Υιοθετημένες αναμνήσεις, της Αμαλιάννας Δεδούση
Νομίζουμε ότι σασπένς έχουν μόνο τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Μεγαλύτερο όμως σασπένς μπορείς να βρεις σε ένα βιβλίο με πραγματικές ιστορίες υιοθετημένων παιδιών γραμμένο από την κοινωνική λειτουργό που χειρίστηκε τις υποθέσεις τους, αφού, φυσικά, τις αλλοίωσε για να προστατέψει την ανωνυμία των ηρώων τους.
Οι ιστορίες αυτές, επτά τον αριθμό, έχουν εξελίξεις και ανατροπές τόσο αναπάντεχες που απορείς με την εφευρετικότητα όχι της συγγραφέως αλλά της ίδιας της ζωής, που αρέσκεται να σκαρώνει παιχνίδια, ενίοτε τραγικά.
Το βιβλίο έμμεσα εξετάζει πολλές πτυχές από το ούτως ή άλλως πολύπλοκο και πολυσχιδές θέμα της υιοθεσίας, και τα προβλήματα που ανακύπτουν για τα τρία εμπλεκόμενα μέρη: τα παιδιά, τους φυσικούς γονείς και τους γονείς που τα υιοθέτησαν. Κύρια αλλά όχι αποκλειστική πηγή των προβλημάτων αυτών είναι η απόκρυψη της υιοθεσίας από το παιδί εξαιτίας του ανόητου φόβου των νέων γονιών είτε ότι δεν θα τους αγαπήσει αν ξέρει την αλήθεια είτε στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης προστασίας του ψυχισμού του παιδιού.
Αυτή η απόκρυψη ήταν ο κανόνας μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες έως ότου οι ειδικοί άρχισαν να διακηρύττουν σε όλους τους τόνους ότι αυτό είναι ολέθριο λάθος. Παρ’ όλα αυτά, το φαινόμενο της απόκρυψης δεν έχει εξαλειφθεί μέχρι τις ημέρες μας. Ολόκληρες σκηνοθεσίες στήνονται για αυτό τον σκοπό. Είμαι βέβαιος ότι ο καθένας από εμάς γνωρίζει κάποιες τέτοιες περιπτώσεις από τον προσωπικό του κύκλο.
Η απόκρυψη της αλήθειας, πέρα από τα ψυχικά τραύματα του παιδιού που σε μεγάλη ηλικία μάθει την αλήθεια από τρίτους ή από σύμπτωση ενέχει και έναν άλλο μεγάλο κίνδυνο: την εν αγνοία αιμομιξία, που αναβιώνει τον μύθο του Οιδίποδα. Αυτό ακριβώς συνέβη σε μια από τις ιστορίες με τίτλο “Αλέξανδρος” όπου ο πρωταγωνιστής συνάπτει ερωτική σχέση με την άγνωστη αδελφή του.
Πριν από λίγα χρόνια ο καλός συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος μάς είχε διηγηθεί τη δική του πραγματική ιστορία στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Η καλοσύνη των ξένων (εκδόσεις Μεταίχμιο), όπου ο ίδιος μεγάλος πια, ανακάλυψε μόνος του την αλήθεια, σκαλίζοντας σε ένα συρτάρι κάποια ξεχασμένα έγγραφα.
Διαβάζοντας το βιβλίο (το τελείωσα σε μια μέρα) μού έρχονταν στο μυαλό οι στίχοι του τραγουδιού του Σαββόπουλου “Τα παιδιά που χάθηκαν“ μόνο που εδώ δεν ήταν “στο στοιχειωμένο δάσος” αλλά στον λαβύρινθο της ζωής. Σκεπτόμουν ακόμη πόσο δύσκολη και συνάμα συναρπαστική είναι η δουλειά της κοινωνικής λειτουργού.
Μια πραγματική ιστορία κεντρίζει πάντα το ενδιαφέρον περισσότερο από μια φανταστική. Πολύ περισσότερο όταν είναι πολύ δυνατή, όπως συμβαίνει με καθεμιά από όλες τις ιστορίες του βιβλίου αυτού.
Καλαίσθητη έκδοση 212 σελίδων από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης (συνωνυμία) με εξώφυλλο που κοσμεί πίνακας του Πικάσο στην προσιτή τιμή των 12 ευρώ.
