Στίβεν Κινγκ: Μαζί του ζούμε κι όσα δεν ζήσαμε

Είναι ο Στίβεν Κινγκ ένας μάγος του τρόμου που το βιβλίο του αδυνατούμε να το αφήσουμε από τα χέρια μας και την ταινία από τα μάτια μας; Το πόρισμα παραμένει το ίδιο κάθε φορά: μαζί του βυθιζόμαστε στην άβυσσο, αλλά μας αρέσει.

Καινούργιο βιβλίο; Όχι. Παλιό βιβλίο του Βασιλιά του τρόμου; Ούτε, γιατί απλά δεν είναι μόνο ο απόλυτος βασιλιάς του τρόμου. Ναι, ο κος King μάς έχει κάνει να ξενυχτήσουμε με αναμμένα τα φώτα και σαν τον πρωταγωνιστή ενός θρίλερ που του λες (κι ας μην σε ακούει) να μην κατέβει στο υπόγειο μες στα σκοτάδια με έναν φακό που τρεμοσβήνει, αυτός τελικά κατεβαίνει κι ο φακός σβήνει… Έτσι κι εμείς γυρίζαμε τις σελίδες μανιωδώς κι ας είχε πάει τρεις το πρωί. Σίγουρα αυτό έχει συμβεί με τα βιβλία του.

Όμως, ποιος δεν θυμάται το «στάσου πλάι μου», το «πράσινο μίλι», το «τελευταία έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ» έστω κι από τις κινηματογραφικές διασκευές των βιβλίων του. Ναι, όλοι λίγο- πολύ γνωρίζουμε τον Stephen King. Για τις τρομακτικές, αγωνιώδεις, συγκινητικές, αστείες και νοσταλγικές στιγμές που μας έχει χαρίσει ως ένας από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες της εποχής μας. Νοσταλγικές στιγμές για τα παιδικά χρόνια στο Castle Rock που, για φαντάσου, ποτέ δεν τα ζήσαμε εκεί.  Και πώς θα μπορούσαμε άλλωστε, αφού δεν υπάρχει στο χάρτη.

Όπως δεν υπάρχει (υποθέτω) κι ο Τζέιμι Μόρτον που μεγαλώνει στην μικρή και ήρεμη πόλη του (κάπου στην Αμερική μεταξύ Castle Rock και Jerusalem’s Lot) με την αγαπημένη του οικογένεια και υπό τις διδαχές και παραξενιές του νέου εφημέριου Τσαρλς Τζέικομπς. Ώσπου…

Αλήθεια, υπάρχει άνθρωπος που δεν πιστεύει κάπου; Ακόμα κι αν πεις πως πιστεύεις στο απόλυτο χάος τότε μάντεψε. Μόλις χρησιμοποίησες τη λέξη πιστεύω. Κι ο εφημέριος πίστευε. Στον Θεό. Ή μήπως στον ηλεκτρισμό; Ο Θεός έδωσε τον ηλεκτρισμό στους ανθρώπους ή μήπως ο ηλεκτρισμός είναι εξίσου παντοδύναμος; Κι αν ναι, τότε ως που μπορεί να φτάσει η δύναμη του; Δεν ξέρω για το ρεύμα, πάντως η φαντασία του King φτάνει όλο και πιο μακριά όσο ωριμάζει.

Ο κος King το κατάφερε και αυτό. Ποιό; Μα το να διαβάζεις ένα βιβλίο που αγγίζει τις ανησυχίες του κάθε νέου, έφηβου, ενήλικα, μεσήλικα και γηραιού και  κάθε σελίδα που γυρνάς να έχει όλο και περισσότερη αγωνία από την προηγούμενη. Μια ιστορία ενηλικίωσης που χωρίς να έχει τίποτα το υπερφυσικό, μας τρομάζει (όπως το συνηθίζει). Και συγχρόνως η πλοκή εξελίσσεται σε ένα αγωνιώδες «γιατί» ως προς το άγνωστο. Και παρότι σελίδα τη σελίδα το βιβλίο «σκοτεινιάζει», κοιτάς το φως κι αναρωτιέσαι «να το κλείσω;» Ναι, το κατάφερε κι αυτό. Ένα θρίλερ που θες να κλείσεις τα φώτα μόλις το τελειώσεις.

Θα χαρείς, θα συγκινηθείς, μπορεί να κλάψεις, θα ακούσεις καλή μουσική, θα δεις εικόνες που θα χαραχτούν στη μνήμη σου. Αρκεί να αφεθείς στην αφήγηση του μικρού Τζέιμι. Εεε, του King. Ηλεκτρισμός ή Θεός; Εγώ θα πω πίστη. Πίστη στην μοναδικότητα της γραφής και της φαντασίας του Stephen King.

Συντάκτης: Νίκος Σέρβος,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.