“Ζευγάρι ανοιχτό… εντελώς ορθάνοιχτο”
Πως θα σας φαινόταν αν ο σύντροφός σας σας πρότεινε να συνάπτατε παράλληλες ερωτικές σχέσεις; Αυτό πραγματεύεται το έργο του Ντάριο Φο με τίτλο «Ζευγάρι ανοιχτό… εντελώς ορθάνοιχτο». Όλα αυτά γίνονται στο «θέατρο κάτω απ’ τη γέφυρα» απ’ τον ομώνυμο θεατρικό οργανισμό. Παρακολουθήσαμε τη παράσταση σε απόσταση αναπνοής απ’ τους ηθοποιούς και φύγαμε με την καλύτερη των εντυπώσεων, τόσο απ’ τη φιλοξενία του θεάτρου όσο και απ’ την αξία του έργου και των ηθοποιών.
Πιο συγκεκριμένα, ο Βιτόριο είναι ο τύπος του άνδρα όπου ξεπορτίζει με την κάθε γυναίκα που βρίσκει στο διάβα του, και απ’ την άλλη η Αντωνία, μια νοικοκυρά, που έχει αφοσιωθεί στην οικογένεια και το μεγάλωμα του παιδιού τους. «Το ξέρεις πως έχουμε να κάνουμε έρωτα τρεις μήνες, ενώ εσύ γυρνάς με τη μια και με την άλλη; Γιατί δε κάνουμε έρωτα πια;» Η Αντωνία ζηλεύει θανάσιμα. Είναι μια ευαίσθητη, εύθραυστη γυναίκα που αγαπά τον άνδρα της και θέλει να σώσει το γάμο της. Γι’ αυτό και υποτάσσεται στη πρόταση του Βιτόριο για ελεύθερες, παράλληλες σχέσεις. Τα πράγματα όμως γυρνάνε μπούμερανγκ..
«Η Αντωνία είναι ευαίσθητη σα χαρακτήρας, βρίσκεται σε ευάλωτη στιγμή στο γάμο της, ώρες- ώρες την πιάνει τρέλα στο σημείο που θέλει ακόμη και να αυτοκτονήσει.» μας λέει η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, η οποία την υποδύεται.
Η Αντωνία ερωτεύεται έναν άλλον άνδρα, τον Άλντο, τον Κύριο Τέλειο. Ο Βιτόριο όταν το μαθαίνει γίνεται έξαλλος. «Σχέση σου είπα να κάνεις, απλό πήδημα, κι εσύ πήγες και ερωτεύθηκες;», και η Αντωνία του απαντά «Καμιά πουτάνα νομίζεις είμαι;». Το σκηνικό αλλάζει, ο Βιτόριο είναι αυτός που ζηλεύει, απειλεί να αυτοκτονήσει. Ο ανδρικός εγωισμός του πήγε περίπατο. Δεν μπορεί να σαγηνεύει μόνο αυτός τις γυναίκες, είναι και ο Άλντο, ο οποίος είναι πολυτάλαντος, ευαίσθητος, πλούσιος. Μοιάζει να τα έχει όλα, και απ’ ότι φαίνεται και την καρδιά της Αντωνίας Του.
Στο «Θέατρο Κάτω Απ’ τη Γέφυρα» η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου και ο Κώστας Καλδής «κεντάνε» υποκριτικά. Μοιάζουν όλα τόσο βιωματικά που θαρρείς κρυφοκοιτάς απ’ την κλειδαρότρυπα τη ζωή τους. «Δεν είναι κωμωδία. Παίζουμε μεταξύ δράματος και σάτιρας. Δε τραβάμε ούτε το κωμικό, ούτε το δραματικό. Ο κόσμος τη μια στιγμή μπορεί να κλάψει, και την άλλη να σκάει απ’ τα γέλια. Ιδιαίτερα οι γυναίκες ταυτίζονται με την παράσταση, και είναι πιο έντονες οι αντιδράσεις τους.» μας λέει η πρωταγωνίστρια μεταξύ άλλων. Οι δυο ήρωες συνομιλούν με το κοινό «Τι σας λέει για μένα; Πάλι άρχισε τα δικά της; Μα ένα …πήδημα ήταν, όχι κάτι παραπάνω..».
Η σκηνοθεσία του Νίκου Δάφνη «κουμπώνει» υπέροχα με την ιδιομορφία του θεάτρου και οι ανάσες των ηθοποιών συγχρονίζονται με αυτές του κοινού, όπου παίρνει ξεκάθαρα το ρόλο του ψυχοθεραπευτή ακολουθώντας τις εξομολογήσεις των ηρώων.
Η επιτυχία της παράστασης κατά τον Κώστα Καλδή συνίσταται σε τρεις παράγοντες: «Στο θέμα, στον Φο, και στον πολύ ζεστό, φιλικό χώρο του θεάτρου.». μια επιτυχία που μετράει τρία χρόνια και ίσως πάει και για τέταρτη όπως μας είπαν οι ηθοποιοί. Τους έχει ζητηθεί μάλιστα και σε διάφορα περιφερειακά θέατρα να τη παρουσιάσουν.
Απόλυτη ψυχοθεραπεία είναι και για το κοινό η θέαση της παράστασης. Οι ρόλοι αλλάζουν όπως και στην ιστορία μας άλλωστε, εκεί όπου το απόλυτο αρσενικό, ο κυνηγός Βιτόριο αμφισβητείται, πληγώνεται. Η απαίτηση της Αντωνίας είναι μία, απλή, ξεκάθαρη, διαφαίνεται στο φινάλε του έργου «Να μ’ αγαπάς και να με σέβεσαι». Αυτό είναι και το κύριο νόημα που θέλει να περαστεί και στο κοινό, να αγαπάμε και να σεβόμαστε. Τι πιο ανθρώπινο…
Η παράσταση αναμένεται να συνεχιστεί και την επόμενη θεατρική σεζόν.
