Συνέντευξη με τον Κώστα Βουτσά
Με τις ταινίες του έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές. Πρόκειται για ένα «θρύλο» του ελληνικού κινηματογράφου, που πάντα μας «έκλεβε» το γέλιο μέσα από το κωμικό του ταλέντο και την ατάκα «Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;». Με ένα ζεστό και γενναιόδωρο χαμόγελο, ο Κώστας Βουτσάς υποδέχτηκε το flowmagazine.gr στα καμαρίνια της τελευταίας παράστασης «Ο παππούς έχει πίεση» στο Θέατρο ΗΒΗ. Ο κόσμος τον αγαπά για τις ταινίες του, για την τρυφερότητα και την θετική ενέργεια που εκπέμπει, με τους περισσότερους να θέλουν απλά να του «σφίξουν» το χέρι. «Θα πραγματοποιήσουμε και περιοδείες γιατί η επιτυχία και η αποδοχή του κόσμου ήταν μεγάλη!», ανέφερε.
Χειμαρρώδης, ευδιάθετος αλλά και ειλικρινής, ο Κώστας Βουτσάς αποτελεί τον άνθρωπο που πέρα από το κινηματογραφικό πανί και τις επιτυχίες, κινείται μέσα από τις αξίες και την πραγματική ανθρωπιά. Σέβεται τον κόσμο και είναι ευγνώμων για τη ζωή του. 
Το flowmagazine.gr είχε την τιμή να μιλήσει μαζί του για τις στιγμές του παλιού καλού κινηματογράφου, τις σχέσεις του, την καριέρα και την προσωπικότητά του, τα παιδικά του χρόνια και το θέατρο. Δεν παρέλειψε να κρίνει την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας και να αναφερθεί στην ιδιότητα του Έλληνα…
– Μέσα σε όλα όσα κάνετε εκδώσατε και βιβλίο! Πώς προέκυψε η συγγραφή του «Τη στιγμή που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, παύεις να σκέφτεσαι»;
– Συνήθως για να περάσει η ώρα μου, είτε γράφω τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί, είτε σκιτσάρω. Μια ημέρα, λοιπόν, έτυχε η κόρη μου να κοιτάξει τα συγκεκριμένα χαρτιά και αμέσως με ρώτησε γιατί τα αφήνω μέσα στο συρτάρι. Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Ύστερα πήγα στον Πατάκη και τώρα βρισκόμαστε στην αρχή της δεύτερης έκδοσης του βιβλίου…
Ο παλιός καλός κινηματογράφος…
– Γιατί πιστεύετε ότι η επιτυχία του παλιού καλού κινηματογράφου δεν συγκρίνεται με τις σημερινές παραστάσεις ή ταινίες; Είναι θέμα ταλέντου;
– Φυσικά και όχι! Πιστεύω ότι είναι θέμα εποχής και μόνο. Στην ουσία δεν υπάρχει σύγκριση. Άλλα χαρακτηριστικά είχε η δική μου εποχή και άλλα η τωρινή. Σήμερα η εποχή είναι καθαρά γένους θηλυκού. Άλλοτε είναι στείρα και άλλοτε γόνιμη. Προσωπικά παρατηρώ πολλούς πρωταγωνιστές με πραγματικό ταλέντο και ταινίες, όπως η «Πολίτικη κουζίνα», το «Ελ Γκρέκο» και η «Νήσος» πού είναι αληθινά απολαυστικές.
– Αναπολώντας την εποχή του παλιού κινηματογράφου… ποια είναι η πρώτη εικόνα που σας έρχεται στο μυαλό;
– Η αλήθεια είναι ότι δεν αναπολώ καθόλου εκείνη την εποχή. Απλά προχωράω μπροστά και κοιτάζω το μέλλον. Αν ήταν να γυρίζω πίσω και να αναπολώ… κάηκα! Έκανα απλά μια δουλειά και πέρασα πολύ ωραίες στιγμές, αλλά από εκεί και πέρα το παρελθόν χάνεται και σημασία έχει το «τώρα» και το μέλλον.
Η αγάπη του κόσμου και η καριέρα του
– Περιγράψτε μας τη μεγαλύτερη ένδειξη θαυμασμού που έχετε λάβει μέχρι σήμερα.
– Γενικά είχα αμέτρητες στιγμές θαυμασμού και είμαι ευγνώμων για την αγάπη του κόσμου. Βέβαια για αυτό ευθύνεται καθαρά η δουλειά και η προσφορά μου. Φαντάσου ότι είμαι 64 χρόνια στο χώρο. Έχω μεγαλώσει μαζί με τον κόσμο και πάντα ήμουν ο άνθρωπός τους. Περπατάω στο δρόμο και ανταλλάσσουμε εκατό καλημέρες, συζητάμε και αγκαλιαζόμαστε. Ποτέ δεν ήμουν κάτι απόμακρο. Μου δίνουν αγάπη, την οποία ανταποδίδω με τη σειρά μου.
– Στην αρχή της καριέρας σας… πώς αντιμετωπίσατε τη δημοσιότητα;
– Η αναγνωρισιμότητα δεν ήταν απότομη αλλά ήρθε σιγά σιγά στη ζωή μου. Στην αρχή δούλευα ως ηθοποιός στα μπουλούκια στο θέατρο και σε μικροθιάσους και μετά από αρκετές ταινίες ήρθε η δημοσιότητα στη ζωή μου. Δεν μπορεί ο κόσμος να σε θαυμάσει και να πειστεί για την αξία σου με μόλις ένα θεατρικό έργο και δύο ταινίες. Άλλωστε στο χώρο μας δεν υπάρχει το «εγώ» αλλά μόνο το εμείς! Το «σινάφι» σου σε αναγνωρίζει, κοινώς σε αποκαλύπτει, αλλά η διάρκεια σε καθιερώνει…
H στάση ζωής και ο χαρακτήρας του
– Φαίνεστε ένας χορτασμένος άνθρωπος στη ζωή… από πού παίρνετε δύναμη για να διατηρήσετε ακόμα αυτή την λάμψη και την παιδικότητα;
– Η δύναμη πηγάζει μέσα από τον εαυτό μου και τη διάθεσή μου. Δεν θα μπορούσα για κανένα λόγο να γίνω ένας καρμίρης και στείρος άνθρωπος. Πάντα ήμουν γενναιόδωρος και με χαμόγελο γιατί μου αρέσει η ζωή και η δουλειά μου. Αν μου πεις ότι χρειάζεσαι κάτι θα στο προσφέρω απλόχερα… και αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα!
– Υπάρχει η άποψη ότι δεν ήσασταν ποτέ πιστός σε μια γυναίκα. Πώς λειτούργησε η αναγνωρισιμότητα σε μια τέτοια στάση;
– Πώς δεν ήμουν πιστός; Πιστότατος ήμουν μέχρι το σημείο που κατάλαβα ότι ήμουν τσάμπα προσηλωμένος! Οι συγκυρίες τα έφερναν έτσι που μια σχέση κατέληγε σε χωρισμό, χωρίς να λέω ότι δεν έχω μετανιώσει για πράγματα του παρελθόντος. Κανείς δεν είναι τέλειος. Η δουλειά μου εννοείται ότι είχε πειρασμούς, αλλά εγώ δεν ενέδιδα σε αυτούς, ούτε προσπαθούσα μέσα από τη διασημότητα να προσεγγίσω μια γυναίκα. Αν δεν μπορείς να συγκρατήσεις το μυαλό σου… τότε με τον καιρό θα εξαφανιστείς από τον χώρο.
– Έχετε δηλώσει ότι δεν δίνετε ποτέ συμβουλές. Τι είναι αυτό που σας εμποδίζει;
– Πώς γίνεται να σε συμβουλεύσω όταν εγώ «μεταφράζω» αλλιώς την καθημερινότητα από τον άλλον; Η δική μου πείρα δεν έχει καμία σχέση με τους επιλογές ζωής των άλλων. Αντίθετα, εγώ μαθαίνω από τους νέους! Όσο μαθαίνεις… τόσο υπάρχεις. Ακόμα και τα παιδιά μου τα συμβούλευα μέχρι 8 χρονών. Μετά οι αποφάσεις, είτε στη δουλειά, είτε στα προσωπικά πρέπει να είναι αποκλειστικά δικές τους, ώστε να ανακαλύψουν μόνοι τους τη ζωή.
Τα παιδικά του χρόνια και το Θέατρο
– Ποιο ήταν το στοιχείο των παιδικών σας χρόνων στη Θεσσαλονίκη που διαμόρφωσε τη σημερινή σας προσωπικότητα;
– Ο αγώνας και οι δυσκολίες της ζωής μου ήταν καθοριστικές για τον χαρακτήρα μου. Ο μπαμπάς μου ήταν κυνηγημένος κομουνιστής, με αποτέλεσμα όλη η οικογένεια να ζει μέσα στο φόβο και τον αγώνα για επιβίωση. Παράλληλα, ιδιαίτερο ρόλο έπαιξε και η μητέρα μου, η οποία προσπαθούσε να με συνετίσει να απομακρυνθώ από τις κακές ή ψιλοπαράνομες πράξεις. «Θα σε βάλουν μέσα και θα λένε ότι αυτός είναι ο γιός του κομουνιστή», μου έλεγε διαρκώς.
– Πώς ένα παιδί στρέφεται από τους παπατζήδες και την προμήθεια τσιγάρων στο θέατρο;
– Εντελώς κατά τύχη στράφηκα στο θέατρο! Αρχικός σκοπός μου ήταν να γίνω γεωπόνος ή χημικός για να βγάζω τα προς το «ζην». Θυμάμαι σαν φοιτητής, ήμουν σε μια κατασκήνωση στη Μηχανιώνα και κάποια στιγμή παρατήρησα ότι κάποιος έκανε τον μεθυσμένο και του είπα: «Νομίζεις ότι έτσι είναι οι μεθυσμένοι;». Έπαιξα λοιπόν τον μεθυσμένο και έγινα φίρμα από την πρώτη ημέρα. Βέβαια αρκετά αργότερα αποφάσισα να παρακολουθήσω τη θεατρική σχολή… γιατί είχε και ωραίες κοπέλες!
Η κρίση και το γέλιο στη ζωή…
– Η φράση «Μια μέρα χωρίς γέλιο είναι μια μέρα χαμένη» κυριαρχεί στο βιβλίο σας. Πώς επηρέασε η κρίση το γέλιο στη ζωή μας;
– Ποιος θα μπορούσε να πει ότι η κρίση δεν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο γέλιο της καθημερινότητάς; Βέβαια, το γέλιο δεν έχει χαθεί ακόμα, αν σκεφτούμε ότι ακόμα και ο θυμός εκτονώνεται επαρκώς με αυτό! 
Όμως ο Έλληνας έχει την ικανότητα να αντέξει τα πάντα. Ακόμα και αν καταστραφεί ο πλανήτης, μόνο δυο όντα θα επιβιώσουν: οι κατσαρίδες και ο Έλληνας! Αν σκεφτούμε τις μεταναστεύσεις και τους αγώνες που έχουμε περάσει σαν λαός, καταλαβαίνουμε ότι η αντίσταση και η αντίδραση ρέει μέσα στο αίμα μας.
– Τι ακριβώς πρέπει να αλλάξει η Ελλάδα για να προχωρήσει μπροστά; Είναι θέμα ιδεολογίας ή καθαρά πολιτικών αποφάσεων;
– Εννοείται ότι για την σημερινή κατάσταση ευθύνεται και η ψήφος του Έλληνα υπέρ των «κλεφτών» και η ιδεολογία του, η οποία βέβαια δύσκολα μπορεί να αλλάξει. Πρώτα από όλα όμως φταίνε οι πολιτικοί. Πρέπει όλοι οι κλέφτες και οι συνένοχοι των δύο μεγάλων κομμάτων να φύγουν από τη Βουλή. Μπορεί ένας βουλευτής να μην έχει κλέψει για προσωπικό όφελος, αλλά σίγουρα δεν έχει εμποδίσει κάποιον άλλον από αυτή την πράξη.
