SABOR: η ιστορία ενός ταξιτζή κι ενός… πιγκουΐνου!

Όπως έχω πει πάμπολλες φορές, είμαι λάτρης των ιστοριών και των παραμυθιών, λάτρης της φαντασίας και του σουρεάλ και του κατά τι παράλογου, κι επίσης και του λιγάκι αστείου που δημιουργείται από τα παραπάνω. Ένα παραμύθι που εξελίσσεται παράξενα, τσιγκλάει τη φαντασία, ένα άλλο που φαίνεται παράλογο, κρύβει μια οπτική που δεν έχουμε δει, ένα άλλο που πιθανά μας ξενίζει την πρώτη φορά, μας παρακινεί να το ξαναδιαβάσουμε – και, εν κατακλείδι, όλα αυτά μας «τσιμπάνε» τον νου και μας ξεκουνάνε από τη θέση μας, ωθώντας μας να δούμε το γνωστό διαφορετικά, υπό ένα άλλο, νέο πρίσμα, με άλλα «χρώματα», με άλλες διαστάσεις, ξυπνώντας μας στο γεγονός ότι τα πράγματα δεν έχουν μια όψη, αλλά πολλαπλές που περιμένουν σιωπηρά να τις ανακαλύψουμε. 

Κι έτσι, χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, ας γνωρίσουμε τον κόσμο του Sabor. 

SABOR 1

O Sabor ήταν ταξιτζής. Είχε αρχίσει δέκα-έξι χρονών. Στα είκοσι-πέντε ήταν ιδιοκτήτης ταξί και μετέφερε πελάτες και group απ’ τη μια άκρη των γαλαξιών στην άλλη. Είχε δει όλα του κόσμου τα περίεργα, κάθε καρυδιάς καρύδι, τρελούς που επισκέπτονταν μαύρες τρύπες, τα σβηστά άστρα, ρομαντικούς που έσκαβαν στην αντί-υλη, μικρούς πρίγκιπες,  μέρη που πάγωνε το  galactic-GPS, τα πάντα. 

Αυτό που του’ λειπε ήταν ο ήρεμος και καλόβολος πελάτης.

Πετούσε αργά, ανάμεσα απ’ την ύλη, όταν είδε έξω έναν πιγκουΐνο που χοροπηδούσε, κάνοντας απελπισμένα νοήματα. «Άλλος παλαβωμένος», σκέφτηκε, αλλά τον λυπήθηκε, σταμάτησε, μπήκε ο πιγκουίνος ξεπαγιασμένος.

-Σας ευχαριστώ παρά πολύ. 

-Που πάτε;

-Στη Γη.

-Νότιο ή Βόριο πόλο κύριε;

-Όπου σας βολεύει. Είμαι διπολικός.

«Επιτέλους», σκέφτηκε ο Sabor, «κι’ ένας νορμάλ πελάτης!».

SABOR 2

O Sabor διάβαζε, προσπαθώντας να ενημερωθεί πάνω σε ότι αφορούσε το σύμπαν το όποιο διένυε, καθημερινά.

Την ιδία στιγμή αντιλαμβανόταν πως ήταν θεωρητικά και πρακτικά αδύνατον, μιας κι ακόμα κι αν κατάφερνε να διαβάσει τα πάντα – έκφραση καθαρά ρητορική – δε θα ήταν τα «πάντα», καθώς το σύμπαν είναι τα πάντα, συν κάτι ακόμα που έγκειτο άγνωστο, μέσα στο ίδιο το σύμπαν. Που ούτε κι αυτό είχε νόημα, μιας και το «παν» αποκλείει καθαρά κάθε «συν», το όποιο υπονοεί συνοδεία ή συμπλήρωση.

Ο δε πιγκουίνος, φίλος και συνταξιδιώτης του, πλέον, δεν ήταν πιθανά ο κατάλληλος συνομιλητής, καθώς επαναλάμβανε πεισματικά πως:

-Αυτό είναι άπειρα προβληματικό, καθώς η φιλοσοφική άποψη τείνει στο ότι το άπειρο είναι αμετάβλητο. Άρα, πώς το σύμπαν που μεταβάλλεται είναι άπειρο;

SABOR 3 

Η καθημερινή συμβίωση και η τριβή είχαν φέρει τον πιγκουΐνο και τον Sabor κοντά: μοιράζονταν το άπειρο, το σιδέρωμα, την τουαλέτα, το φαγητό, τα πάντα, μες το γαλαξιακό ταξί.

-Πως βρέθηκες στο διάστημα; Ρώτησε ο Sabor ένα βραδύ. 

-Εεεεεεε….

Είδε τον δισταγμό του:

-Γυναίκα;

-Γυναίκα! Μικρόσωμη, ένα ράμφος φωτιά, μάτια θαλασσινά, καυτά σαν αλάτι, ποδαράκια μια τρέλα….μπιζουδάκι σκέτο, άτιμο…. δε με ήθελε.

-Γιατί, η….

-Διότι, δεν μπορούσα να πετάξω.

-Μα…. οι πιγκουινοι δεν πετανε.

-Γυναίκες φιλέ! Ο έρωτας δεν ήταν αυτό που νόμιζα….κοίταξα γύρω μου κι είδα πάγους εφήμερους. Η ζωή είναι κάτι περισσότερο από αυτό που ζούμε και η επιθυμία της πτήσης είναι…είναι η ψυχική ανάγκη ελευθερίας και προορισμός του νου… άσε που στο διάστημα δεν υπάρχει βαρύτητα….άρα, μπορώ να πετάξω!

Κόκκαλο ο Sabor.

SABOR 4

Ο πιγκουίνος ήταν χωμένος στην κατάψυξη με το βιβλίο και διάβαζε, μανιωδώς. Ο Sabor τα’ χε πάρει, διότι δεν έκανε, πλέον, καμία δουλειά:

-Φιλέ, πάλι διαβάζεις;

-Σσσσστ!

-Σουρτούκια! Τουλάχιστον μοιράσου τη γνώση.

-Αν είχα γνώση. Όση έχω, άλλη τόση επί εκατομμύρια δεν έχω!

Αναδύθηκε απ’ την κατάψυξη, το βιβλίο παραμάσχαλα:

-Άκου: κάθε ον αντιστοιχεί στο κοσμικό συμπλήρωμά του, δηλαδή στο κάθε σύνολο όλων των άλλων όντων, πλην του εαυτού του.

-Δηλαδή, το σύνολο όλων των πιγκουίνων αντιστοιχίζεται με το κοσμικό συμπλήρωμα του, πλην εσού. Λογικό. Είναι ένας κανόνας, είπε ο Sabor.

-Ως εδώ ναι. Για πήγαινε παρακάτω…

-Που παρακάτω;

-Στο σύμπαν. Που είναι λογικό ον. Που είναι το κοσμικό συμπλήρωμά του;

-Σε αλλά σύμπαντα.

-Αρά το αέναο. Και πώς αυτό τώρα έχει συμπλήρωμα;

-Αυτό δεν είναι δικαιολογία να μην πλένεις τα πιάτα, φίλε!!

SABOR 5

Είχαν κατέβει στη Γη, ο Sabor κι ο πιγκουίνος, και κόβαν βόλτες και χάζευαν τα πέριξ. Τίποτα το συγκλονιστικό. 

Βέβαια, είχαν μάθει να βλέπουν αλλιώς: δεν έβλεπαν, πλέον, όπως οι κάτοικοι της Γης, που έχουν στον νου τους μια γεωκεντρική, «ευφυή» ζωή σε μορφή ανθρωποειδούς από άνθρακα και υδρογόνο. 

Έβλεπαν και τις άλλες, διαφορετικού DNA, μορφές που κυκλοφορούσαν στη σκιερή βιόσφαιρα, την οποία δεν ξέρουν να αναγνωρίσουν οι κάτοικοι της Γης.

Κι έπιασαν κουβέντα με έναν από αυτούς: «Πως πάει; Ποιο είναι το καλύτερο μπαράκι;», «Που είναι το καλύτερο φαλάφελ;» κλπ.

-Δεν καταλαβαίνω πώς καταλήξαμε εδώ μέσα, με όλους αυτούς τους περίεργους!! Ρώτησε ο πιγκουίνος αργότερα, φοβισμένος και κοιτάζοντας έξω απ’ τα κάγκελα του λευκού κελιού.

-Διότι έχουν άγνοια φίλε! Νόμιζαν ότι μιλάμε με την κολώνα της ΔΕΗ!! 

Παραμύθια, ένα άλμα και μια πρόκληση

Ίσως ο Sabor κι ο φίλος του, ο πιγκουίνος, μας φανούν παράξενοι… αλλά ο μόνος λόγος για αυτό, όπως κάθε τι το φαινομενικά «παράξενο», είναι διότι δεν τους έχουμε ξανασυναντήσει, δεν έχουμε συνηθίσει στην ιδέα της ύπαρξής τους, ώστε να μας είναι οικείοι, ώστε να μη μας ξενίζουν ούτε οι ίδιοι, ούτε η συνύπαρξή μας μαζί τους, ούτε οι συζητήσεις τους. Μας ξενίζουν, διότι μας φαίνεται αδιανόητο να συνυπάρχουν ένας άνθρωπος κι ένας πιγκουίνος, έτσι δεν είναι; Πόσο μάλλον να συζητούν, συνταξιδεύοντας στο διάστημα.

Όμως, ποιος είπε ότι ο Sabor είναι άνθρωπος; Διευκρινίσαμε ότι είναι ταξιτζής, αλλά ποτέ ότι είναι άνθρωπος. Το ότι συμπεραίνουμε a priori ότι είναι άνθρωπος, είναι ένα  ασυνείδητο «άλμα φαντασίας», ένα, με άλλα λόγια, λανθασμένο νοητικό άλμα και μαζί συμπέρασμα, βασισμένο σε μια δίκη μας αυτοματοποιημένη υπόθεση εργασίας που έγινε, (α) χωρίς να λάβουμε υπόψιν μας όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες και (β) βασισμένοι στις ήδη υπάρχουσες εικόνες που είναι εγκατεστημένες στον νου μας και τις οποίες δεχόμαστε ως πραγματικότητα, δίχως δεύτερη σκέψη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Όταν η λογική υποχωρεί μπροστά στη φαντασία

Τα παραμύθια, οι μύθοι και οι ιστορίες μας ζητούν να κάνουμε αυτό το ίδιο άλμα, συνειδητά: να θέλουμε και να επιζητούμε να δούμε τον κόσμο αλλιώς, από διαφορετικές γωνίες, ύψη, πλάτη, να αφήσουμε πίσω μας για λίγο τις καθημερινές μας συνήθειες και νοοτροπίες που μας εγκλωβίζουν, να αποδεχτούμε το ενδεχόμενο μιας «τρελής» ή μιας οποιασδήποτε διαφορετικότητας, όσο παράδοξη κι αν φαίνεται, καθώς μόνο έτσι, ίσως, μπορέσουμε να ανακαλύψουμε πλευρές του κόσμου και του εαυτού μας που αλλιώς μένουν αόρατες. 

Τα παραμύθια μας βοηθούν να κατευθύνουμε μάτια, νου και ψυχή προς άλλες διαστάσεις, έξω και μέσα μας. Μια διαφορετική εσωτερική οπτική αλλάζει αυτόματα, όχι το εξωτερικό περιβάλλον καθαυτό, αλλά τον τρόπο με τον οποίο το βιώνουμε.

Κάθε παραμύθι, κάθε ιστορία, κάθε μύθος είναι μια πρόκληση… μας προκαλούν να φύγουμε από τη βεβαιότητα του γνώριμου, του αδιαμφισβήτητου και αυτού που πιστεύουμε ότι είναι η μία και μοναδική αλήθεια, δηλαδή απ’ τον τόπο όπου αισθανόμαστε βολικά. Μας ζητάνε να ξεβολευτούμε. 

Ας το σκεφτούμε: γιατί να μην ταξιδέψουμε με τον Sabor και τον πιγκουίνο; Γιατί να  μην πάρουμε μέρος στις συζητήσεις τους περί έρωτα, περί απείρου, περί του σύμπαντος; Γιατί να μην μπούμε σε αυτό το «τρυπάκι», σε αυτό το ταξιδάκι του νου;

Γιατί να μην πάμε μια βόλτα εκεί όπου τίποτα δεν είναι σίγουρο;

Συντάκτης: Μάριαμ Συρεγγέλα,

Influence:

Έχει σπουδάσει ψυχολογία με μεταπτυχιακές σπουδές στο Illinois Institute of Technology (USA) και Surrey University (UK). Έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα και στο Ιράν…