Συνέντευξη με την Αναστασία Μουτσάτσου
Με φωνή μελωδική και εκφραστική, η Αναστασία Μουτσάτσου χαρίζει μοναδικές στιγμές στο κοινό της. Από μικρή ηλικία πραγματοποίησε συνεργασίες με ιερά τέρατα του ελληνικού τραγουδιού και η δισκογραφία της μόνο απαρατήρητη δεν περνά. Οι συναυλίες και οι μουσικές παραστάσεις που έχει πραγματοποιήσει είναι πολλές. Σε άλλες τρείς τέτοιες θα έχουν την ευκαιρία να τη δουν στον Ιανό όσοι επιθυμούν τα Σάββατα 10, 17 και 24 Νοεμβρίου. Η Αναστασία Μουτσάτσου μιλάει στο flowmagazine.gr για τις εμφανίσεις της εκεί, το ελληνικό τραγούδι και τους ανθρώπους της εποχής.
– Τι θα δει το κοινό στις Σαββατιάτικες εμφανίσεις σας στον Ιανό;
– Είναι κάποια τραγούδια από τη δική μου δισκογραφία και τραγούδια από το σύνολο της ελληνικής δισκογραφίας που αγαπάω. Από έντεχνα μέχρι λαϊκά και παραδοσιακά.
– Γιατί διαλέξατε τον τίτλο: «Για της ψυχής τη χάρη…»;
– Επειδή για μένα είναι ζητούμενο κάθε φορά η επικοινωνία μου με τους ανθρώπους. Όταν είμαι στη σκηνή, με απασχολεί να επικοινωνώ μαζί τους και φεύγοντας να τους βλέπω ευτυχισμένους. Να αγγίζω τις ψυχές τους. Και επειδή αυτή την εποχή κανείς δεν ενδιαφέρεται (από αυτούς που ορίζουν τις μοίρες των ανθρώπων) για την ψυχή κανενός, το χρήμα έχει γίνει αυτοσκοπός. Όλα ορίζονται σύμφωνα με τα δάνεια και τα χρέη. Σκέφτηκα λοιπόν ότι με αυτόν τον τίτλο ομολογώ την αλήθεια μου.
– Ποιος ο στόχος σας για αυτές τη σειρά παραστάσεων; Τι θέλετε να μοιραστείτε με το κοινό;
– Η επαφή μου μαζί τους. Όταν τραγουδώ αισθάνομαι ότι κατά κάποιο τρόπο θεραπεύομαι. Είναι διαδικασία που αφορά τη δική μου ψυχή. Μέσα από αυτό, θέλω να συμβεί το ίδιο και στους άλλους που θα με ακούσουν.
– Γενικότερα, τι θέλετε να προκαλέσετε-«γεννήσετε» στο κοινό που σας ακούει;
– Αυτό που μου συμβαίνει εμένα ως ακροάτρια. Δηλαδή όταν παρακολουθώ κάτι που μου αρέσει πολύ, είτε είναι συναυλία είτε θέατρο, σταματάει το μυαλό μου και όλα εξελίσσονται στο χώρο της φαντασίας και του συναισθήματος. Θέλω να τους πάρω για λίγη ώρα τα προβλήματα και τις σκέψεις που τους στεναχωρούν και να τους μεταφέρω σε έναν κόσμο πιο ουσιαστικό, γιατί πιστεύω ότι τα προβλήματα που έχουν να κάνουν με την υλη είναι κατασκευάσματα του μυαλού.
Η καριέρα της
– Ποια είναι τα κριτήρια σας στην επιλογή των τραγουδιών που ερμηνεύετε;
– Να μου αρέσουν εμένα. Να με αγγίζουν. Για αυτό και δεν βάζω όρια στο είδος που θα τραγουδήσω. Μπορεί να βρεθώ από τη μια άκρη στην άλλη. Ούτε υπάρχει σειρά που υπηρετώ. Έχει να κάνει με το συναίσθημά μου. Σε αυτό παίζει ρόλο και ο συνεργάτης που έχω κάθε φορά, γιατί εμένα δεν μου αρέσει να παίζω ένα πρόγραμμα στημένο από την αρχή μέχρι το τέλος. Μου αρέσει να το αλλάζω και με τον Ανδρεα Βουρούδη μπορώ και το πετυχαίνω αυτό.
– Το στοιχείο του αυθόρμητου δηλαδή;
– Ακριβώς. Είναι σημαντικό σε μουσικές παραστάσεις γιατί συμβαίνει καμιά φορά, να νομίζεις ότι έχεις φτιάξει το τέλειο release και την ώρα που το παίζεις στον κόσμο, να μην είναι το αποτέλεσμα αυτό που φαντασιώθηκες. Οπότε εκεί σε οδηγεί αυτό που έχει ανάγκη το κοινό, μαζί με τη δική σου την ανάγκη και αυτόματα το μυαλό γεννά το επόμενο κομμάτι. Μέσα από την εμπειρία μου καταλήγω να φτιάχνω μια σειρά ενδιαφέρουσα, το κάνει όμως ακόμα πιο ενδιαφέρον το γεγονός ότι μπορώ να παρεμβαίνω εκείνη τη στιγμή.
– Θα δίνατε κάποιο «τίτλο» στο στυλ της μουσικής που εκπροσωπείτε;
– Εγώ δεν μπορώ, μήπως μπορείς εσύ; (γέλια) Δεν μπορώ να βάλω ταμπέλες ‘έντεχνο”, “λαϊκό” και δεν μπορώ να δώσω έναν τίτλο. Αφού ξεκινάω από την αρχή της δικής μου δισκογραφίας και μπορώ να καταλήξω σε ένα τραγούδι του ’50, τι τίτλο να βάλω; Δεν ξέρω. Απλώς είμαι ένας άνθρωπος που ακολουθώ την παρόρμηση μου σε σχέση με το τραγούδι. Αυτό είναι το ουσιαστικό για έναν τραγουδιστή. Δεν γίνεται να μην ακολουθεί την παρόρμηση του γιατί έτσι δεν είναι αληθινός.
– Προτιμάτε περισσότερο να ερμηνεύετε μελωδικές μπαλάντες ή τραγούδια με πιο
«ανεβαστικό» ρυθμό
– Έχω μια κλίση προς τις μπαλάντες. Αυτό φαίνεται και από το είδος της δισκογραφίας μου. Αγαπώ πολύ όμως και τα παραδοσιακά, που αισθάνομαι ότι με πετάνε ψηλά. Τα Σμυρνέϊκα μου δίνουν την ίδια ικανοποίηση. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιο είδος να εντάξω τον εαυτό μου. Για αυτό υπάρχει και αυτή η «ασυνέπεια» στη δισκογραφία μου. Δεν θα βρεις δίσκο ίδιο με τον επόμενο.
– Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τους Magenta και αν σκοπεύετε να κάνετε κάτι καινούργιο με το γκρουπ; Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο ως δισκογραφία;
– Δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο για το γκρουπ καθεαυτό. Υπάρχει όμως μια εκκρεμότητα με εμένα και το Μιχάλη Νικολούδη. Είναι ένα υλικό που ξεκινήσαμε στο παρελθόν, το αφήσαμε στη μέση και τώρα υπάρχει σκέψη να το ολοκληρώσουμε. Είναι πάνω σε ποίηση της Σαπφούς αλλά με σύγχρονο τρόπο από το Μιχάλη για τις μελωδίες και τις ενορχηστρώσεις. Γενικά είναι πολύ «φευγάτη» ιδέα που θέλουμε να ολοκληρώσουμε μιας και η δισκογραφία βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται. Νομίζω ότι μόνο πράγματα ειλικρινή και «ξαφνιαστικά» μπορούν να ταρακουνήσουν τα νερά.
– Ευχή ή κατάρα το ίντερνετ για τους τραγουδιστές;
– Είναι και τα δύο μαζί… Καταρχήν προσφέρει τη δυνατότητα να κάνει κάποιος πράγματα και να ακουστούν ίσως σε περισσότερους ανθρώπους με μεγαλύτερη ευκολία. Κατέστρεψε όμως τη δυνατότητα να ζει ένας άνθρωπος από τα έργα του, καθώς δεν έχει λυθεί το θέμα της πληρωμής του χρήστη για τα κομμάτια που κατεβάζει. Αφετέρου το ίντερνετ είναι ένα απίστευτο χάος.
Ας πούμε, πριν δύο μήνες έβγαλα ένα κομμάτι με δύο δημιουργούς τον Ανδρέα Λάμπρου και τον Αργύρη Χατζηνάκη με τίτλο «Άγγελε μου» και το χαρίσαμε στο ίδρυμα Ελπίδα για τα παιδιά με καρκίνο… δεν διεκδικούμε πνευματικά ή καλλιτεχνικά δικαιώματα. Βλέπουμε ότι στο youtube έχει αρκετή κίνηση, όμως δεν βλέπουμε αυτό που θα συνέβαινε παλιά. Δηλαδή, μια τέτοια κίνηση να παιχτεί από ραδιόφωνα και να ακουστεί αρκετά. Αισθάνομαι ότι ο συνδυασμός τους χάους του ίντερνετ και της κρίσης του ραδιοφώνου δυσκολεύει να προβληθεί και να ακουστεί μια καινούργια δουλειά.
– Ξεχωρίζετε κάποιους από τους νέους καλλιτέχνες που θα μπορούσαν να κουβαλήσουν το έντεχνο στις πλάτες τους;
– Δεν ξέρω αν το έντεχνο είναι μια κληρονομιά που κάποιοι πρέπει να κουβαλήσουν. Δημιουργούνται πια άλλου είδους ρεύματα. Υπάρχουν νέα παιδιά που βλέπουν τα στυλ και φτιάχνουν καινούργια είδη για το τραγούδι.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι το ήθος του τραγουδιστή. Δεν πειράζει να αλλάζουν οι φόρμες και να πειράζονται τα κομμάτια ανάλογα το στυλ και τη διάθεση του καθενός. Αυτοί που μπαίνουν στο τραγούδι θα πρέπει να αγαπάνε τη μουσική και τους ανθρώπους και να μην σκέπτονται πώς θα τα οικονομήσουν. Είναι κάτι που ίσχυε πριν και θέλω να το βλέπω να ισχύει για πάντα. Αυτούς τους σέβεσαι και δεν του πετάς στα σκουπίδια. Όταν αγαπάς τον εαυτό σου, γίνεσαι αναζητητής του εαυτού σου και της ουσίας των πραγμάτων, τότε αυτό που προσφέρεις έχει αξία και νόημα.
– Η κρίση είναι ευκαιρία και ερέθισμα δημιουργίας ή αγκύλωσης;
– Μπορεί να είναι και ερέθισμα δημιουργίας. Αλλά κατά τη γνώμη μου δημιουργεί προβλήματα. Οι άνθρωποι δεν στρέφονται προς την τέχνη μόνο σε καιρούς κρίσεων. Ετσι κι αλλιώς στρέφονται όπου τους αρέσει να στραφούν. Πλέον τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο για το καλό τραγούδι και την τέχνη. Για παράδειγμα τα κανάλια κάνουν φθηνές επιλογές και βλέπουμε το χάλι που επικρατεί όλη μέρα στην τηλεόραση.
Προς το παρόν η κρίση δεν έχει λειτουργήσει υπέρ της τέχνης. Αν στο μέλλον οι άνθρωποι αισθανθούν ότι μέσα από το την τέχνη θα νιώσουν την ανακούφιση για τη φτώχια, ότι μπορούν να ξεκολλήσουν από την ύλη και να αναζητήσουν στην ουσία της τέχνης την πνευματική εξέλιξή τους, αυτό θα χαρώ πολύ να το δω… αλλά φοβάμαι πως είναι δύσκολο.
– Μπορεί το τραγούδι να αποτελέσει έναν φάρο ανάκαμψης, όπως έγινε στη δεκαετία του ’70;
– Για να γίνει αυτό πρέπει το τραγούδι να φτάνει στον κόσμο. Πώς να φτάσει στον κόσμο όταν πρέπει να υπερπηδήσει χιλιάδες εμπόδια; Να σου πω ένα απλό παράδειγμα. Πες μου εσύ μια εκπομπή που θα μπορούσα να πάω καλεσμένη εγώ και καλλιτέχνες του δικού μου ύφους χωρίς να το προκαλέσω εγώ. Μόνες φωτεινές εξαιρέσεις είναι μια-δύο εκπομπές, που γίνονται στη ΝΕΤ.
Άρα οι συνθήκες για την προβολή ενός “ποιοτικού” καλλιτέχνη έχουν δυσκολέψει ακόμα περισσότερο. Οι αμοιβές στα live έχουν χαμηλώσει πολύ, οπότε αν θες να χρηματοδοτήσεις από μονός σου την προβολή σου είναι ακόμα πιο δύσκολο τώρα. Νομίζω ότι τα πράγματα δείχνουν να δυσκολεύουν. Ίσως θα έχει σημασία να παίζουμε σε μικρούς χώρους για λίγους και να αρκούμαστε στα λίγα. Να «απλώνουμε το χέρι μας» ως εκεί που μπορεί να φτάσει πια.
Επί προσωπικού…
– Τι μουσική ακούτε στο σπίτι;
– Κυρίως κλασσική μουσική. Γενικά δεν ακούω πολλή μουσική όταν παίζω. Όταν κάνω καιρό να παίξω, ακούω περισσότερο. Ψάχνω γενικά, κυρίως μέσω ίντερνετ, να ακούσω καινούργια πράγματα όπως φωνές που θα μου αρέσουν ή μελωδίες. Όταν χαλαρώνω προσπαθώ να ακούω τρίτο πρόγραμμα και απλά μελωδίες χωρίς λόγια.
– Πώς διασκεδάζετε στον ελεύθερό σας χρόνο;
– Διαβάζω πολύ, βλέπω ταινίες, βλέπω τους φίλους μου, περπατάω πολύ. Γράφω κάποια πράγματα. Γενικά φεύγω συχνά από την Αθήνα, προσπαθώ να λείπω.
– Έχετε κάποιο αγαπημένο μέρος που επισκέπτεστε στην Αθήνα;
– Δεν την πολυεπισκέπτομαι. Ίσως αν πάω για φαγητό ή σε κάποια παράσταση ή κάποιο live. Προτιμώ να κάνω πράγματα μέσα στο σπίτι, να βλέπω και τους φίλους μου στα σπίτια τους ή το δικό μου.
– Από τι αντλείτε αισιοδοξία;
– Από μέσα μου! Όση μπορώ. Προσπαθώ να μην καταρρακώνομαι και να σκέπτομαι ότι η ζωή είναι απλές καθημερινές στιγμές. Δεν κάνω μεγαλεπήβολα σχέδια σε μια χώρα που μαστίζεται από κρίση. Τι σχέδια να κάνει κανείς; Χαίρομαι όμως να κάνω μικρά καθημερινά πράγματα. Μια κουβέντα με φίλους, μια βόλτα στη θάλασσα, ένα ταξίδι στο χωριό μου για λίγες μέρες. Τα πράγματα πια έχουν αποκτήσει άλλη σημασία για μένα. Δεν κάνω πράγματα με στόχο το μέλλον αλλά με στόχο τη στιγμή.
– Τι θα θέλατε να γράψετε σαν κάρτα Χριστουγέννων σε όλους τους Έλληνες;
– Πρέπει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Γιατί αυτό που με σοκάρει πιο πολύ από όλα αυτή την εποχή, είναι η …λαμογιά που βγαίνει στην επιφάνεια. Δεν σκέπτονται όλοι συνολικά, ότι όλοι έχουμε πρόβλημα αλλά ο καθένας κοιτά την πάρτη του και κάποιοι κοιτάνε να αρπάξουν όσο το δυνατόν περισσότερα μέχρι τα πράγματα να χειροτερέψουν.
