήπιων τόνων άνθρωποι είναι ένας λόγος. Αν αγαπάμε αυτούς τους ανθρώπους και δεν θέλουμε να τους πικράνουμε είναι ένας ένας άλλος. Αν είμαστε επιρρεπείς επειδή δεν είχαμε δικά μας όνειρα τη δεδομένη στιγμή ή βρεθήκαμε σε δίλημμα, είναι άλλος ένας λόγος. Επίσης υπάρχει και η περίπτωση να έχει συμβεί δίχως να το καταλάβουμε ότι τελικά κάτι δεν ήταν επιλογή δική μας, δίχως αυτό να σημαίνει ότι στερούμαστε νοημοσύνης. Απλά υπάρχουν και περίοδοι στη ζωή μας που δεν βλέπουμε καθαρά όντας μέσα σε μια κατάσταση, όντας ευάλωτοι από μια τραυματική εμπειρία για παράδειγμα και πολλά άλλα που μπορεί να μας κάνουν να κάνουμε κάποιο χατήρι ή να νομίσουμε πως αυτό επιθυμούσαμε και θα είμαστε ευτυχισμένοι.
Μπορώ να είμαι έτσι ευτυχισμένος;
Δεν αποκλείεται η όποια επιλογή έχουν άλλοι κάνει για εμάς πραγματικά και αντικειμενικά να είναι μια καλή επιλογή ή στα αλήθεια κάτι που μας αξίζει, μας ταιριάζει και λογικά θα μας κάνει ευτυχισμένους ή έστω ικανοποιημένους από τη ζωή μας. Αυτό με δεδομένο ότι νιώθουμε καλά ζώντας με αυτήν την επιλογή και δεν καταπιεζόμαστε. Ωστόσο πέρα από κάθε αντικειμενοκότητα, δε μοιάζει πολύ πιθανό να μπορείς να βρεις ισορροπία ή ικανοποίηση και χαρά ή ηρεμία αν δεν αποφάσισες εσύ για σένα με το όποιο ρίσκο ή κόστος σαφώς. Σε απλή γλώσσα, η ζωή του καθενός είναι δική του και κάνει ό,τι θέλει με αυτή. Ζει όπου θέλει, όπως θέλει, με όποιους θέλει να αποτελούν μέρος της, κάνοντας τη δουλειά ή τα χόμπι που αυτός θέλει και παλεύοντας για όσα αυτός θέλει επίσης, ακόμη κι αυτά θεωρούν παράλογα ή ανάξια για άλλους. Μόνο έτσι μπορείς να ευτυχήσεις ή να είσαι καλά κι αν όχι τουλάχιστο να επιρρίψεις ευθύνες σε σένα κι όχι σε άλλους. Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις πλεύση αν το ταξίδι δεν αποδειχτεί όπως το φαντάστηκες. Αλλά… να το φαντάστηκες εσύ μετρά. Ο εαυτός σου, σου ανήκει και μόνο αυτός ξέρει με τι και πως θα αισθάνεται πιο καλά, πιο άνετα και πιο γεμάτος.
Όλοι πρέπει να ζήσουμε τη ζωή που εμείς θέλουμε για εμάς και όχι οι άλλοι, ό,τι κι αυτό προυποθέτει ή χρειαστεί, ό,τι κι αν σημαίνει ή πόσο θα αρέσει σε τρίτους.
