Το κοινωνικό περπάτημα

Η πανδημία του Covid19, αν και είχε αρκετές αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή μας, για πολλούς ήταν μια ευκαιρία να θυμηθούν πράγματα που αγαπούσαν και έκαναν παλαιότερα, αλλά με τον καιρό τα ξέχασαν. Ένα από αυτά ήταν και το περπάτημα στη φύση, στο πάρκο, στην παραλία, με φίλους, με την οικογένεια, ή μόνοι. Φυσικά, το περπάτημα και η υγιεινή μαγειρική ήταν από τα πρώτα στη λίστα, καθώς η πανδημία μάς θύμισε και κάτι άλλο που στην καθημερινότητά μας, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, το παραμελούσαμε: την αξία της υγείας.

Έχουν γραφτεί πολλά άρθρα, ακόμα και βιβλία για τα σωματικά και ψυχολογικά οφέλη του περπατήματος. Νομίζω πως δεν έχει νόημα να απαριθμήσω εδώ αυτά που ήδη έχουν λεχθεί από άλλους. Αυτό που θα ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας είναι, πώς βίωσα εγώ τα οφέλη αυτού που θα λέγαμε το κοινωνικό περπάτημα, δηλαδή το περπάτημα όχι ως μοναχική δραστηριότητα. 

Πολλές φορές ακούμε τους ξένους να ενθουσιάζονται με τις ομορφιές του τόπου μας ή ακόμα και εμείς τις χρησιμοποιούμε ως δέλεαρ στις διαφημίσεις μας, με στόχο συνήθως το οικονομικό όφελος. Όμως, αλήθεια, είμαστε ικανοί να εκτιμήσουμε πραγματικά αυτό το θαύμα και το φάρμακο μέσα στο οποίο ζούμε; Κάθε τόπος στην Ελλάδα έχει το δικό του μοναδικό φυσικό τοπίο. Ακόμα κάθε τόπος έχει και τα γραφικά χωριουδάκια του με τα σπιτάκια  που έως και σήμερα, σε μερικά χωριά, παραμένουν το ένα δίπλα στο άλλο.

Περπάτημα και κοινωνικές συναναστροφές

Έτσι, όταν βγούμε για περπάτημα με την παρέα μας, τουλάχιστον σε αγροτικές ή ημι-αστικές περιοχές, ποιος μπορεί να πει ότι δεν έχει συναντήσει ανθρώπους να τον καλούν στο σπίτι του, να επιμένουν μέχρι να τον πείσουν να έρθει να τον κεράσουν; Ποιος δεν έχει νιώσει αυτή την ανθρώπινη ζεστασιά από ανθρώπους που δεν είναι δικοί του, αλλά που αγαπούν και θέλουν να βοηθήσουν τον άνθρωπο επειδή έτσι τους υπαγορεύει το φιλότιμό τους; Τα εκτιμάμε όλα αυτά; Σε ποιον δρόμο του εξωτερικού μπορεί να περπατήσει κανείς και να λάβει τέτοια αγάπη από ανθρώπους απλά γνωστούς, ή και ξένους;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Το ταχύτερο περπάτημα προσφέρει μακροζωία

Και αυτή η ζεστασιά δεν είναι φάρμακο για την υγεία μας; Ο Αριστοτέλης κατάλαβε και βροντοφώναξε από τα αρχαία χρόνια πως «άνθρωπος φύσει ζώον κοινωνικόν». Οι μακρόβιοι άνθρωποι της Ικαρίας αναφέρουν ως σημαντικό παράγοντα που τους κράτησε στη ζωή τόσα χρόνια τις πλούσιες κοινωνικές συναναστροφές. Εμείς συχνά σκεφτόμαστε «Έλα μωρέ ο ταξιτζής είναι δεν θα τον ξαναδώ, γιατί να του μιλήσω;», «ο μανάβης είναι γέρος, με αυτόν θα πιάσω κουβέντα;» Λάθος. Λάθος, γιατί ο εγκέφαλός μας εκείνη τη στιγμή δεν θα σκεφτεί «Αα αυτή μιλάει με έναν άνθρωπο που δεν θα τον ξαναδεί, άρα εγώ τώρα δεν αξίζει να χαρώ». 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Άθληση – Κοινωνικοποιηση: Αντίδοτο στη μοναξια των νέων

Ο εγκέφαλός μας την ίδια θαλπωρή θα εισπράξει από οποιονδήποτε αρκεί να του μιλήσει καλοπροαίρετα, και τις ίδιες ορμόνες θα αρχίσει να παράγει για να θωρακίσει τον οργανισμό μας. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα βγούμε για περπάτημα, ας μην βγούμε με την παρέα μας ή το κινητό μας και αντιμετωπίζουμε το ταξίδι μας παθητικά, σαν μια παρένθεση μέσα στην αγχώδη μέρα μας. Ας βγούμε συνειδητά, ας παρατηρήσουμε τη φύση γύρω μας, ας πάμε στο διπλανό χωριό και ας είμαστε κοινωνικοί με τους ανθρώπους που θα συναντήσουμε και μπορούμε να γνωρίσουμε. 

Και ας μην μας πειράξει το όποιο κουτσομπολιό. Από τα δύο κακά, το κουτσομπολιό και την ανωνυμία, προτιμάμε το πρώτο. Έτσι και αλλιώς, εμείς ξέρουμε ποιοι είμαστε, οπότε οι γλώσσες δεν μας αγγίζουν. Πάμε αποφασισμένοι να ρουφήξουμε μόνο τα θετικά της κάθε εμπειρίας…

Συντάκτης: Κατερίνα Σπαθαράκη,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.