Συνέντευξη με τη Ρένια Λουιζίδου
Έντονη προσωπικότητα, με σημαντικές τηλεοπτικές επιτυχίες και δοκιμασμένη σε αρκετούς θεατρικούς ρόλους, η Ρένια Λουιζίδου έχει κερδίσει την αγάπη του κοινού με αξιοπρέπεια και ήθος. Τα χρόνια περνούν, όμως παραμένει στο προσκήνιο, πάντα επίκαιρη, είτε στο θέατρο είτε στη τηλεόραση. Δε μένει ποτέ απ’ έξω. Μίλησε στο flowmagazine.gr με αφορμή τη συμμετοχή της στη θεατρική παράσταση «Ζείτε Παίδες Ελλήνων;», τα μελλοντικά σχέδια της, την οικονομική κρίση, η οποία την προβληματίζει έντονα, και κατά πόσο βλέπει φως στο τούνελ, ή έστω μια χαραμάδα ελπίδας…
– Τι πρέπει να κρατήσει ο κόσμος φεύγοντας απ’ την παράσταση «Ζείτε Παίδες Ελλήνων;»;
– Αυτό είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Καλό είναι να διαλέγει ο καθένας από μόνος του ανάλογα τι χρειάζεται περισσότερο να κρατήσει όταν βγαίνει από μια οποιαδήποτε παράσταση . Η δική μας πρόθεση είναι να φύγει με μια αισιοδοξία έχοντας γελάσει, αλλά και σκεφτεί λίγο, γιατί η σάτιρα στη συγκεκριμένη παράσταση δεν έχει να κάνει μόνο με τα πρόσωπα 
έξω από εμάς, για παράδειγμα με τους πολιτικούς, έχει να κάνει και με εμάς τους ίδιους. Έχει ένα μεγάλο κομμάτι αυτοσαρκασμού, του ποιοι είμαστε οι Έλληνες και πως έχουμε συνηθίσει να λειτουργούμε. Όλα αυτά μέσα από αρκετή κριτική, σχόλιο και σάτιρα πάνω στα κακώς κείμενα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
– Απαντήσεις παίρνει ο θεατής;
Δεν είναι καλό να παίρνει κανείς απαντήσεις ούτε στο θέατρο, ούτε από ένα βιβλίο, ούτε από οπουδήποτε αλλού. Δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις. Το ζητούμενο είναι να παίρνει τροφή για σκέψη, δημιουργική κουβέντα, ώστε στη τελική να περιοριστεί η περιέργεια για το τι συμβαίνει γύρω μας. Δεν είμαστε κήρυκες έτοιμων απαντήσεων…
– Πως σας φαίνεται η συνύπαρξη τόσων ηθοποιών- ονομάτων στην ίδια θεατρική σκηνή; Δεν είναι μόνο στη δική σας παράσταση, γενικά παρατηρείται ειδικά φέτος αυτό το φαινόμενο.
– Μόνο καλό μου φαίνεται. Αν θεωρήσουμε ότι οι δουλειές στελεχώνονται από ικανούς ανθρώπους, στο βαθμό που συμβαίνει αυτό, τι καλύτερο. Απ’ το να έχει μια μοναχική πορεία ο καθένας. Βέβαια, συνήθως κατηγορούνε τους ηθοποιούς για προσωπική φιλοδοξία και κατακερματισμό των δυνάμεων. Εμένα προσωπικά ένα πιο δυνατό σχήμα μου δημιουργεί ανακούφιση, ασφάλεια, παρά μια διάθεση ανταγωνισμού. Θέλω να έχω δίπλα μου δυνατά χαρτιά, πάντα έτσι λειτουργούσα. Δεν το έχω παρατηρήσει βέβαια αυτό που μου λέτε για τις συνεργασίες τόσο τώρα, αλλά αν είναι κάποιο φαινόμενο των καιρών μας, μόνο για καλό θα είναι.
– Τι έχετε να πείτε σ’ αυτούς που ισχυρίζονται πως η τέχνη και το θέατρο σε τέτοιους καιρούς είναι πολυτέλεια;
– Δε λέγεται φυσικά συνειδητά αυτό. Οι καιροί είναι ζορισμένοι, και ασφαλώς δεν είναι πολυτέλεια το θέατρο. Είναι ανάγκη πνευματική και ψυχική. Όταν όμως μιλάμε για επιβίωση, ο καθένας ιεραρχεί τις ανάγκες του, δεν μπορώ να τον μεμφθώ επειδή δε θα έρθει στο θέατρο και θα πληρώσει για παράδειγμα τη Δ.Ε.Η, όχι, δε μπορώ να το κάνω.
– Έχουν αλλάξει -σε καιρούς κρίσης- τα κριτήρια με τα οποία επιλέγετε δουλειές;
– Κατά την περίοδο της κρίσης τα δεδομένα αλλάζουν, σίγουρα. Όλοι αλλάζουν στα πλαίσια του εαυτού τους. Με απασχολεί το ζήτημα της επιβίωσης μιας και δε βλέπουμε δυστυχώς φως στο τούνελ. Η διαδικασία, ακόμη και καλά να πηγαίνουμε, 
θα είναι μακρόσυρτη. Στο μέλλον θα παίξει ακόμη πιο σημαντικό ρόλο ο παράγοντας επιβίωση στις επιλογές μας, αυτό είναι βέβαιο.
– Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;
– Προς το παρόν ως τις 29 Απρίλη θα είμαι στο «Ζείτε παίδες Ελλήνων;» στο Θέατρο Λαμπέτη. Επίσης, συνεχίζω να έχω τα γυρίσματα, για το σίριαλ του Αντέννα, το «Αμάρτημα της Μητρός μου», τα οποία και δε ξέρω πότε θα τελειώσουν. Παράλληλα συζητάω για μια δουλειά για το καλοκαίρι, αλλά δεν έχω κλείσει κάτι ακόμη ώστε να σας πω κάτι.
– Τι πρέπει να κάνει ο Έλληνας για να «ζήσει»;
– Αυτή τη φορά να σκεφτεί πολύ καλά τι θα ψηφίσει.
– Εσείς θα βάζατε ποτέ υποψηφιότητα σε εκλογές; Ποια η γνώμη σας για τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν σε πολιτικούς σχηματισμούς;
– Όχι βέβαια, δε θα κατέβαινα, δεν θεωρώ ότι έχω τις κατάλληλες ικανότητες άλλωστε. Δεν μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε. Δεν έχει να κάνει φυσικά με το επάγγελμά σου αν θα ασχοληθείς με την πολιτική ή όχι. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω κανέναν για τις επιλογές του. Δεν είναι οι καλλιτέχνες μια ειδική κατηγορία ανθρώπων, δε θα έπρεπε να τους βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι. Αυτός που θα ασχοληθεί με την πολιτική θα πρέπει να έχει την κατάλληλη προϋπηρεσία, εμπειρία και ούτω καθεξής. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω κανέναν, υπάρχουν πραγματικά καλλιτέχνες που μπορούν να
προσφέρουν ως πολιτικοί και άλλοι πάλι που είναι απλά περαστικοί. Εγώ απαντώ προσωπικά για μένα, σαν μονάδα, όλοι οι άνθρωποι εξάλλου είμαστε διαφορετικοί.
– Τι μπορεί να μας κάνει αισιόδοξους σήμερα;
– Έλα ντε..(γελάει). Αισιόδοξοι θα γινόμασταν αν βλέπαμε κάποιο φως στο τούνελ, το οποίο αυτή τη στιγμή δε φαίνεται στον ορίζοντα. Το τοπίο είναι θολό, ομιχλώδες θα έλεγα. Δύσκολα θα βρεις άνθρωπο που θα σου πει πως αισιοδοξεί. Ότι θα περάσουμε ζόρια και μεγαλύτερα από αυτά που περνάμε τώρα θεωρείται σίγουρο. Θα ήθελα πολύ να οδεύαμε κάπου, αλλά δυστυχώς δε το βλέπω. Αυτή τη στιγμή δε βλέπω πρόσωπα που να δώσουν μια πίστη, μια αισιοδοξία, να δεις πως κάτι γίνεται προς το καλύτερο.
