Οι γονείς και τα παιδιά βιώνουν μια καθημερινή και αδιάλειπτη κατάσταση αλληλεπίδρασης. Αυτό που ουσιαστικά ξεχωρίζει αυτή τη σχέση από …
Ποιό είναι το προφίλ του πετυχημένου γονιού;
Μία απλή αναζήτηση οδηγιών και συμβουλών στο διαδίκτυο για το πώς είναι καλό να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας καταλήγει σε χιλιάδες αποτελέσματα. Είναι τόσο δύσκολο να βρούμε τις «σωστές» οδηγίες, τις «σωστές» συμβουλές και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα; Πότε ο άνθρωπος είχε αυτή την ανάγκη για καθοδήγηση για το τι είναι καλό να κάνει με τα μικρά του; Γιατί τόσοι άνθρωποι εμπλέκονται στα παιδιά μας και έχουν όλοι λόγο στο πώς στο τέλος θα πρέπει να φερόμαστε στα παιδιά μας; Και στο κάτω κάτω «φταίμε» εμείς, οι γονείς, για όλα τα στραβά και τα καλά των παιδιών μας;
Στην παραδοσιακή οικογένεια ένα ολόκληρο χωριό μεγάλωνε τα μικρά του. Η μητέρα, περιτριγυρισμένη από άλλες γυναίκες δε χρειάζεται να κάνει καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια για να διαπαιδαγωγήσει το παιδί της. Το μεγάλωμα του νέου μέλους και η ένταξή του στην κοινωνία γίνεται μέσα από συνεχή ανθρώπινη συνδιαλλαγή. Η πείρα των μεγαλύτερων γυναικών και η συμπαράστασή τους σε στιγμές κρίσης έδιναν στη νέα μαμά τη σιγουριά που χρειάζεται και την ικανοποίηση με τον εαυτό της και την αίσθηση ότι τα καταφέρνει, μεγαλώνοντας ένα παιδί σε ένα ήρεμο, σταθερό περιβάλλον με αίσθηση ασφάλειας.
Αργότερα, τα πράγματα άλλαξαν άρδην στην οικονομία, την κοινωνία και αναπόφεγκτα και στην οικογένεια. Στην πυρηνική οικογένεια η γυναίκα της πόλης προσπαθεί πολύ να δώσει, μόνη υπεύθυνη το καλύτερο στο μικρό της.
Ταυτόχρονα, η βοήθεια από συγγενείς και ειδικούς, σπασμωδική καθώς είναι, μπερδεύει παρά ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Πολλές φορές οι γνώμες για το καλύτερο είναι αντικρουόμενες και η αγωνία και η ένταση αυξάνεται.
Κι ο μπαμπάς, αυτός κοιτά να φέρει τα προς το ζην στο σπίτι, τι δουλειά να έχει εκείνος με όλα αυτά; Είναι δική της δουλειά αυτά… Οι περισσότεροι από εμάς κάπως έτσι μεγαλώσαμε. Με μαμάδες στο σπίτι ή κάνοντας την δική τους επανάσταση στην αγορά εργασίας με καριέρες και τύψεις και αγωνία για αυτά τα παιδιά που είναι πίσω και μήπως φταίνε για όλα τελικά οι μαμάδες που τα έδωσαν όλα και παραιτήθηκαν από τα δικά τους ή πάλι μήπως φταίνε που δεν ενέδωσαν στην οικογένεια και κάνανε τα δικά τους και τα παιδάκια τους τις στερήθηκαν.
Και σήμερα τα πράγματα στην κοινωνία της τεχνολογίας μέσα σε τόσες πολλές εναλλακτικές μορφές οικογένειας με δύο γονείς μαζί στο ίδιο σπίτι, σε άλλα σπίτια μαζί ή και χώρια, με γυναίκες να εργάζονται μακριά από τα σπίτια τους, παιδιά που μεγαλώνουν με μπαμπάδες, νταντάδες, γιαγιάδες, με δύο γονείς εναλλάξ, με ανθρώπους που δεν είναι οι βιολογικοί τους γονείς, σε εκτεταμένες οικογένειες και πόσες ακόμα οικογένειες. Καμιά δε μοιάζει με την άλλη, όλες μεγαλωμένες με αγάπη και καλές προθέσεις για να δώσουν το καλύτερο για τα μικρά τους.
Εδώ, το καλό έρχεται μέσα από το καλό των γονιών. Το προσωπικό καλό και συλλογικό καλό. Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες θέλουν το καλό των παιδιών τους χωρίς όμως να πέφτουν στην παγίδα των τύψεων και να ακινητοποιούνται, το έχουν δει άλλωστε με τους γονείς τους να συμβαίνει αυτό. Ακούν πολλά, αλλά αναζητούν πληροφορία στα δικά τους μέτρα και συνθήκη ζωής από όσα χιλιόμετρα μακριά κι αν έρχεται, πια η απόσταση δεν εμποδίζει την επικοινωνία.
Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες συζητούν για τα δικά τους και τα παιδιά τους, που είναι μέρος των δικών τους. Προσπαθούν μαζί και εναλλάξ και αναζητούν αυτό που θα έκανε καλό στη δική τους οικογένεια με τις ιδιαίτερες συνθήκες ζωής τους. Συνήθως, είναι αυτοί που τα παιδιά τους είναι ήρεμα και χαρούμενα μέσα σε ένα περιβάλλον και μία κοινωνία που αλλάζει και προσαρμόζονται με ευελιξία στις απαιτήσεις μίας πολυπολιτισμικής κοινωνίας που αλλάζει με ταχείς ρυθμούς.
Φυσικά, όλα δεν θα είναι εύκολα πάντα, αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι είναι καλός γονιός με νοιάξιμο και έγνοια για να γίνει ακόμα καλύτερος, για να περνάμε και μαζί και χώρια καλά.
