Πώς ο Παπάζογλου καλλιεργούσε μουσικές συνεργασίες στο «Αγροτικόν» του

Ιστορίες μουσικής συνεργασίας και ευκαιριών που δόθηκαν από τον αείμνηστο Νίκο Παπάζογλου στην μετέπειτα μουσική του παρέα, τον Σωκράτη Μάλαμα και άλλους.

Ο Νίκος Παπάζογλου κατά καιρούς είχε συνεργαστεί με τους περισσότερους Έλληνες μουσικούς. Και σε αρκετούς είχε δώσει ο ίδιος την πρώτη ευκαιρία προσφέροντας τους το ελάχιστο, ένα στούντιο για ηχογράφηση. Το Αγροτικόν. Κάπως έτσι γνωρίστηκε και με τον Σωκράτη Μάλαμα.

Η πανελλήνια απήχηση του Παπάζογλου και η βάση του, το Αγροτικόν

Ένας καλλιτέχνης που ακούστηκε σε όλα τα μέρη της Ελλάδας κι από όλους, αφού οι συναυλίες του γίνονταν στα πιο απίθανα μέρη. Μέρη που διάλεγε ο ίδιος ώστε ο κόσμος να συνταιριάζει την μουσική, το κέφι και ενίοτε τη μελαγχολία με τον ουρανό, την φύση και τους διπλανούς που μοιράζονταν τα ίδια.

Κι όλα ξεκινούσαν από την βάση του. Εκεί όπου «φύτρωναν» ιδέες, φωνές, μουσικοί. Και λέω «φύτρωναν» αφού η βάση του ήταν το ιστορικό «Αγροτικόν», στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, κάθε νέος καλλιτέχνης που είχε κάτι να πει έβρισκε την ευκαιρία του. Αλλά και οι ήδη καταξιωμένοι καλλιτέχνες όταν είχαν κάτι καινούργιο να μας παρουσιάσουν, εκεί «συνωμοτούσαν». 

Ο Παπάζογλου πάντα ενθάρρυνε τους νέους μουσικούς  

Ήταν τέτοιος άνθρωπος ο Νικόλας. Έδινε ευκαιρίες, άνοιγε δρόμους. Στο Αγροτικόν του πάντα μπαινόβγαινε κόσμος. Και πολλά μουσικά και μη δρώμενα συνέβαιναν εκεί μέσα. Μέχρι κι ο Χατζιδάκις κοιμήθηκε μια μέρα στην μοκέτα περιμένοντας τον Παπάζογλου που είχε πεταχτεί να πάρει τα παιδιά από το σχολείο.

Γενικά, είχε το χούι ο Νικόλας να ψάχνει και να ψάχνεται καλλιτεχνικά. Κι όταν ψάχνεις όλο και κάτι βρίσκεις, συνήθως. Και βρήκε τις Τρύπες, την Μ. Κανά, τον Ορφέα Περίδη, πολλούς. Και μια μέρα τον βρήκε κι ο Σαββόπουλος, αλλά όχι εκεί. Όπως τον βρήκε και ο Σωκράτης Μάλαμας, επίσης όχι εκεί. 

Η τυχαία γνωριμία και η μετέπειτα συνεργασία με τον Μάλαμα

Σαν πιο νέος δεν γνώριζα για την συνεργασία των δύο, Παπάζογλου και Μάλαμα. Το πρωινό που πληροφορήθηκα για το φευγιό του Νικόλα, ξεσκόνισα τους δίσκους μου και κάτι με έσπρωξε να βάλω κάτω απ’ τη βελόνα τα «Σύνεργα». Και χαζεύοντας το οπισθόφυλλο, ενώ άκουγα τους «Δραπέτες», διάβασα το όνομα του Μάλαμα στις κιθάρες.

Είχαν γνωριστεί στα γραφεία της Lyra, κάποια χρόνια νωρίτερα. Ο Μάλαμας ψαχνόταν στις αρχές του ’80 για να ηχογραφήσει επαγγελματικά, μάταια, ώσπου μπήκε στα γραφεία της Lyra κι εκεί, λες και τον περίμενε θαρρείς, βρίσκονταν κι Παπάζογλου την ίδια μέρα και ώρα. Και χωρίς πολλά λόγια στην κυριολεξία, αφού κι εκεί ο Σωκράτης δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος, ο Παπάζογλου του πρότεινε να πάνε μια εκδρομή ως το Αγροτικόν. Και πήγαν. 

Συνεργάστηκαν στο πρώτο σχήμα του Παπάζογλου, ο Μάλαμας ως κιθαρίστας, και πάντα του πρότεινε στις συναυλίες ο Νικόλας κάπου στα μισά να λέει κανά δυο δικά του. Ο Μάλαμας στις αρχές είχε ενδοιασμούς, πιστεύοντας πως τα δικά του ήταν πιο «βαριά» και δεν ταίριαζαν με το όλο κλίμα. Κι ο Παπάζογλου του απάντησε «έτσι πρέπει». Ναι, έτσι πρέπει: Μια οικογένεια πρέπει να’ ναι οι μουσικοί για να συντροφεύουν τις δικές μας στιγμές, οικογενειακές ή μη.

Η μουσική ως οικογένεια κι όχι βιομηχανία

Μοιραία ο Μάλαμας πήρε κι αυτός τον δρόμο του, μη ξεχνώντας ποτέ τον Νικόλα και το Αγροτικόν. Εκεί όπου ξανασυναντήθηκαν για τον δίσκο «Σύνεργα» που λέγαμε, και χωρίς ενδοιασμούς πια. Ο Σωκράτης στην κιθάρα κι ο Νικόλας να μας ανακοινώνει πως «θάνατο θέλω να’ χω τραγικό, όπως αρμόζει σ’ έναν ποιητή μεγάλο» στο προτελευταίο κομμάτι του δίσκου. Και να κλείνει τραγουδώντας «Φεύγω», ένα τραγούδι του Περίδη. Άλλη ιστορία κι αυτή. Είπαμε, μια οικογένεια οφείλει να είναι η μουσική. Όχι βιομηχανία. 

Συντάκτης: Νίκος Σέρβος,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.