Τα παιδικά μας χρόνια είναι μακράν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας. Κανένας δεν θέλει να μεγαλώνει, αντιθέτως θέλουμε να …
Στη χώρα του Πίτερ Παν δε μεγαλώνεις ποτέ
Πόσοι από εμάς, διαβάζοντας το παραμύθι του Πίτερ Παν, δεν ονειρευτήκαμε να πετούσαμε μακριά από την καθημερινότητα, από τα προβλήματα και, γενικά, να παραμέναμε πάντα παιδιά, παίζοντας ξένοιαστοι με τους φίλους μας σε εκείνο το πάρκο της γειτονιάς μας;
Τι άλλαξε από τότε; Ποιο είναι αυτό το μαγικό φίλτρο που ήπιαμε και μεταμορφωθήκαμε σε σοβαρούς και αγέλαστους ενήλικες, φορτωμένους στην πλάτη με χιλιάδες καθημερινές σκοτούρες και έγνοιες;
Και ξαφνικά κάνεις μια ευχή…Μακάρι να ήμουν κι εγώ ένας Πίτερ Παν…Ένα παιδί που δε θα μεγάλωνε ποτέ…Πως θα ήταν άραγε; Τι θα άλλαζε;
Κοίτα πόσα πράγματα θα ήταν διαφορετικά…
-Θα αγαπούσες ειλικρινά, με ζεστασιά στην καρδιά και αληθινά, χωρίς όρους και όρια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πες “σ’ αγαπώ”
-Δε θα περίμενες από τους άλλους να σε αγαπήσουν πρώτοι ή να σου αποδείξουν την αγάπη τους.
-Θα έβλεπες τα πράγματα πιο απλά, χωρίς δεύτερες σκέψεις και αναλύσεις. Δε θα σκεφτόσουν αρνητικά, αλλά θα έπαιρνες τα πράγματα όπως έρχονταν.
-Θα γελούσες με την καρδιά σου και θα έβρισκες αστεία πολλά πράγματα που, τώρα, σε ενοχλούν ή μπορεί να μην τα παρατηρούσες καν. Θα ήσουν απασχολημένος με το να περάσεις καλά.
-Δε θα σκεφτόσουν, κάθε βράδυ, τι πρέπει να κάνεις αύριο, αλλά πόσο ωραία πέρασες σήμερα.
-Θα τσακωνόσουν με τους άλλους, αλλά ο θυμός σου θα ξεθύμαινε, μέχρι να φάτε το επόμενο γλυκό… και, τότε, όλα θα ήταν όπως παλιά, μεταξύ σας.
-Δε θα σκεφτόσουν αρνητικά και με δεύτερες σκέψεις για τους άλλους ανθρώπους. Θα τους έκανες παρέα με ανοικτή καρδιά.
-Θα έτρωγες ό,τι σου άρεσε, χωρίς να σκεφτόσουν, ενοχικά, τις θερμίδες που θα πάρεις.
-Δε θα θύμωνες με τη μαμά σου που θα σε μάλωνε. Θα θεωρούσες ότι στο λέει για το καλό σου και δε θα της κρατούσες κακία.
-Θα ήσουν ευχαριστημένος με αυτά που είχες και δε θα ήθελες πιο πολλά για να νιώσεις ευτυχισμένος.
-Θα ήσουν πολύ χαρούμενος, όταν θα ερχόταν οι φίλοι σου στο σπίτι για να σε δουν.
-Θα χαιρόσουν, όταν ήσουν άρρωστος, γιατί θα έκανες ‘κοπάνα’ από το σχολείο και δε θα ήσουν αγχωμένος, αν θα προλάβεις να αναπληρώσεις τον «χαμένο χρόνο» που θα άραζες σπίτι.
-Θα αγαπούσες τον εαυτό σου, όπως ήταν, και δε θα τον έκρινες κάθε φορά που δεν έκανε τα πράγματα σωστά. Θα θεωρούσες αυταπόδεικτα ότι όλοι σ αγαπάνε γι’ αυτό που είσαι και δε θα έψαχνες, συνέχεια, να βρεις που έφταιξες.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι
-Δε θα έβλεπες ειδήσεις στην τηλεόραση, γιατί θα ήξερες ότι σε τρομάζουν και σου προκαλούν άσχημα συναισθήματα. Θα προτιμούσες μια χαρούμενη σειρά που θα σε έκανε να γελάς.
-Θα χαιρόσουν με απλά πράγματα όπως μια εκδρομή στο σχολείο, μια ηλιόλουστη μέρα που θα πας για μπάνιο στη θάλασσα, λίγος παραπάνω χρόνος για παιχνίδι.
-Η αγκαλιά της μαμάς σου θα έλυνε όλα σου τα βάσανα. Εκεί μέσα θα ξεχνούσες μια άσχημη ημέρα και θα ξεκινούσες και πάλι χαρούμενος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η αγκαλιά μπορεί! Μπορεί να κάνει και να πει, όσα εσύ αδυνατείς!
Όλες αυτές είναι όμορφες σκέψεις, αλλά, μάλλον, δε θα πραγματοποιηθεί ποτέ η ευχή σας… Αν ήσασταν παιδί, βέβαια, μπορεί και να πιστεύατε ότι θα πραγματοποιηθεί. Γιατί, μάλλον, αυτή είναι η διαφορά μας από τα παιδιά…
Εκείνα πιστεύουν με την καρδιά, ενώ εμείς με το μυαλό…
