Δείτε μερικά αλλοπρόσαλλα γεγονότα που δεν έχουν καμία συνάφεια και σχέση το ένα με το άλλο, έχουν, όμως, ένα κοινό …
«Περίεργες» ιστορίες
Περίεργο <αρχαία ελληνική περίεργος <περί + ἔργον. Δηλαδή, οτιδήποτε έχει να κάνει με κάποιο έργο, με την έννοια του γεγονότος, του γίγνεσθαι, εκείνου που είναι υπό εξέλιξη. Κάτι που, λόγω της ιδιαιτερότητάς του, ή μας προκαλεί ανησυχία ή καχυποψία ή φόβο ή έκπληξη κλπ. Συνώνυμα αυτού είναι και τα έξης: παράξενος, ιδιόμορφος, δυσεξήγητος, ακατανόητος, ασυνήθιστος. Όλα αυτά τα επίθετα δεν είναι και εκείνα που χρησιμοποιούμε, ώστε να περιγράψουμε και τη ζωή; Τη ζωή μας, συχνά, και τη ζωή ως οντότητα.
Όπως λέμε, συχνά, η ζωή είναι πιο περίπλοκη από τα κινηματογραφικά έργα. Το λέμε αυτό, δίχως να το πολύ-σκεπτόμαστε, με αποτέλεσμα κάθε φορά που συμβαίνει κάτι το οποίο μας φαίνεται περίεργο (συνήθως είναι κάτι που απλά μας ξυπνάει στις αλήθειες της ζωής) μας κάνει εντύπωση.
Μπορεί να είναι συμβάντα μικρά και αστεία. Μπορεί να είναι συμβάντα τραγικά και λυπηρά, αλλά, όπως και να έχει, είναι μέρος της καθημερινότητάς μας, μέρος του ιστού όπου πλέκεται η ζωή, μέρος δικό μας κι ας συμβαίνουν σε άλλους.
Οι παρακάτω «περίεργες» ιστορίες είναι γεγονότα που έχουν συμβεί. Είναι μια απειροελάχιστη «γεύση» της ζωής που, συχνά, ξεχνάμε να τη δούμε. Ίσως, επειδή είναι «περίεργη».
Ο ΝΟΝΟΣ
Κάθε κάποιους μήνες, όταν μπορούσε, τρώγαμε τα μεσημέρια, λέγαμε τα νέα, τα παλιά και τα άγνωστα μελλούμενα. Φτασμένος και πασίγνωστος ο Νονός μου, με καμιά δεκαπενταριά βαφτιστήρια, πλούσιος, δουλευταράς, διορατικός, προσεκτικός: το δεξί του δεν ήξερε τι έκανε τ’ αριστερό του. Έδινε, αν δεν έχανε ο ίδιος, δε δάνειζε, επέλεγε να χαρίσει, έκανε χάρες, προτιμώντας να του χρεωστάνε-όχι χρήματα- μα εκείνο το χρέος που ποτέ, σχεδόν, δεν ξεπληρώνεται. Φιλόδοξος, αλλά αφανής πολλάκις, σεβαστός και τρομακτικός, ταυτόχρονα, μ’ ένα χιούμορ μαύρο σα κεντρί. Απόμακρος, πραγματικά, όμως χαμογελαστός, ηλιοκαμένος, με μουστάκι τσιγκελωτό σα τσοπάνης.
-Πως πάει ο γιος σου, με ρώτησε, στο σχολείο;
-Χαλιά πάει.
-Αι, τον άτιμο, θα προκόψει στη ζωή του!, είπε ειλικρινά και με θέρμη. Άντε, στην υγεία του λοιπόν!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Γίνεστε για πρώτη φορά νονός/νονά;
ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ
Παρακολουθούσαν σεμινάρια, συχνά: πώς να σκέπτονται, ώστε να βελτιώσουν την απόδοσή τους, καθώς η σκέψη είναι εκείνο που προηγείται της πράξης. Το ίδιο το προϊόν είναι δευτερεύον, τελικά.
«…σημασία έχει η παρουσίασή του, δηλαδή, η υπόσχεση που δίνει, τη σχέση που δημιουργεί, μεταξύ πελάτη κι αυτού. Σκεφτείτε, μια ψεύτικη ελπίδα είναι, από μονή της, μια βιομηχανία, διότι, όπως κάθε υπόσχεση, μπορεί να παρακάμψει την πραγματικότητα. Χρειαζόμαστε ένα brand αισιοδοξίας που να δημιουργεί και να παραινεί το ‘θαύμα’, πέρα απ τα δεινά που εκτυλίσσονται μπροστά μας. Δεν είναι δύσκολο, διότι οι άνθρωποι δεν αντέχουν την πραγματικότητα. Δουλεία μας είναι, λοιπόν, να προσφέρουμε, μέσω του προϊόντος μας, μια τυφλή αισιοδοξία.
«Εν ολίγοις, η δουλεία μας είναι η παράγωγη της ιδέας ενός μελλοντικού αισίου τέλους….»
ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ
Πήγαιναν κι ερχόντουσαν έργα στην Κίνα.
«…κι έτσι, η Κίνα άρχισε να σχεδιάζει τη μεταμόρφωση ενός τεράστιου τμήματος λόφων και παρθένας ζούγκλας, κατά μήκος του ποταμού Kaneg στο Λάος, μια απ’ τις, πλέον, απομακρυσμένες περιοχές χώρας της υδρογείου. Το φράγμα, μελλοντικά, θα είναι από τα επτά μεγαλύτερα έργα υδροηλεκτρικής ενέργειας. Επίσης, θα είναι μέρος αυτής της προσπάθειας της κυβέρνησης να ωθήσει τις λιγότερο ανεπτυγμένες οικονομίες της Ασίας».
-Μια ερώτηση κύριε υπουργέ! Διέκοψε αναιδής Κινέζος δημοσιογράφος.
-Μμμμμ, βεβαίως.
-Σε αυτήν την προσπάθεια, σε αυτό το κτίσιμο του φράγματος, θα κατεδαφιστούν και θα καταστραφούν, απ’ όσο καταλαβαίνω ζώσες κοινότητες, κατά μήκος του ποταμού; Έτσι δεν είναι;
-Δυστυχώς, είναι, όμως, απαραίτητο.
-Πόσες όμως;
-Εκατοντάδες νομίζω…
-Αυτές, λέτε, δεν είναι μέρος των λιγότερο αναπτυγμένων οικονομιών;
-Άλλη ερώτηση;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τα φράγματα φράζουν την ποιότητα ζωής μας
Η ΠΛΑΤΕΙΑ (1)
Ήταν καθισμένος στο κρεβάτι μακριά απ’ το παράθυρο. Ευτυχώς, ο τύπος, που ήταν δίπλα στο παράθυρο, κοιτούσε έξω και του περιέγραφε τα γενόμενα:
Ήταν μια πλατεία, γεμάτη κόσμο, με δέντρα, με πουλιά, με μικρά σε καροτσάκια κι ένα σιντριβάνι που πάγωνε τον χειμώνα σε μυστήρια σχήματα. Την Άνοιξη έρχονταν τα ζευγαράκια («Αμάν! Φίλε χαμός!!») και είχε παρελάσεις με τύμπανα και άλογα. Μετά, ήρθε ένα τσίρκο με ακροβάτες, ελέφαντες και το έσκασαν και δύο τίγρεις. («Πω-πω κυνηγητό!!»). Τον χειμώνα απ’ το πολύ χιόνι, φαίνονταν μόνον τα σκουφιά των ανθρώπων, καθώς περνούσαν. Το καλοκαίρι οι τουρίστριες έκαναν γυμνές μπάνιο στο σιντριβάνι…
Στα δύο χρόνια ο τύπος πέθανε.
Ζήτησε από τον νοσοκόμο να του περιγράψει την πλατεία.
-Ποια πλατεία κύριε; Ένας τοίχος είναι απέναντι.
Η ΠΛΑΤΕΙΑ (2)
Τον είχαν συλλάβει όχι για επαναστατική δράση, όχι για διοχέτευση πληροφοριών, οργάνωση διαδηλώσεων, σαμποτάζ ή συγκρότηση αντί-καθεστωτικών δράσεων…ειχαν εισβάλει σπίτι του, ώρα που’ ταν μόνος, τον είχαν συλλάβει και τον είχαν σύρει σα σκύλο έξω, διότι είχε κλέψει δυο καρβέλια ψωμί από πάγκο στον δρόμο.
Τον πέταξαν στο μπουντρούμι, δίχως πολλά-πολλά. Η γυναίκα του, μόλις το έμαθε, με τον μικρό αγκαλιά, έτρεξε στη φυλακή. Ο νεαρός φρουρός που’ χε βάρδια, της χαμογελασε καθησυχαστικά:
-Μην ανησυχείς κοπέλα μου. Είναι στην πλατεία.
Τον φίλησε απ’ τη χαρά της.
-Να’ σαι καλά παιδί μου. Σας ευχαριστώ που τον αφήσατε.
Τον βρήκε στην πλατεία, με τους χωριανούς συγκεντρωμένους γύρω του να μιλάνε ολοι μαζί χειρονομώντας, κάτω απ’ τη δροσερή σκιά του δέντρου απ’ όπου κρεμόταν.
ΡΟΥΜΙ
Έφτασε Αγγλία 30 Ιουλίου του 1970 να δει το φιλαράκι του που‘ ταν ναυτικός και βλέπονταν σπάνια.
-Αύριο έχουμε κηδεία, του’ πε.
-Αμάν!
Ξημέρωσε 31 Ιουλίου:
-Βάλε αυτό.
Του’ δώσε ένα μαύρο περιβραχιόνιο, φορώντας το δικό του.
Κατεβήκαν στο λιμάνι: Οι ναυτικοί όλοι φορούσαν μαύρα περιβραχιόνια, έμοιαζαν σα να τους είχαν κοπεί τα χεριά και περιφέρονταν σκουντούφληδες και κατσουφιασμένοι, έως τα μπούνια.
-Τι γίνεται κάλε; Φρύαξε με τη μαυρίλα.
-Το ρούμι…
-Sorry?
-Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που το Βασιλικό Αγγλικό Ναυτικό μοιράζει την καθιερωμένη μερίδα ρούμι στα πληρώματα.
-Επικίνδυνο;
-Το ρούμι; Είναι υγεία!
Από τις πρύμνες ναυτικοί κατσούφηδες και ζοφεροί, πετούσαν τα ποτήρια τους στη θάλασσα.
-Μέρα μεγάλου πένθους! Σχεδόν, έκλαιγε:
-Ένα ζωτικό κομμάτι της Βρετανικής ιστορίας θάβεται στην άλμη για πάντα!
ΟΙ ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ
H Jully, φοιτήτρια στην Αγγλία γνώρισε τον έρωτα της ζωής της, τον Ali, που ήταν Πέρσης- απ’ τα βάθη της ερήμου, μελαμψός, ψηλός, χωρίς καμήλες μεν, αλλά με το μονοπώλιο των πετρελαίων δε.
Επέστρεψε Ελλάδα να ανακοινώσει τα χαρμόσυνα στους γονείς της που δε διέθεταν τον ενθουσιασμό της, ούτε τη ροπή της προς την περιπέτεια:
-Παιδί μου είναι ξένος!
-Δεν είναι ξένος. Τον ξέρω.
-Είναι Πέρσης!!
-Είναι. Και;
-Θα σαι μακριά!!
-Καλύτερα!
-Μιλάει άλλη γλώσσα!!
-Δεν είναι άλλη, είναι Περσικά!
-Θα’ χει χαρέμια!!!
-Θα’ χει εμένα.
-Θα σου βάλει μπούργκα!!!
-Οι Πέρσες φορούν τσαντόρ μάνα.
Μετά τα επιχειρήματα, άρχισαν οι απειλές. Κατόπιν, τα παρακάλια και, τέλος, τα δάκρυα.
Η Jully ανένδοτη.
-Μα γιατί παιδί μου, το κάνεις αυτό; Την πατρίδα σου δεν την σκέφτεσαι καθόλου;
-Ορίστε;;!!
-Παιδί μου, δεν θυμάσαι τους Περσικούς πολέμους;;;!!!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η ομορφιά βρίσκεται στην ποικιλομορφία
Όσοι αναγνώστες αμφισβητούν την αλήθεια των παραπάνω, μπορούν να ψάξουν ιστορικά αρχεία να τα βρουν- εκτός της πρώτης και της τελευταίας ιστορίας που προέρχονται από τα ιστορικά αρχεία της δικής μου οικογένειας.
Μην τολμήσετε να γελάσετε!!
