Η αγάπη αποτελεί σταθερή πηγή έμπνευσης, σε κάθε εποχή, για τα αριστουργήματα της λογοτεχνίας και της ποίησης. Σταχυολογούμε μερικά από …
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;
Τι είναι η αγάπη; Πότε αγαπάμε βαθιά και αληθινά; Τι καθορίζει τη μοναδικότητα αυτού του συναισθήματος;
Αγάπη: τι είδους συναίσθημα είναι η αγάπη; Εντοπίζεται στη συμπεριφορά μας απέναντι στους άλλους, εκφράζεται ως έλξη, είναι μια παθιασμένη αφοσίωση μεταξύ δυο ανθρώπων, είναι η βαθιά και έντονη κλίση απέναντι σε κάτι; Ή είναι η ανιδιοτελής προσφορά προς το συνάνθρωπο, η καλοσύνη, η συμπόνοια και η εκδήλωση αλτρουισμού; Με όποιον τρόπο κι αν την ερμηνεύσουμε το συναίσθημα της αγάπης είναι μοναδικό και μοναδικά τα όσο κατακλύζουν όποιον την βιώνει.
Τα είδη της αγάπης στην Αρχαία Ελληνική σκέψη
Οι Αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν για επτά τύπους αγάπης: την αγάπη του έρωτα, όπου κυρίαρχη είναι η σεξουαλική έλξη, το πάθος και η ευχαρίστηση. Θεωρούσαν αυτήν την αγάπη την πιο σύντομη σε διάρκεια. Την αγάπη της φιλίας, ένα συναίσθημα με χαρακτηριστικά τη συντροφικότητα και την αμοιβαία εμπιστοσύνη. Υποστήριζαν μάλιστα ότι αν η αγάπη του έρωτα και της φιλίας συνδυαστούν, θα έχουν και μακρόχρονη διάρκεια.
Το τρίτο είδος αφορά την αγάπη μεταξύ γονέων και παιδιών την οποία αποκαλούν αγάπη της στοργής, μια διαφορετική μορφή αγάπης με εξάρτηση μεταξύ των μελών της και προσκόλληση. Ακολουθεί η αγάπη της αγάπης. Είναι γενικά το συναίσθημα για το συνάνθρωπο, τον «πλησίον» της χριστιανικής διδασκαλίας, απέναντι στα ζώα και ό,τι μας περιβάλλει. Μια μορφή αγάπης που ολοκληρώνει τον άνθρωπο ηθικά και πνευματικά.
Τα τρία τελευταία είδη της αγάπης στα οποία αναφέρονται οι αρχαίοι Έλληνες είναι η αγάπη για το παιχνίδι, την διασκέδαση και την περιπέτεια, όπου οι άνθρωποι επικεντρώνονται κυρίως στις εμπειρίες και φλερτάρουν χωρίς απαραίτητα να υπάρχουν συναισθήματα.
Η αγάπη της Πράγμα που αναπτύσσεται και ενισχύεται από τον σεβασμό και τον θαυμασμό που έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, είναι η αγάπη της ωριμότητας και απαιτεί δέσμευση, υπομονή και κατανόηση.
Τέλος μιλούσαν για την αγάπη της Φιλαουτίας, η οποία δεν είναι άλλη από την αγάπη του εαυτού μας. Όχι όμως εκείνη που ταυτίζεται με την εγωπάθεια και τον ναρκισσισμό, αλλά για εκείνη που οδηγεί τον άνθρωπο να αγαπά τον εαυτό του μέσω της κατάκτησης της αυτοπεποίθησης και της αυτογνωσίας. Άλλωστε πως ένας άνθρωπος θα αγαπήσει τους άλλους αν δεν αγαπά πρώτα τον εαυτό του;
Διαβάστε επίσης: Αυτοβελτίωση σημαίνει: αγάπη προς τον εαυτό μου αλλά και προς τους άλλους. Ωραία. Και πώς γίνεται αυτό;
Το πολύτιμο αγαθό της αγάπης λοιπόν που έγινε αντικείμενο συζήτησης για τους αρχαίους Έλληνες αλλά και για όλους τους μετέπειτα θιασώτες της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας, για τους λογοτέχνες, τους ποιητές και τους καλλιτέχνες αλλά και για τους απλούς ανθρώπους δεν είναι τίποτε άλλο από υπόθεση ατομική.
Είναι υπόθεση του καθενός μας. Αγαπάμε όταν αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα, όταν φροντίζουμε τον άλλο αφειδώς, όταν τον ενθαρρύνουμε, όταν είμαστε ειλικρινείς, όταν κάνουμε τον άλλον να νιώθει ασφαλής. Τότε «γεννιέται και ανθίζει» η αγάπη και μετατρέπεται σε πολύτιμο αγαθό. Ένα αγαθό που στοχεύει να υλοποιήσει τα ανθρώπινα όνειρα και κάνει τους ανθρώπους καλύτερους.
Διαβάστε επίσης: Γιατί είναι δύσκολη η αποδοχή της διαφορετικότητας;
«Ένα έμβλημα της αιωνιότητας που μπερδεύει κάθε έννοια του χρόνου και αφαιρεί κάθε ανάμνηση της αρχής και κάθε φόβο για το τέλος», όπως έλεγε η Γαλλίδα λογοτέχνης Ζερμαίν ντε Σταέλ ή όπως είχε αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στον δικό του «Ύμνο της αγάπης». «Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμή της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως…»
