Πολλές φορές φοβόμαστε να φύγουμε από μία κατάσταση που έχει τελειώσει, γιατί δεν βρίσκουμε τη δύναμη. Με αυτόν τον τρόπο …
Πώς κυλάει ο χρόνος και φεύγει…
Η μέρα μόλις ξεκίνησε και… είναι έξι η ώρα το βράδυ.
Μόλις έφτασε η Δευτέρα και είναι ήδη Παρασκευή.
…και ο μήνας έχει ήδη τελειώσει.
…και η χρονιά σχεδόν τελείωσε.
…και έχουν περάσει ήδη 40, 50 ή 60 χρόνια της ζωής μας.
…και συνειδητοποιούμε ότι χάσαμε τους γονείς μας, τους φίλους μας.
και συνειδητοποιούμε ότι είναι πολύ αργά για να επιστρέψουμε …
Έτσι… ας προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τον χρόνο που μας έχει απομείνει…
Ας μην σταματήσουμε να ψάχνουμε για δραστηριότητες που μας αρέσουν…
Ας βάλουμε λίγο χρώμα στο γκρίζο μας…
Χαμόγελο στα μικρά πράγματα της ζωής που βάζουν βάλσαμο στις καρδιές μας.
Να συνεχίσουμε να εκμεταλλευόμαστε την κάθε στιγμή που έχουμε, με ηρεμία.
Ας προσπαθήσουμε να εξαλείψουμε το “μετά”…
Το κάνω μετά…
Θα πω μετά…
Θα το σκεφτώ μετά…
Αφήνουμε τα πάντα για αργότερα σαν το «μετά» να είναι δικό μας.
Επειδή αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι:
μετά, ο καφές κρυώνει…
τότε οι προτεραιότητες αλλάζουν…
μετά, η γοητεία είναι σπασμένη…
μετά, η υγεία περνά…
μετά, τα παιδιά μεγαλώνουν…
μετά οι γονείς γερνούν…
μετά, οι υποσχέσεις ξεχνιούνται…
μετά, η μέρα γίνεται η νύχτα…
μετά, η ζωή τελειώνει…
Και μετά είναι συχνά πολύ αργά…
Λοιπόν… ας μην αφήσουμε τίποτα για αργότερα…
Επειδή ενώ περιμένουμε τα αργότερα, μπορούμε να χάσουμε τις καλύτερες στιγμές,
τις καλύτερες εμπειρίες, τους καλούς φίλους, την καλή μας οικογένεια…
Η μέρα είναι σήμερα… Η στιγμή είναι τώρα…
Δεν είμαστε πλέον στην ηλικία όπου μπορούμε να αναβάλουμε για αύριο αυτό που πρέπει να γίνει αμέσως.
Ας δούμε λοιπόν αν έχετε χρόνο να διαβάσετε αυτήν την ανάρτηση.
Ή ίσως θα το αφήσετε για… “αργότερα”…
Και δεν θα το μοιραστείτε ποτέ…
