Το πάσχον εκπαιδευτικό σύστημα και το σχολείο του μέλλοντος.

Το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των μαθητών, με αποτέλεσμα οι έφηβοι που το βιώνουν να αδιαφορούν και να μην αποδίδουν μέσα σε αυτό. Το σχολείο του μέλλοντος μπορεί να θεραπεύσει τις υπάρχουσες παθογένειες και να εμπνεύσει τη δημιουργικότητα και το πάθος για γνώση των επόμενων γενεών.

Αποθαρρυντικές φαίνονται να είναι οι ενδείξεις απήχησης του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος στο σύγχρονο έφηβο. Η εκπαιδευτική οργάνωση συνεχίζει να διατηρείται σε χαμηλά επίπεδα για την εποχή της και οι συνέπειες, της προκειμένης περίπτωσης, καθίστανται με την πάροδο του χρόνου όλο και πιο ορατές.

Στο συγκεκριμένο άρθρο, λοιπόν, θα γίνουν ορισμένες διεξοδικότερες αναφορές επί του φλέγοντος ζητήματος, αναφορές οι οποίες χρειάζεται να μας αφυπνίσουν και να μας εξεγείρουν!

Εξάντληση και ανύπαρκτος προσωπικός χρόνος

Σε έναν αέναο αγώνα, όπως είναι η ζωή, συνάμα με τους ενήλικες έχουν βρεθεί να διανύουν χιλιόμετρα εξάντλησης και οι μαθητές, οι οποίοι προσπαθούν να τα προλάβουν όλα και να καταπιαστούν με όλα. Επτά ώρες την ημέρα καθισμένοι σε ένα θρανίο και το απόγευμα φροντιστήρια για την εκμάθηση ξένων γλωσσών, στη συνέχεια αθλήματα και μετά ξανά φροντιστήρια με στόχο την δυνατότερη ανταπόκριση στην ενδεικνυόμενη σχολική ύλη του Υπουργείου Παιδείας. Το αποτέλεσμα, εύλογα συμπεραίνει κανείς, καταλήγει, σαφώς, να περιστρέφεται γύρω από εξαντλημένους οργανισμούς, οι οποίοι δε διαθέτουν, στο ελάχιστο, τον στοιχειώδη προσωπικό ελεύθερο χρόνο. Ένας χρόνος ο οποίος θα μπορούσε να αξιοποιηθεί πολύ ωφέλιμα για την ουσιαστικότερη ανάπτυξη κάθε παιδιού.

Διαδικασία μάθησης

Το κλίμα, στο μεταξύ, δύναται να μετατραπεί ακόμη περισσότερο σε ένα ανιαρό και αποπνικτικό περιβάλλον, αφού οι μέθοδοι διδασκαλίας που χρησιμοποιούνται παραμένουν δασκαλοκεντρικές και επομένως επίπεδες, δίχως βάθος και δημιουργικότητα. Στον 21ο αιώνα τα σχολεία μας έχουν ανάγκη από ένα μαθητοκεντρικό μοντέλο, εφόσον το επίκεντρο της διδαχής είναι ο ίδιος ο μαθητής ο οποίος διψάει για γνώσεις ευρύτερου περιεχομένου, γνώσεις τόσο θεωρητικές όσο και πρακτικές, καλλιτεχνικές, φιλοσοφικές που θα αποτελούν την πεμπτουσία όλων.

Ο τρόπος εκπαίδευσης, λοιπόν, που εξακολουθεί να τίθεται σε εφαρμογή, φαντάζει εξαιρετικά απαρχαιωμένος, ενώ και η ανοργάνωτη ύλη με τα ακατάλληλα εγχειρίδια, καθώς και τα ελλιπή μέσα και εργαλεία ενισχύουν τη συνεχή αναποτελεσματικότητα των μαθημάτων.

Τα σχολεία σημειώνουν αισθητή έλλειψη ως προς τη δημιουργική σκέψη, αλλά και τη δημιουργικότητα γενικότερα. Οι μαθητές αντί να επιδίδονται στην καλλιέργεια ατομικών δεξιοτήτων εντός του εκπαιδευτικού ιδρύματος, μαθαίνουν σε μία ανορθόδοξη στείρα αποστήθιση διαφόρων πληροφοριών, οι οποίες τους καθιστούν ‘’παπαγαλάκια’’. Αυτός ο τρόπος προσέγγισης γεννά στους μαθητές ένα, δυστυχώς, αίσθημα δυσφορίας ως προς την εκπαίδευση εν γένει, την οποία και αντιμετωπίζουν με αδιαφορία, μην έχοντας έτσι κίνητρα και στόχους για να προχωρήσουν επισταμένως στην παρακολούθηση των εκάστοτε διδακτέων μαθημάτων.

Μέσα σε αυτή τη δίνη οι χαρισματικοί μαθητές μένουν σε μία στασιμότητα, ενώ αντίστοιχα οι αδύναμοι δηλώνουν σημάδια αγανάκτησης με το σύνθετο και ανοργάνωτο όγκο της ύλης.

Αυξανόμενο άγχος

Για του λόγου το ασφαλές, το υπάρχον φαινόμενο, στα προαναφερόμενα πλαίσια, έχει μετουσιώσει την εκπαίδευση σε μία αρένα ανταγωνισμού, όπου καθείς ανταγωνίζεται τον διπλανό του στο όνομα της βαθμοθηρίας, χάνοντας το νόημα του συνολικού ταξιδιού. Ιδίως στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, που οι απαιτήσεις ανεβαίνουν και συνάμα το ήδη επιβαρυμένο πρόγραμμα, πολλά παιδιά εμφανίζουν διαταραχές κάθε είδους, καθώς και κρίσεις πανικού, τα οποία, φυσικά, θέτουν σε κίνδυνο τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική τους υγεία.

Το σχολείο του μέλλοντος

Το σχολείο του μέλλοντος θα είναι ένας χώρος προσφιλής προς τα παιδιά, ο οποίος πρωταρχικό στόχο θα θέτει την κριτική όξυνση του νου και την πολύπλευρη μόρφωση, η οποία θα πραγματώνεται μέσω της αξιοποίησης ποικίλων καινοτόμων τεχνικών. Τεχνικές οι οποίες θα συμπεριλαμβάνουν στο δυναμικό τους μία ευρύτερη γκάμα που θα καλύπτει όλα τα ενδιαφέροντα.

Στο σχολείο του μέλλοντος ο μαθητής θα έχει λόγο να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία να προβεί στην προσπάθεια τεκμηρίωσής των θέσεών του με τα δικά του επιχειρήματα. Στο σχολείο αυτό θα υπάρχει διάλογος μεταξύ δασκάλων και μαθητών και κανείς απ’ τα παιδιά δε θα διστάζει στην υποβολή αποριών.

Άλλωστε η απορία θα είναι ένα από τα περίτρανα σημάδια προόδου και εξέλιξης, γιατί «Απορώ» σημαίνει πως ζω, είμαι σκεπτόμενο ον και έχω κριτική διάθεση με έντονη τη δυνατότητα επεξεργασίας. «Επεξεργάζομαι» σημαίνει μαθαίνω σωστά και αν μαθαίνω σωστά, αναπτύσσομαι σωστότερα!

Το μελλοντικό σχολείο θα εμφορείται από δημιουργικότητα, ενθαρρύνοντας συλλογικές δραστηριότητες, πειραματισμούς, εκπαιδευτικές εκδρομές, σεμινάρια βαθύτερου στοχασμού με πάμπολλες πρακτικές εκφάνσεις. Σε αυτό το νέο σχολείο η διδασκαλία ξένων γλωσσών θα είναι κατάλληλα εξοπλισμένη για ένα ποιοτικότερο μάθημα, το οποίο θα έχει τη δυνατότητα να σταθεί μόνο του στα πόδια, χωρίς την υποβοήθηση κανενός άλλου επιβαρυντικού παράγοντα στο πρόγραμμα των παιδιών. Ακόμα, οι υπόλοιπες απογευματινές δραστηριότητες θα προσαρμόζονται εξίσου στο ολοήμερο του σχολείου, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην ανάκτηση περισσότερου ελεύθερου χρόνου εκ μέρους των μαθητών.

Το σχολείο του μέλλοντος θα είναι παραγωγικό για τον μαθητή και όχι κουραστικό!

Συντάκτης: Μαρία Τατιάνα Πινακούλα,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.