Πολλές φορές στις ερωτικές κυρίως σχέσεις μας φιλοδοξούμε πως το άτομο που έχουμε επιλέξει για σύντροφό μας θα είναι και …
Τα δυο εγώ σε εμείς
Θέλω να με κατακτήσεις, μα όχι να με λεηλατήσεις.
Ναι θέλω να λαβωθώ απ’ το βέλος του μικρού Θεού σου, μα όχι να πληγωθώ θανάσιμα.
Θέλω να είσαι το φως μου, μα όχι το σκοτάδι μου.
Θέλω να ζήσω ελεύθερη μέσα στα δεσμά σου, μα όχι φυλακισμένη στο μπουντρούμι σου.
Θέλω να μ’ αγαπήσεις, μα όχι να με κάνεις κτήμα σου.
Είναι μια διαφορά μεγάλη αυτή και μην την πάρεις αψήφιστα.
Μα γιατί το να δίνεσαι είναι τόσο απελευθερωτικό και τόσο υποτακτικό;
Γιατί η σχέση όσο προχωράει τόσο ζητάει;
Ζητάει σαν το μωρό που βυζαίνει το στήθος σου,
Ζητάει σαν τον δράκο του παραμυθιού,
Σαν θρησκεία δουλοπρεπή.
Όλοι ζητάνε πολλά. Το θέμα είναι τι ζητάνε οι γυναίκες και τι οι άνδρες;
Οι γυναίκες ζητάνε σταθερότητα, τρυφερότητα, παιδιά, οικογένεια, επικοινωνία, να νιώθουν σχέση. Οι άνδρες τώρα, ζητάνε έρωτα, αγάπη, επιτυχία, κατανόηση, περιποίηση. Όχι ότι δεν συγκλίνουν τα θέλω τους. Πολλά είναι κοινά. Όμως ο τρόπος που ο καθένας τα δείχνει και ως ένα βαθμό τα έχει συνειδητοποιήσει, διαφέρει πολύ.
Τα πολλά εγώ συνθλίβουν το εμείς. Και όσο τα θέλω τις σχέσεις αυξάνονται, τόσο μειώνεται η επιθυμία για το μαζί, για την σχέση, για τον έρωτα. Ποιά είναι η διαφορά λοιπόν που ενώνει τα δύο εγώ σε εμείς, σώζοντας και τα δύο;
Αν το «εγώ» δεν συνειδητοποιήσει, δεν γνωρίσει τον εαυτό του, δεν μπορεί να αγκαλιάσει το «εμείς».
Η πιο σημαντική προσφορά του εγώ, είναι η ενέργεια η οποία συνοδεύει την κάθε πράξη, καταλήγοντας πάντα στη πηγή της.
Η καλοσύνη είναι κάτι που πηγάζει από μέσα σου, εκφράζεται με τις πράξεις και την συμπεριφορά, στοχεύει τον άλλο άνθρωπο απέναντί σου και αντανακλάται σαν μπούμερανκ, επιστρέφοντας ενεργειακά πάλι στον προκάτοχό της. Αν η αγάπη κυκλώνει το μέσα σου, διοχετεύεται υπαρξιακά, υπάρχει γύρω σου!