Το τραγούδι της ειρήνης
Οι συνθήκες ειρήνης, λένε, δεσμεύουν μόνο αυτούς που τις υπογράφουν, όχι τους λαούς που αφορούν. Για να εδραιωθεί το αίσθημα της ειρήνης και της συνεργασίας μεταξύ δύο γειτονικών λαών που έχουν να θυμούνται πικρές στιγμές ο ένας από τον άλλο δεν φτάνουν μερικές υπογραφές σε κομμάτια χαρτιά, αλλά πολλά περισσότερα. Ενα… τραγούδι, ας πούμε.
Η ιστορία της Μπάρμπαρα, της Γαλλίδας τραγουδίστριας που θεωρήθηκε η διάδοχος της μεγάλης Εντίθ Πιάφ, ήλθε πάλι στην επιφάνεια τις τελευταίες ημέρες, που η Γαλλία και η Γερμανία γιορτάζουν τη συμπλήρωση 50 χρόνων από τη συνθήκη ειρήνης που υπέγραψαν. Ένα τραγούδι της Μπάρμπαρα, με τίτλο «Γκέτινγκεν» από την ομώνυμη γερμανική πόλη, θεωρείται ότι βοήθησε να φωλιάσει η ειρήνη στην καρδιά των Γάλλων και των Γερμανών. Δύο από τα μεγαλύτερα έθνη της Ευρώπης, που μέχρι να υπογράψουν τη συνθήκη ειρήνης (1960) είχαν εμπλακεί σε τρεις ολοκληρωτικούς πολέμους μέσα σε λιγότερο από έναν αιώνα (τον Γαλλο-Πρωσσικό Πόλεμο του 1866 και τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους του 2ου αιώνα) με εκατομμύρια νεκρούς και κατεστραμμένες περιοχές και από τη μία και από την άλλη πλευρά.
Το Μπάρμπαρα είναι ψευδώνυμο. Το πραγματικό όνομα της τραγουδίστριας που γεννήθηκε το 1930 ήταν Μονίκ Σερφ και είχε εβραϊκές ρίζες, που την έκαναν αμέσως στόχο των ναζί όταν εισέβαλαν στη Γαλλία. Μικρό κορίτσι ακόμα υπέφερε στις κατεχόμενες από τους Γερμανούς γαλλικές περιοχές, όμως δεν κράτησε κακία στο γερμανικό λαό και το απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ταξίδεψε στη Γερμανία και εγκαταστάθηκε για δύο χρόνια στο Γκέτινγκεν, που θεωρείται η γεωγραφική καρδιά του γερμανικού κράτους. Εκανε φίλους εκεί, ερωτεύθηκε την πόλη και απέδωσε τα όσα αισθανόταν σ’ ένα τραγούδι με τίτλο Γκέτινγκεν, το οποίο ηχογράφησε και στις δύο γλώσσες, γαλλικά και γερμανικά.
Το τραγούδι είναι ένας παιάνας στην συμφιλίωση. Ξεκινάει με τους στίχους «Φυσικά εμείς έχουμε τον Σηκουάνα και το δάσος του Βενσέν, αλλά Θεέ μου, τα τριαντάφυλλα είναι όμορφα στο Γκέτινγκεν». Και συνεχίζει: «Τα παιδιά είναι τα ίδια στο Παρίσι ή στο Γκέτινγκεν». Πιο κάτω: «Μακάρι ο χρόνος του αίματος και του μίσους να μην έλθει ξανά, επειδή υπάρχουν άνθρωποι που αγαπώ στο Γκέτινγκεν».
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε το 1961, ένα χρόνο μόλις μετά το γαλλογερμανικό σύμφωνο φιλίας. Η Μπάρμπαρα το τραγούδησε σε συναυλίες μπροστά σε Γερμανούς φοιτητές σε διάφορες γερμανικές πόλεις, φυσικά και στο Γκέτινγκεν. Σε μία απ’ αυτές τις συναυλίες την άκουσε ο τότε φοιτητής ιατρικής και αργότερα καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος παραδέχτηκε πολλά χρόνια αργότερα ότι το τραγούδι όχι μόνο μπήκε στην καρδιά του, αλλά και τον βοήθησε να σκεφτεί πιο βαθιά τη συνεργασία του με τους γείτονες Γάλλους.
Η Μπάρμπαρα έγινε σταρ στη Γαλλία. Δρόμοι πήραν το όνομά της, οι προτάσεις για δίσκους έπεφταν βροχή. Κανένα τραγούδι, όμως, δεν έμεινε στην ιστορία όπως το «Γκέτινγκεν». Στην κηδεία της το 1997 παραβρέθηκαν πάνω από 250.000 άνθρωποι, εκ των οποίων και χιλιάδες Γερμανοί που έφυγαν από τις πόλεις τους για να της πουν το τελευταίο αντίο.
