Θυμός: Κατανόηση και διαχείριση
Όπως κάθε αρνητικό συναίσθημα έτσι και ο θυμός λειτουργεί ως μία εκ των έσω δημιουργούμενη τοξίνη που έχει επιβλαβείς συνέπειες τόσο για το φυσικό μας σώμα, όσο και για τη νοητική και συναισθηματική μας ισορροπία. Πρόκειται για το αποτέλεσμα κάποιων δικών μας λανθασμένων επιλογών ή συμπεριφορών άλλων ανθρώπων, στις οποίες έχουμε φυσικά επιτρέψει να μας επηρεάσουν. Γιατί οτιδήποτε προκαλεί τον θυμό μας είναι αυτό που δεν κατανοούμε ή δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Μας θυμώνει, λοιπόν, καθετί που ξεπερνάει το δικό μας φάσμα ελέγχου, αντίληψης και κυριαρχίας κάνοντάς μας να νιώθουμε ευάλωτοι και ανίσχυροι, έως έναν βαθμό, μπροστά του.
Ο θυμός ως πυξίδα στα ευάλωτα στοιχεία της προσωπικότητας
Επομένως, τα ζητήματα και οι άνθρωποι που μας θυμώνουν βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με τη δική μας προσωπικότητα και τις εσωτερικές μας αδυναμίες. Παρατηρούμε συχνά να εκτυλίσσονται δίπλα μας δυσάρεστα και ουσιώδη θέματα και να μην μας αγγίζουν καθόλου, ενώ την ίδια στιγμή να μας βγάζουν εκτός εαυτού κάποια άλλα μικρότερης βαρύτητας. Αυτό συμβαίνει μονάχα για ένα λόγο. Ό, τι μας θυμώνει παράλληλα μας καθοδηγεί στο να βρούμε τα δικά μας ευάλωτα στοιχεία και να τα επεξεργαστούμε. Ο θυμός θα πρέπει να εκλαμβάνεται και να αντιμετωπίζεται πάντα ως μία πυξίδα η οποία μας στρέφει με ακρίβεια στα προσωπικά μας ακατέργαστα στοιχεία της προσωπικότητάς.
Διαχείριση εσωστρεφών προσωπικοτήτων
Όταν για παράδειγμα είμαστε εξωστρεφείς ως προσωπικότητες, είναι λογικό να μας κουράζουν και συχνά να μας θυμώνουν οι άνθρωποι που λόγω κάποιων συνθηκών έχουν επιλέξει για όσο καιρό χρειάζεται, το μονοπάτι της εσωστρέφειας. Το να επιδιώκουμε ωστόσο πιεστικά να τους κάνουμε πιο εξωστρεφείς, εκτός από χονδροειδής μέθοδος επιβολής επάνω τους, με παντελή απουσία σεβασμού της ατομικότητάς τους, είναι παράλληλα σαν να προσπαθεί κάποιος να επισπεύσει την Άνοιξη! Κρύβει μία τέτοια ματαιότητα στα όρια του παραλόγου!
Δεν μπορείς να πάρεις ένα σφυρί και να αρχίσεις να χτυπάς μία τριανταφυλλιά να ανθίσει, γιατί τότε δεν θα της επιτρέψεις εσύ υπ’ ευθύνη σου να ανοίξει ποτέ! Θα την έχεις διαλύσει -εάν δεν είναι αρκετά δυνατή ώστε να αντέξει τα χτυπήματα- πολύ νωρίτερα προτού καταφέρει να ανθίσει. Ένα λουλούδι όπως και ένα ανθρώπινο ον θέλει χώρο, χρόνο, τις κατάλληλες συνθήκες και κυρίως τον σεβασμό και την άνευ όρων αποδοχή των γύρω του έτσι ώστε να νιώσει εμπιστοσύνη και να αφεθεί στη ροή της εξέλιξής του.
Απαιτείται τρυφερότητα και ευελιξία στη διαχείριση ενός εσωστρεφούς εν προκειμένω ατόμου, η οποία δεν σχετίζεται τόσο με την ευφυΐα στη διαχείριση ενός τέτοιου ατόμου, όσο κυρίως με τη συναισθηματική ωριμότητα αυτού που διαχειρίζεται μία τέτοια κατάσταση. Γιατί το ποσοστό θυμού το οποίο βιώνουμε σε μία δεδομένη κατάσταση είναι αντιστρόφως ανάλογο με τα επίπεδα συναισθηματικής ωριμότητας τα οποία μας διακρίνουν ως προς την κατάσταση αυτή. Μας καταδεικνύουν ξεκάθαρα, πού και για ποιον λόγο είμαστε ευάλωτοι άρα και εκτεθειμένοι στο αρνητικό αυτό συναίσθημα.
Αντιμετωπίζοντας το αντικείμενο θυμού
Από τη στιγμή που θα εντοπίσουμε λοιπόν τι είναι αυτό που προκαλεί τον θυμό μας και για ποιον λόγο, αρχίζουμε να αποδεχόμαστε το δεδομένο της ύπαρξής του και να εισέλθουμε εάν φυσικά το επιθυμούμε σε διαδικασία μετατροπής του από αρνητικό σε θετικό. Αυτό είναι κάτι που καταρχήν απαιτεί θάρρος και ειλικρίνεια από εμάς.
Πρέπει να είμαστε σε θέση να φέρουμε νοητά απέναντί μας το αντικείμενο του θυμού μας και να το αντιμετωπίσουμε. Όχι με επιθετικότητα και άμυνες, αλλά φιλικά και με διάθεση να κατανοήσουμε τα βαθύτερα αίτια της εκάστοτε συμπεριφοράς ή πράξης που μας προκαλεί θυμό. Εάν δεν του δώσουμε μέσα μας τον χώρο να μας οδηγήσει στα βαθύτερα αίτια του θυμού τον οποίο μας προκαλεί, είναι σαν να αρνούμαστε τη δική μας αυτογνωσία και εξέλιξη.
Γι’ αυτό λοιπόν είναι σημαντικό να θυμόμαστε πάντα πως όταν ο θυμός μας κυριεύσει δεν του επιτρέπουμε να εκφραστεί ποτέ εν βρασμώ! Ένα τοξικό συναίσθημα όταν εκφραστεί σε πλήρη ένταση, τη στιγμή της εκδήλωσής του έχει επιβαρυντικές συνέπειες, τόσο για τον εκφραστή όσο και για τον αποδέκτη! Και δυστυχώς κάποιες φορές οι συνέπειες αυτές είναι και μη αναστρέψιμες.
Δίνουμε λοιπόν πρώτα τον απαιτούμενο χρόνο στον εαυτό μας να μπει σε εσωτερικό διάλογο που θα μας βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση του όλου συμβάντος και να αποβάλει σταδιακά το τοξικό αυτό συναίσθημα. Στη συνέχεια, επιλέγουμε να επικοινωνήσουμε με το αντικείμενο του θυμού μας. Πάντα με διάθεση κατανόησης και σεβασμού της διαφορετικότητας του άλλου, έτσι ώστε να μπορέσει να καρποφορήσει αυτή η επικοινωνία.
Σε μία ανθρωποκεντρική κοινωνία άλλωστε, όπου όλοι συλλειτουργούμε αλληλένδετα και αυτοπροσδιοριζόμαστε μέσω του ετεροπροσδιορισμού μας, πάντα όμως σε συνάρτηση με τους γύρω μας, μιας και είμαστε κοινωνικά όντα, κανείς δεν μπορεί να διεκδικεί το αλάθητο. Καταπατώντας στον βαθμό που του το επιτρέπουν, άλλες προσωπικότητες μόνο επειδή είναι πολύ διαφορετικές από τον ίδιο. Μαθαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας μέσω των άλλων, ανακαλύπτουμε τα όριά μας μέσω των δικών τους. Γι’ αυτό και είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μην θυμώνουμε μαζί τους, αλλά να τους παρατηρούμε με σεβασμό και ευγνωμοσύνη για το μάθημα και την πολύτιμη εμπειρία που έφεραν στο δρόμο μας.
