Πώς να μην λυγίσουμε στην απώλεια και το πένθος

Είτε πρόκειται για τον καλύτερό μας φίλο, τον σύζυγο, τον σύντροφο, τον γονέα, το παιδί μας ή κάποιον άλλο συγγενή, λίγα πράγματα είναι τόσο οδυνηρά όσο το να χάνουμε κάποιον που αγαπάμε. Μετά από μια τόσο σημαντική απώλεια, η ζωή μπορεί να μην μας φαίνεται ποτέ ξανά η ίδια. Με τον καιρό όμως, ίσως σταδιακά να απαλύνουμε τη λύπη μας και κοιτάζοντας προς το μέλλον να συμβιβαστούμε με την απώλειά μας.

Η διαδικασία του πένθους

Το πένθος αποτελεί ένα άκρως προσωπικό βίωμα και δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να το διαχειριστεί κανείς. Η διαχείρισή του εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της προσωπικότητάς μας, των εμπειριών της μας και του πόσο σημαντική ήταν η για εμάς η εν λόγω απώλεια.

Η διαδικασία του πένθους απαιτεί χρόνο και η επούλωση των πληγών γίνεται σταδιακά. Δεν υπάρχει κανένα καθορισμένο χρονοδιάγραμμα για το πένθος. Μερικοί άνθρωποι αρχίζουν να αισθάνονται καλύτερα μέσα σε εβδομάδες ή μήνες, ενώ για άλλους, η διαδικασία του πένθους παίρνει χρόνια ολόκληρα. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας και να επιτρέπουμε στη διαδικασία να εκτυλιχθεί φυσικά.

Μύθοι και αλήθειες γύρω από τη θλίψη και το πένθος

Ο μύθος: Ο πόνος θα υποχωρήσει πιο γρήγορα αν τον αγνοήσουμε

Η πραγματικότητα: Το να προσπαθούμε να αγνοήσουμε τον πόνο μας ή να τον εμποδίσουμε να βγει στην επιφάνεια, μακροπρόθεσμα θα τον επιδεινώσει. Προκειμένου να την αντιμετωπίσουμε, είναι απαραίτητο να αντικρίσουμε τη θλίψη κατά πρόσωπο.

Ο μύθος: Πρέπει να φανούμε δυνατοί μπροστά στην απώλεια

H πραγματικότητα: Το να νιώθουμε λύπη, φόβο ή μοναξιά είναι μια φυσιολογική αντίδραση στην απώλεια. Το κλάμα δεν σημαίνει ότι είμαστε αδύναμοι. Δεν χρειάζεται να «προστατέψουμε» την οικογένειά ή τους φίλους μας παριστάνοντας τους γενναίους. Εκφράζοντας τα ειλικρινή μας συναισθήματα θα βοηθήσουμε τόσο αυτούς όσο και εμάς.

Ο μύθος: Αν δεν κλαίμε, σημαίνει ότι δεν λυπόμαστε για την απώλεια

Η πραγματικότητα: Το κλάμα είναι μια φυσιολογική αντίδραση στη λύπη. Ωστόσο, δεν είναι η μόνη. Όσοι δεν κλαίνε μπορεί να αισθάνονται τον πόνο εξίσου βαθιά με τους άλλους και απλώς να έχουν άλλους τρόπους να το δείξουν.

Ο μύθος: Το πένθος διαρκεί ένα χρόνο

Η πραγματικότητα: Δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο για το πένθος. Ο χρόνος που απαιτείται διαφέρει από άτομο σε άτομο.

Ο μύθος: Το να συνεχίσουμε τη ζωή μας προϋποθέτει να ξεχάσουμε την απώλειά μας

Η πραγματικότητα: Το ότι προχωράμε σημαίνει ότι έχουμε αποδεχτεί την απώλειά μας. Αλλά αυτό δεν είναι το ίδιο με το να ξεχνάμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας και να κρατήσουμε ζωντανή την ανάμνηση κάποιου που χάσαμε, ως ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού μας. Και καθώς προχωράμε στη ζωή, αυτές οι αναμνήσεις μπορούν να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς μας.

Πώς θα διαχειριστούμε τη διαδικασία του πένθους

Το πένθος αποτελεί κάτι το αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής. Ωστόσο, υπάρχουν τρόποι να διαχειριστούμε τον πόνο, να συνυπάρξουμε με τη θλίψη και τελικά, να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να συνεχίσουμε τη ζωή μας.

Ας ζητήσουμε τη στήριξη των ανθρώπων που νοιάζονται για μας

Ο πόνος της θλίψης συχνά μας κάνει να θέλουμε να απομονωθούμε. Ωστόσο, η στήριξη των δικών μας ανθρώπων και η πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία θεωρείται ζωτικής σημασίας για την επούλωση των πληγών. Ακόμα κι αν δεν αισθανόμαστε άνετα με την έκφραση των συναισθημάτων μας, όταν θρηνούμε είναι σημαντικό έστω και να προσπαθήσουμε.

Αυτή είναι η στιγμή να στηριχτούμε στους ανθρώπους που μας νοιάζονται, ακόμα κι αν είμαστε περήφανοι και νιώθουμε δυνατοί ή αυτάρκεις. Αντί να αποφεύγουμε τους φίλους και τα αγαπημένα μας πρόσωπα ας δεχτούμε τη βοήθεια που μας προσφέρουν. Αν πάλι νιώθουμε ότι οι άνθρωποί μας θέλουν να μας βοηθήσουν, αλλά δεν γνωρίζουν πώς, μπορούμε να τους εξηγήσουμε τί χρειαζόμαστε στην παρούσα φάση.

Ωστόσο, παρόλο που το να μοιραζόμαστε την απώλεια μας μπορεί να αλαφρύνει το βάρος του πένθους, αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε φορά που αλληλεπιδρούμε με φίλους ή μέλη της οικογένειάς μας πρέπει να μιλάμε για την απώλεια μας.

Ας αποδεχτούμε ότι πολλοί άνθρωποι αισθάνονται άβολα στην προσπάθειά τους να παρηγορήσουν κάποιον που πενθεί

Για πολλούς, η θλίψη μπορεί να είναι ένα συγκεχυμένο και μερικές φορές τρομακτικό συναίσθημα, ειδικά αν οι ίδιοι δεν έχουν βιώσει μια παρόμοια απώλεια. Μπορεί να αισθάνονται αβέβαιοι γύρω από το πώς θα μας παρηγορήσουν ή ακόμη και να εκστομίσουν το λάθος πράγμα την λάθος στιγμή.

Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να αποτελέσει για μας μια δικαιολογία για να κλειστούμε στο καβούκι μας και να αποφύγουμε κάθε κοινωνική επαφή. Εάν ένας φίλος ή ένα αγαπημένο μας πρόσωπο αγωνίζεται να επικοινωνήσει μαζί μας, είναι επειδή νοιάζεται.

Ας γραφτούμε σε μια ομάδα υποστήριξης

Η θλίψη πάει χέρι-χέρι με τη μοναξιά, ακόμα κι αν γύρω μας έχουμε ένα σωρό αγαπημένα πρόσωπα. Κι όμως, το να μοιραζόμαστε τη λύπη μας με άλλους ανθρώπους που έχουν βιώσει παρόμοιες απώλειες μπορεί να βοηθήσει.

Προκειμένου να εντοπίσουμε μια ομάδα υποστήριξης πένθους κοντά στην περιοχή μας, μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τοπικά νοσοκομεία, ξενώνες, γραφεία τελετών και συμβουλευτικά κέντρα.

Ας απευθυνθούμε σε έναν θεραπευτή

Εάν το πένθος μας είναι υπερβολικά βαρύ για να το αντέξουμε, ας αναζητήσουμε έναν έμπειρο επαγγελματία ψυχικής υγείας. Ένας αξιόπιστος θεραπευτής μπορεί να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τα έντονα συναισθήματα και να ξεπεράσουμε το πένθος μας.

Ας διαχειριστούμε με προσοχή τα κοινωνικά δίκτυα

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ίσως μας φανούν χρήσιμα προκειμένου να ενημερώσουμε τον κύκλο μας για την απώλεια μας και να ζητήσουμε στήριξη. Ωστόσο, ενδέχεται να θέλουμε να περιορίσουμε τις δημοσιεύσεις μας σε κλειστές ομάδες και όχι σε δημόσιες αναρτήσεις που μπορεί να σχολιάσει οποιοσδήποτε.

Ας φροντίσουμε τον εαυτό μας

Όταν πενθούμε, το να φροντίζουμε τον εαυτό μας είναι πιο σημαντικό από ποτέ. Το άγχος μιας μεγάλης απώλειας μπορεί να εξαντλήσει γρήγορα την ενέργεια και τα συναισθηματικά μας αποθέματα. Η φροντίδα των σωματικών και συναισθηματικών μας αναγκών θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε πιο γρήγορα αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Ας μην ξεχνάμε ότι το μυαλό και το σώμα συνδέονται. Όταν αισθανόμαστε υγιείς σωματικά, είμαστε σε θέση να ανταπεξέλθουμε και συναισθηματικά. Ας καταπολεμήσουμε το άγχος και την κούραση με αρκετό ύπνο, σωστή διατροφή και άσκηση και ας κρατηθούμε μακριά από το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και ότι υπόσχεται να βελτιώσει τη διάθεσή μας με τεχνητά μέσα και να μουδιάσει προσωρινά τον πόνο μας.

Ας αντιμετωπίσουμε τα συναισθήματά μας κατά πρόσωπο

Μπορούμε να καταπιέσουμε προσωρινά τη θλίψη μας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να την αποφεύγουμε για πάντα. Για να θεραπευτούμε, πρέπει να αναγνωρίσουμε τον πόνο. Η προσπάθεια αποφυγής συναισθημάτων όπως η θλίψη και η απώλεια, απλώς παρατείνει τη διαδικασία του πένθους. Η ανεπίλυτη θλίψη απειλεί να οδηγήσει σε επιπλοκές όπως η κατάθλιψη, το χρόνιο άγχος, η κατάχρηση ουσιών και τα σοβαρά προβλήματα υγείας.

Ακόμα κι αν δεν είμαστε σε θέση να ανοιχτούμε σε σχέση με την απώλειά μας στους άλλους, ίσως μας βοηθήσει να γράψουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας σε ένα ημερολόγιο.

Ας μην παρατήσουμε τα χόμπι και τα ενδιαφέροντά μας

Η ρουτίνα και η επιστροφή στις δραστηριότητες που μας φέρνουν χαρά και μας συνδέουν με τους άλλους, μας βοηθούν να συμβιβαστούμε με την απώλεια και να απαλύνουμε τον πόνο του πένθους.

Πηγή