Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις μονοπάτι

Πολλές φορές οι άνθρωποι από φόβο συνεχίζουμε σε ένα μονοπάτι που ξέρουμε ότι δεν είναι για εμάς, αλλά αρνούμαστε κατηγορηματικά να το αφήσουμε. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η επιλογή αρχίζει να μας πνίγει;

Για κάποιον λόγο μαθαίνουμε σχετικά από νεαρή ηλικία πως είναι αναγκαίο να βρούμε το μονοπάτι μας και να το ακολουθήσουμε χωρίς δεύτερες σκέψεις. Αυτό τουλάχιστον είναι το καλό μέρος της υπόθεσης. Γιατί υπάρχει και ένα άλλο που λέει να ακολουθήσεις αυτό που έχει λεφτά, που σου χαρίζει ασφάλεια και που δεν έχει καμία σημασία αν σου αρέσει.

Θα σας πω μια ιστορία.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος, όμορφος, έξυπνος αλλά και μελαγχολικός. Δεν θα τον έκανες παραπάνω από 35. Ξυπνούσε τα πρωινά –σχεδόν πάντα βιαζόταν- έπινε λίγο καφέ, έβαζε το κουστούμι του και έτρεχε να προλάβει το μετρό. Στην δουλειά του είχε καταφέρει αρκετά πράγματα και το πιο σημαντικό; Είχε καταφέρει να χωρέσει στο κουστούμι του. Σε αυτό το κουστούμι που κάποτε του φαινόταν εντάξει και που τώρα πια τον είχε εγκλωβίσει.

Κάποιες φορές όταν ήταν στο μετρό και περνούσε διάφορες άλλες στάσεις, σκεφτόταν. Είχε από μικρός αγάπη με την μουσική. Έπαιζε κιθάρα και πιάνο και ονειρευόταν από μικρός να κάνει live για τους ανθρώπους. Πάντα ένιωθε να συμπληρώνονται τα κομμάτια του με την μουσική, έβρισκε πάντα τα κατάλληλα λόγια για να ταυτίζονται οι άνθρωποι και η ψυχή του μαλάκωνε με τις μελωδίες.

Στη δουλειά με το κουστούμι όλα ήταν πιο αυστηρά, είχαν έντονο ανταγωνισμό –κάτι που μισούσε- και μια σχετική ασφάλεια. Σταδιακά όσο περνούσαν οι μέρες ο άνθρωπος αυτός ένιωθε να ασφυκτιεί και να μην χωράει άλλο πια σε αυτό το κουστούμι. Πάντα ένιωθε να διαφέρει κατά κάποιον τρόπο μέσα στο πλήθος, μόνο που τώρα φοβόταν και να το αντικρύσει.

Για κάποιον λόγο μέσα του, και ενώ ήξερε ότι το μονοπάτι που βάδιζε δεν ήταν το ιδανικό γι’ αυτόν φοβόταν να το παραδεχτεί και να το αποδεχτεί. Φοβόταν το σφάλμα. Φοβόταν μια ενδεχόμενη μελλοντική αποτυχία. Φοβόταν την επιδοκιμασία των άλλων ανθρώπων. Ο φόβος τον έκανε να νιώθει μικρό, δεν άκουγε πια τις επιθυμίες του και η ψυχή του έμοιαζε να ψυχορραγεί. Τι έπρεπε άραγε να κάνει αυτός ο άνθρωπος;

Η ιστορία τελειώνει κάπου εδώ και η έκβασή της είναι στα χέρια σας. Θα ακολουθήσει αυτό που μπορεί ενδεχομένως στην αρχή να του προσφέρει ελάχιστη ασφάλεια, αλλά που τον καλύπτει συναισθηματικά –για να είναι χαρούμενος και να ρισκάρει- ή να μείνει στην ασφάλεια της εργασίας που τον πνίγει και που τον θλίβει;

Πολλές φορές οι άνθρωποι ξεκινάμε για κάπου που φαίνεται να μας αρέσει, αλλά στη συνέχεια αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι για εμάς. Ίσως αυτό να είναι και κάτι που να το αντιληφθούμε όντας αρκετά μεγαλύτεροι, αλλά η ηλικία δεν πρέπει να παίζει αποτρεπτικό παράγοντα στο όνειρο.

Έχει τύχει να σας φοβίζει το επόμενο πρωί; Νιώθετε να ασφυκτιάτε στο περιβάλλον σας; Μήπως πρέπει να εστιάσετε ξανά στον στόχο;

Ο Albert Camus είχε γράψει κάποτε, «Το να δημιουργείς, σημαίνει επίσης να δίνεις μια μορφή στο πεπρωμένο σου». Ενώ ο C.S. Lewis είχε πει, « Οι δυσκολίες συχνά προετοιμάζουν ένα συνηθισμένο άτομο για ένα ξεχωριστό πεπρωμένο». Κλείνοντας στην διδασκαλία Ζεν μοιράζονται την παρακάτω έκφραση, «Καμιά νιφάδα χιονιού δεν πέφτει σε λάθος μέρος».

Επιτρέψτε στον εαυτό σας να δρα μεθοδευμένα και ταυτόχρονα ελεύθερα. Μην τον εγκλωβίζετε σε κουστούμια που δεν σας ταιριάζουν.

Τι τέλος θα δώσετε στη δική σας ιστορία;

Συντάκτης: Νάνσυ Παπαδοπούλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.