Υπόκλιση στον “φτωχό” πρόεδρο…
Πώς φαντάζεστε τον ανώτατο άρχοντα ενός κράτους, όποιο κι αν είναι αυτό; Οι περισσότεροι έχουμε μια εικόνα στο μυαλό μας. Ενας κύριος σεβάσμιος, με καλοραμμένα κοστούμια, που ζει μέσα στην πολυτέλεια, σε ένα οίκημα που ενδεχομένως λειτουργούσε παλαιότερα ως ανάκτορο, μετακινείται με τα τελευταία μοντέλα των πολυτελών αυτοκινήτων (θωρακισμένα, βέβαια), έχει πλήθος ακολούθων, γραμματέων, υπασπιστών και κάθε λογής βοηθών και παίρνει έναν παχυλό μισθό… Πηγαίνετε, λοιπόν, στο ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΟ άκρο και γνωρίστε το Χοσέ Μουχίκα, τον πρόεδρο της δημοκρατίας της Ουρουγουάης!
Ο Μουχίκα αποκαλείται στη διεθνή πολιτική σκηνή και «φτωχότερος πρόεδρος στον κόσμο»! Μόνο που απεχθάνεται αυτόν τον χαρακτηρισμό: «Δεν ξέρω πώς με αποκαλούν, αλλά εγώ δεν νιώθω φτωχός! Φτωχοί είναι όσοι δουλεύουν εξαντλητικά για να συντηρήσουν έναν πλουσιοπάροχο τρόπο ζωής και πάντα θέλουν όλο και περισσότερα. Εγώ αισθάνομαι πλούσιος. Μπορώ να ζήσω καλά μ’ αυτά που έχω».
Πόσα είναι, τέλος πάντων, αυτά που έχει; Ένα ετοιμόρροπο σπίτι σ’ ένα χωματόδρομο προαστίου της πρωτεύουσας Μοντεβιδέο, που θυμίζει ελληνική αγροτική κατοικία στη δεκαετία του 1950. Ένα απαρχαιωμένο Volkswagen σκαραβαίο, μοντέλο του 1977 (!), και τον ετήσιο μισθό του, που αν μπορούσε δεν θα τον έπαιρνε, αλλά δεσμεύτηκε να χρησιμοποιεί μόνο τον μέσο μισθό της συλλογικής σύμβασης εργασίας της Ουρουγουάης και τα υπόλοιπα (που αντιστοιχούν περίπου στο…90% του ποσού!) τα προσφέρει σε αγαθοεργίες! Δεν δέχτηκε, επίσης, καμία προσωπική φρουρά και μόνο έξω από το φράχτη του σπιτιού του περιπολούν δύο απλοί αστυνομικοί. Προσωπικός του φύλακας είναι η Μανουέλα, ένα χαριτωμένο σκυλάκι με τρία πόδια, το οποίο το ανακάλυψε ο ίδιος ετοιμοθάνατο κουταβάκι δίπλα σ’ έναν κάδο σκουπιδιών και το φροντίζει με αγάπη.
Δεν είναι, προφανώς, ζήτημα χρημάτων, αλλά στάσης ζωής. Τις ταραγμένες πολιτικά δεκαετίες του 1960 και του 1970 ο Μουχίκα ήταν ηγετικό μέλος των Τουπαμάρος, της αριστερής ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης που αγωνιζόταν για τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Ο ίδιος έζησε μία ζωή φτωχική και τα αξιώματα που πήρε στην πορεία δεν τον άλλαξαν καθόλου. Στη διάρκεια της επαναστατικής του δράσης πυροβολήθηκε έξι φορές (!) και πέρασε συνολικά 14 χρόνια στη φυλακή, μέχρι το 1985 που η Ουρουγουάη επέστρεψε στους δημοκρατικούς θεσμούς. Θεωρήθηκε (όχι άδικα) σύμβολο της χώρας όταν επανήλθε στη δημοκρατία, εξελέγη πολλές φορές βουλευτής και το 2009 εκλέχθηκε με μεγάλη πλειοψηφία στο ανώτατο αξίωμα της χώρας, θέση που θα κρατήσει μέχρι το 2014.
Ο Μουχίκα προκάλεσε αίσθηση στο συνέδριο του ΟΗΕ για την ανάπτυξη, που έγινε στο Ρίο τον περασμένο Ιούνιο, όταν διαφώνησε τελείως με τη λογική της συνεχούς ανάπτυξης των φτωχών λαών. «Ολη τη μέρα μιλάτε για ανάπτυξη, να ξεφύγουν όλοι οι πληθυσμοί της γης από τη φτώχεια. Αναρωτηθείτε, όμως, πόσο οξυγόνο θα μείνει στον πλανήτη όταν ακόμα και οι Ινδιάνοι θα μπορούν να αγοράσουν τόσα αυτοκίνητα, όσα και οι Γερμανοί; Το μοντέλο είναι λάθος. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να μάθει να χαίρεται τη φύση και τη ζωή του με λιγότερα υλικά αγαθά, ώστε να υπάρχει ισορροπία στον πλανήτη».
Ανεξάρτητα από αν κάποιος συμφωνεί με τις απόψεις του Μουχίκα, ένα είναι σίγουρο: Ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα δεν πρόδωσε τα όσα πιστεύει και τα κάνει πράξη με την καθημερινότητά του. Μακάρι να’ χαμε κι εμείς στην Ελλάδα μερικούς Μουχίκα…
