Ο κόσμος πρέπει να προετοιμαστεί για μια απότομη αύξηση του αριθμού των προσφύγων καθώς εκατομμύρια άνθρωποι μπορεί να αναγκαστούν να …
«Πρόσφυγες στη Μόρια: οι συνέπειες μιας αποτρεπτικής μεταναστευτικής πολιτικής»
Μια πρωτογενής έρευνα στη Μόρια μελετά τις συνθήκες διαβίωσης, την ατέρμονη αναμονή εκεί και πως αυτό επηρεάζει τους πρόσφυγες και την εργασιακή και κοινωνική ένταξη στις χώρες προορισμού. Αξίζει να τη γνωρίσετε.
Συγγραφέας: Νίκος Ξυπολυτάς, Εκδ., ΔΙΟΝΙΚΟΣ, 2019.
119 σελίδες πυκνογραμμένες και περιεκτικές και 12 σελίδες βιβλιογραφίας από το 1928 έως το 2018. Είναι τα αποτελέσματα της έρευνας που έγινε επί τόπου στο ΚΥΤ της Μόριας: προορισμός, σταθμός, στρατόπεδο συγκέντρωσης, κέντρο κράτησης όπου μένουν και υπομένουν σε αναμονή και εγκλωβισμένοι, άνθρωποι.
Η έρευνα επικεντρώνεται σε 3 θέματα: 1). Την χώρα προέλευσης (Τουρκία), την διαδρομή έως την Ελλάδα, τις συνθήκες διαβίωσης στη Μόρια. 2) την ατέρμονη αναμονή εκεί και πως αυτό επηρεάζει τους πρόσφυγες και 3). Την εργασιακή και κοινωνική ένταξη στις χώρες προορισμού που δυσχεραίνονται σημαντικά από τα 1 και 2.
Περιέχει μαρτυρίες νέων ανθρώπων σχετικά με τις νοοτροπίες και αξίες που διαμορφώνονται από τους 3 παραπάνω παράγοντες που κυρίως είναι η επιβίωση, η εξατομίκευση και η ευελιξία όσον αφορά την εργασία, δηλαδή και τις αξίες που σχηματίζονται και που θα τους ακολουθήσουν μετέπειτα.
Περιγράφει την υποκρισία και αναποτελεσματικότητα της μεταναστευτικής πολιτικής Ε.Ε. (και Ελλάδος) η οποία (α) έχει ως απόδειξη και αποτέλεσμα την Μόρια, (β) υπονομεύει το μέλλον της Ευρώπης πολιτικά, πολιτισμικά, οικονομικά, εργασιακά και κυρίως ανθρωπιστικά και (γ) στόχο έχει την μείωση και βασικά την αποτροπή των ροών.
Η έρευνα δείχνει ότι η τακτική αυτή είναι μελετημένη, οργανωμένη και στοχευμένη, παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις της Ε.Ε. προς τους κατοίκους της για ενσωμάτωση, συμπόνια και ανοικτά σύνορα. Δηλαδή, υπάρχει μια εκούσια συμμετοχή της Ε.Ε. στη δυστυχία και τον θάνατο, ενώ ταυτόχρονα ο δημόσιος λόγος της υπόσχεται την προσφορά ενός νέου μέλλοντος. (μήπως αυτό είναι ένα λογικό έγκλημα;)
Επίσης αποδεικνύει ότι οι μετανάστες τα γνωρίζουν αυτά, καθώς επικοινωνούν μεταξύ τους συνεχώς, μέσω κινητών ή διαφόρων social media, ανταλλάσσοντας πληροφορίες και βρίσκοντας νέες διαδρομές και περάσματα από την Τουρκία προς την Ελλάδα – πράγμα που σημαίνει ότι δεν «αποδέχονται παθητικά» αυτή την πολιτική, ούτε και την ταπείνωση που την ακολουθεί.
Καταλήγει στο ότι η είσοδος της Ευρώπης, δηλαδή η Μόρια, «ναρκοθετεί το μέλλον των κοινωνικών σχέσεων ανάμεσα στους χώρους υποδοχής και των νέων κατοίκων τους».
Το τελευταίο κεφάλαιο περιέχει συμπεράσματα και προτάσεις για μια άλλη αντιμετώπιση των μεταναστών: 1. Θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι η υπάρχουσα αντιμετώπιση και η εφαρμογή της είναι αναποτελεσματική. 2. Θα πρέπει να υπάρξει μια μεθοδολογία που να αναγνωρίζει την «ιδιαιτερότητα και τα χαρακτηριστικά» των πληθυσμών αυτών. 3. Θα πρέπει να υπάρξει επικέντρωση στις εργασιακές και επαγγελματικές ειδικεύσεις των μεταναστών.
Και τέλος, η πεποίθηση της Ε.Ε. ότι η απελπισία, η απομόνωση, οι χείριστες συνθήκες διαβίωσης θα είναι αποτρεπτικοί παράγοντες για τους μετανάστες αποδεικνύεται όχι μόνο λανθασμένη, αλλά υπονομεύει το μέλλον της Ευρώπης και του κοινωνικού ιστού που ακόμη την συνδέει.
Εν ολίγοις, οι πράξεις βίας εναντίον ομάδων ή μεμονωμένων υποκειμένων, αλλοτριώνουν και διαστρεβλώνουν τον άνθρωπο (θύτη και θύμα) σε σημείο να ξεχνάει τι Είναι ο άνθρωπος. Κι οι κοινωνίες αποτελούνται πρωτίστως από ανθρώπους.
Η μελέτη του κ. Ξυπολητά φέρνει στο φως κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό: Η δύναμη της απελπισίας είναι κατά πολύ ισχυρότερη της δύναμης του φόβου.
Είναι ίσως, αυτή η έρευνα, το πρώτο βήμα. Αλλά μια έρευνα δεν υφίσταται εάν δεν την διαβάσουμε χωρίς προκαταλήψεις, εάν δεν την κατανοήσουμε όλους τους παράγοντές της κι αν δεν πράξουμε. Το διάβασμα είναι η πρώτη πράξη.
