Ραδιοκύματα – The Boat that Rocked (2009)
Σκηνοθέτης και Σεναριογράφος: Richard Curtis
Με τους: Bill Nighy, Kenneth Branagh, Philip Seymour Hoffman, Nick Frost, Tom Sturridge, RhysIfans, Rhys, Darby, Tom Brooke, Gemma Arterton, Ike Hamilton, Chris O’ Dowd, Talulah Riley, Tom Wisdom, Will Adamsdale, Ralph Brown και άλλους.
Ξεφεύγοντας από τον καθωσπρεπισμό της Αγγλίας της δεκαετίας του 1960, μία ομάδα ανθρώπων που λατρεύουν και αναπνέουν για τη μουσική, διαφορετικοί μεταξύ τους, έχουν ήδη παρατήσει τους πάντες και τα πάντα και ζουν σ’ ένα καράβι το οποίο εκπέμπει ζωντανά 24 ώρες το 24ωρο ποπ και ροκ μουσική σε όλη την Αγγλία. Οι λάτρεις αυτού του είδους μουσικής, όλων των ηλικιών έχουν κουραστεί από την κλασσική μουσική που μεταδίδουν τα γνωστά ραδιόφωνα της εποχής. Οι δύο ώρες ποπ και ροκ μουσικής που μεταδίδονται στη διάρκεια μιας εβδομάδας δεν είναι ούτε κατά διάνοια αρκετές.Έτσι, η πλειοψηφία του Αγγλικού κοινού στρέφεται στον πειρατικό σταθμό που έχουν δημιουργήσει οι αυτοεξόριστοι στην ουσία επιβάτες του πλοίου.
Το πλήρωμα αποτελείται από νεαρούς αλλά και μεγαλύτερους, που συμβάλλουν όλοι στην παραγωγή των εκπομπών, αλλά και στη διατήρηση ενός άριστου επιπέδου ζωής μέσα στο πλοίο. Ανάμεσά τους μόνο μία γυναίκα, που είναι ομοφυλόφιλη, ένας λιγομίλητος μα απίστευτα γοητευτικός και σκοτεινός νεαρός, τριαντάρηδες που παραδόξως έχουν πολλές κατακτήσεις εκπέμποντας μια ‘‘εσωτερική γοητεία’’, ένα κατά κόσμο ‘‘σπασικλάκι’’ που όνειρό του είναι να λέει τις ειδήσεις και τον καιρό, κάποιος λίγο αργόστροφος που όμως ‘‘το αλκοόλ του ακονίζει το μυαλό’’, ένας άλλος ρομαντικός ροκάς που πιστεύει στη μία και μοναδική, αληθινή αγάπη, ο νεαρός πρωταγωνιστής που τον έστειλε η μητέρα του για να ‘‘ενηλικιωθεί’’, ο σέξι, τολμηρός, ‘‘faux – pas’’ άντρας, που επέστρεψε για να μείνει, ο Αμερικάνος αντικαταστάτης του, ο μεγάλος σε ηλικία χίπις που κανείς δεν έχει δει ποτέ, φυσικά ο πολύ ροκ ιδιοκτήτης και άλλοι εξίσου σημαντικοί και αξιαγάπητοι χαρακτήρες. Η ζωή τους κυλάει ήρεμα, με συζητήσεις, ανταγωνισμούς, πάρτι , έρωτες, γάμους και παιχνίδια.
Όλοι αυτοί, ως πλήρωμα του πλοίου, καταδιώκονται όμως από το στενόμυαλο αγγλικό σύστημα που προσπαθεί να φτιάξει νόμο για να τους κάνει παράνομους. Όταν τoσύστημα τα καταφέρνει,η αγάπη τους για τη μουσική υπερισχύει και συνεχίζουν πια ως παράνομοι, αφού το πλοίο έχει γίνει πλέον το σπίτι τους και το πλήρωμα είναι δεμένο σαν την πιο αγαπημένη οικογένεια. Το ταξίδι τους δεν κρατάει για πολύ, αλλά το τι γίνεται μετά και το πώς δένονται οι χαρακτήρες μεταξύ τους καθώς και τα κωμικοτραγικά σκηνικά που λαμβάνουν χώρα πιστεύω πως θα πρέπει να τα ανακαλύψετε μόνοι σας, καθώς αυτή η ταινία, δίνει ουσιαστικό νόημα στο ακόλουθο κλισέ καθώς είναι όντως μια καλή ευκαιρία για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι καινούριοι.
Η ροκ και ποπ κουλτούρα προωθείται με πολύ όμορφο και ρομαντικό μουσικά τρόπο μέσα από αυτήν την ταινία που μοιάζει με ροκ παραμύθι. Από άποψη σκηνοθεσίας, μουσικής, σεναρίου και ερμηνειών είναι τόσο δυνατή και έξυπνα φτιαγμένη που κάνει μέχρι και τους νέους που δεν έζησαν αυτήν την εποχή να νιώσουν νοσταλγία, να θέλουν με κάποιον τρόπο να μπουν και αυτοί στο πλοίο, ή να απαγορευτεί ξανά η ποπ και ροκ μουσική από τα ραδιόφωνα για να μπορέσουν να ζήσουν μια τέτοια περιπέτεια. Μια ήρεμη σχετικά ταινία, που βλέπεται ευχάριστα αλλά δεν περνάει στο ‘‘ντούκου’’. Τραγούδια εκείνης της εποχής εναλλάσσονται με μαεστρία δίνοντας την εντύπωση στο κοινό ότι όντως ακούνε έναν επιτυχημένο σταθμό με εικόνα. Οι σκηνές χορού συγχρονίζονται τέλεια με το κάθε τραγούδι και ακόμα και το καθιστό κοινό νιώθει την ανάγκη να χορέψει στο άκουσμα των Beach Boys, των Who, των Cream, του JimiHendrix, των Kinks και άλλων.
Θεωρώ πως αν αυτή η ταινία δεν χαρακτηριστεί αξιοσημείωτη με βάση τα μηνύματα που μεταδίδει, τη διασκέδαση που εξασφαλίζει αλλά και τη δυνατότητα να φέρει αλλαγή στον τρόπο σκέψης των θεατών, τότε ποια μπορεί;
