Η Ερατώ μέσα από τον μονόλογό της και από την ιστορία της λέει όλα όσα μπορεί να έχει ζήσει μια …
«Το έκτο πάτωμα», μία κωμωδία – θρύλος: Σχόλια πάνω στην μουσικοθεατρική παράσταση του θεάτρου Ακροπόλ
Ένας απολαυστικός σχολιασμός της παράστασης που παίζεται αυτό το διάστημα το «Ακροπόλ» και η οποία τα έχει όλα: γέλιο, καυγάδες, έρωτα, τραγούδια από την Ν. Κραουνάκη και ηθοποιούς που στήνουν μία πραγματική γιορτή 2 ωρών. Δείτε την!
Θα σας πω ευθύς αμέσως γιατί: Γραμμένο το 1937 από τον Ελβετό Άλφρεντ Ζερί (προφανώς απ τους ελάχιστους Ελβετούς με χιούμορ – αν γνωρίζετε άλλον πείτε το σας παρακαλώ), τότε που στα τελευταία πατώματα της πολυκατοικίας έμεναν οι φτωχοί, καθώς οι πλούσιοι δεν διανοούνταν να κουραστούν ανεβαίνοντας σκάλες. Κωμωδία με αφηγητή και τραγούδι – πολύ σημαντικό ότι κανένα απ τα δυο δεν σε χαλάει καθώς δημιουργείται μια διαρκής κι ευχάριστη εναλλαγή μεταξύ πρόζας και τραγουδιού χωρίς να χάνεται ο ρυθμός ή η ροή της υπόθεσης.
Κωμωδία εποχής διαχρονική και επίκαιρη
Κωμωδία της εποχής πριν τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο που εάν είχε γραφτεί σήμερα το μόνο διαφορετικό, θα ήταν πιθανά η χρήση κινητών από τους ενοίκους του έκτου πατώματος. Τότε όμως, μην έχοντας ούτε τηλέφωνο, αναγκάζονταν να συνομιλούν, να καυγαδίζουν, να ερωτεύονται, να ψεύδονται και να γκρινιάζουν φάτσα με φάτσα, και βέβαια να κουτσομπολεύουν πίσω απ την πλάτη του άλλου – αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι τα σήμερα.
Το παρισινό αυτό «έκτο πάτωμα» είναι η ζωή ή μέρος της ζωής των ενοίκων και της «ολίγον πολύ» φιλοχρήματης ιδιοκτήτριας του ορόφου. Ζωές που μπλέκονται, μπερδεύονται, διασταυρώνονται για λίγο, αλλά συνεχίζουν αμείλικτα τον δρόμο τους. «Τίποτα δε συμβαίνει στο 6ο πάτωμα!» , μας πληροφορεί η αφηγήτρια – τίποτα παραπάνω από τα μύρια απλά, μικρά και κωμικοτραγικά γεγονότα που συμβαίνουν στις ζωές όλων και που έχουν το δικό τους ειδικό βάρος.
Ισότιμοι ρόλοι, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, πρωταγωνιστής και δευτεραγωνιστές
Ουσιαστικά δεν υπάρχει ένας πρωταγωνιστής, δεν υπάρχει ένας «καλός», ούτε ένας «κακός». Όλοι παίζουν τον ρόλο τους με την διαφορετικότητα και την ιδιαιτερότητά του, χωρίς να επισκιάζεται κανείς. Εάν ξεχωρίζει ένας, είναι ρόλος, αυτός είναι της μαντάμ κουτσομπόλας (Υ. Μανέ), αλλά μπορεί να είναι γιατί βρίσκεται συνεχώς παντού και παρούσα σχεδόν σε κάθε σκηνή (πράγμα σύμφωνο με τον ρόλο της) και είναι άκρως απολαυστική με την τρύπια ρόμπα που ανεμίζει πίσω της.
Άριστοι συντελεστές και ένα μικρό μελανό σημείο
Επίσης τα σκηνικά είναι εξαιρετικά, ο φωτισμός, η σκηνοθεσία (χρησιμοποιείται η σκηνή και ο διάδρομος του θεάτρου) και η διασκευή/μετάφραση από τα γαλλικά το ίδιο. Εδώ, το μόνο μικρό μελανό σημείο είναι ο ήχος που είναι πολύ δυνατός με αποτέλεσμα κάποια λόγια να μην ακούγονται καθαρά- στα τραγούδια αυτό είναι πολύ λυπηρό καθώς χάνει ο θεατής τη ρίμα στα τραγούδια. Από την άλλη πλευρά, η παράσταση είναι νέα και πιθανότατα θα το φροντίσουν και αυτό.
Ένα κοινό που συμμετείχε ενεργά και τιμούσε τους ηθοποιούς εμπράκτως!
Το Ακροπόλ είναι σχετικά μεγάλο θέατρο και ήταν κατάμεστο όταν παρακολούθησα την παράσταση. Παράσταση δίχως θεατές δεν γίνεται και στην συγκεκριμένη παράσταση οι θεατές συμμετείχαν με την καρδιά τους! Ήταν ένα ακροατήριο κεφάτο, που χειροκροτούσε στην είσοδο κάθε αγαπημένου του ηθοποιού (κάποιοι αυτό το θεωρούν tres banal, tres «λαϊκό» και καθόλου intellectual. Είναι όμως, πιστεύω, πολύ ανθρώπινο: δείχνει χαρά και εμπιστοσύνη και με τον τρόπο του τιμά τον εκάστοτε καλλιτέχνη που «ξεμυτάει» στη σκηνή.
Επίσης, στις σκηνές που υπήρχε ερωτικό φιλί στα χείλη, υπήρχαν και τα ανάλογα ενθαρρυντικά σφυρίγματα από κάτω! Μιλάμε, δηλαδή, για ένα κοινό που είχε ταυτιστεί με τους ήρωες, που συνωμοτούσε μαζί τους και ζέστανε ακόμα περισσότερο την ήδη χαρούμενη ατμόσφαιρα του θεάτρου. Η όλη παράσταση ήταν μια μικρή γιορτή 2 ωρών. Όπως και η ζωή είναι μια σύντομη γιορτή περισσότερων ωρών…
Όλα καλά στα «μπαρ» των θεάτρων, αλλά τα ποτά πού πήγαν;
Επίσης, έχει διάλειμμα (πράγμα που εκλείπει τελευταία, καθαρές τουαλέτες και μπαρ κάπως καλύτερο από αυτά που συνήθως βρίσκει κανείς στα θέατρα. Έχω πάντα την απορία γιατί επιμένουν να τα λένε «μπαρ», όταν τούτο διαθέτει μόνο 2-3 αλοολούχα ποτά στο ράφι του κι αυτά μέτριας έως πολύ μέτριας ποιότητος. Πάω στοίχημα ότι εάν είχαν καλύτερο μπαρ τα θέατρα, θα πήγαινε περισσότερος κόσμος!
Κι αν ξεχνάς αυτούς που σε ψυχαγώγησαν, αυτοί βάζουν ψυχή και ταλέντο
Αλλά, μην σας χαλάει το μπαρ, διότι στο Ακροπόλ θα σας φτιάξει η παράσταση από μόνη της. Πηγαίνετε! Αξίζουν και με το παραπάνω όλοι αυτοί οι ηθοποιοί που έχουν βάλει τον αθέατο σε μας χρόνο τους και τον κόπο τους τον οποίο οι θεατές ποτέ δεν αντιλαμβάνονται. Κάνουν μία κατάθεση του ταλέντου τους, πράγμα που θέλει επιμονή και αμέτρητη προσπάθεια, βάζουν το κέφι και την ψυχή τους αφήνοντας πίσω τα δικά τους προβλήματα….Κι όλα αυτά για να μας χαρίσουν κάποιες ώρες χαράς, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αφού πέσει η αυλαία, σύντομα θα τους ξεχάσουμε.
Πηγαίνετε, τρεχάτε σας λέω….
