“Περσινά ξινά σταφύλια”, με γλυκά αρώματα!
«Τι είναι η πατρίδα μας;», ρωτά ένας εκ των πρωταγωνιστών το κοινό. Ο θίασος απ’ την άλλη απαντά τραγουδώντας πως πατρίδα μας είναι ο έρωτας και η αγάπη, με κοινό παρανομαστή την ελληνική γλώσσα που παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Τα «Περσινά ξινά σταφύλια» παρουσιάζονται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9μ.μ στο φουαγιέ του θεάτρου Βικτώρια. Έχει γενική είσοδο 8 ευρώ, ενώ το μειωμένο είναι στα 5.
Η μουσικοθεατρική παράσταση αποτελείται από δυο μέρη. Το πρώτο ακολουθεί μια ιστορία απαγορευμένης αγάπης μιας παντρεμένης γυναίκας και ενός νεαρού γόη. Παρακολουθούμε την ιστορία τους μέσα απ’ τα τραγούδια και τους χορούς. Η γυναίκα τραγουδά: «Σ’ αυτή τη γωνιά, στην ίδια αυτή τη θέση, πόσο μου αρέσει να κάθομαι μόνη», και ο άνδρας της απαντά «Τι σού’ κανα και πίνεις» και πάει λέγοντας, πάντα μετά μουσικής..
Στο δεύτερο μέρος ταξιδεύουμε στην Ελλάδα του παρελθόντος και του σήμερα, μες απ’ τα τραγούδια και τα βάσανα των ανθρώπων. Η Ελλάδα της ξενιτιάς, της Ανατολής αλλά και της Δύσης ταξιδεύει. Παρελαύνει μπροστά στα μάτια μας, από τον Μάρκο Βαμβακάρη μέχρι και την Ελεονώρα Ζουγανέλη! Ακόμη και οι Έλληνες της κάτω Ιταλίας μας «διηγούνται» τα δικά τους πάθη μες απ’ τις κρυστάλλινες φωνές των τραγουδοποιών-ηθοποιών. Ο θίασος ακολουθεί την Ελλάδα με το καράβι των τραγουδιών και καταφέρνει να μας ταξιδέψει υπέροχα στη διάρκεια των δύο και κάτι ωρών που διαρκεί η παράσταση.
Το σκηνικό λιτό και απέριττο. Ένα σαλόνι μεσοαστικής οικογένειας, όπου τα μέλη της μαζεύονται και τραγουδούν και περνάν όμορφα ένα ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα. Μένεις έκπληκτος απ’ τη ζωντάνια των φωνών των ερμηνευτών, ενώ ο πιανίστας στην άκρη του κάδρου λύνει και ράβει με την αισθαντικότητα του παιξίματός του. Ο συγκεκριμένος θίασος φαίνεται πόσο δουλεμένος είναι και αξίζει όλα τα εύσημα και τα χειροκροτήματα που λαμβάνει στο τέλος της παράστασης.
Ο τίτλος «Περσινά ξινά σταφύλια» είναι σαφώς ειρωνικός, όπως αναφέρει και η Μέμη Σπυράτου, η θιασάρχισσα της παράστασης. Ο όρος «ξινά» κλείνει το μάτι σε όσους απορρίπτουν το παρελθόν και τις ρίζες αυτού του έθνους. Μες απ’ τα τραγούδια, τους καλεί να αναζητήσουν τα σημαντικά και τα μεγάλα της ζωής, όπως είναι ο έρωτας και η αγάπη. Τους ζητά να μετατρέψουν τη ξινή άγουρη ζωή τους σε ένα πιο γλυκό, γινωμένο σταφύλι του σήμερα. Για ένα μέλλον πιο αισιόδοξο, πιο πρόσχαρο, όπως αυτό το χαμόγελο που μας δημιουργήθηκε αποχαιρετίζοντας την παράσταση.
