Πένθος: Η μεγάλη νύχτα της ψυχής (Μέρος 2ο)
Η ποιότητα της ζωής καθορίζεται από τον τρόπο διαχείρισης των απωλειών μας. Η καθημερινότητα ακολουθείται από μια σειρά αλλαγών που για να τις ολοκληρώσουμε… χρειάζεται να βιώσουμε μικρές ή μεγάλες, εκούσιες ή ακούσιες απώλειες που «φέρουν» το ανάλογο πένθος! Ωστόσο, στην πράξη πένθος δεν ορίζεται η ίδια η απώλεια, αλλά ο τρόπος που την ζεις, το τι νόημα δίνεις εσύ σ` αυτήν. Γι’ αυτό και είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Γιατί μόνο εσύ ξέρεις πως θες και πως χρειάζεσαι να το ζήσεις. Κανείς άλλος. Και αυθεντικός είναι μόνο ο δικός σου τρόπος, καθώς μπορεί να σε βγάλει στην άλλη άκρη του τούνελ, στον παρακάτω σταθμό της ζωής σου.
Οι σειρήνες πολλές και… φλύαρες.
– «Ξέρω πως νιώθεις», λέει η πρώτη. «Ξεπέρασέ το».
Αλλά εσύ δεν θες να το ξεπεράσεις βιαστικά, γιατί νιώθεις ότι έτσι δεν τιμάς την απώλειά σου. Οπότε, μην την ακούς. Κανείς δεν βίωσε τον πόνο σου με τον δικό σου τρόπο. Απαίτησε αυτό που χρειάζεσαι και «όχι» αυτό που σου δίνεται. Αν έχεις ανάγκη τη σιωπή, ζήτα το. Αν έχεις ανάγκη να μιλάς για όσα έχασες, μίλα. Κάτσε εκεί όσο χρειάζεται. Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, αλλά όσο πιο πολύ κάθεσαι με ειλικρίνεια μπροστά στο πένθος σου, τόσο πιο αποτελεσματικά μπορείς να το ενσωματώσεις και να προχωρήσεις (και όχι απλά να το ξεπεράσεις).
– «Να μην είσαι μόνος», λέει η σειρήνα.
Αλλά εσύ θέλεις να είσαι μόνος. Έχεις σκοπό να φτάσεις στο πάτο του πηγαδιού. Αισθάνεσαι ότι το χρειάζεσαι, όσο κι αν σε πονάει ή σε φοβίζει. Εμπιστεύσου τον δικό σου πόνο, γιατί μόνο αυτός μπορεί να σε πάει στα χαμηλά, αλλά και να ανοίξει, στη συνέχεια, το δρόμο προς την απελευθέρωση. Ο δικός σου πόνος. «Όχι» του άλλου που μπορεί και να τον φοβάται.
– «Μην κλαις», λέει η τρίτη σειρήνα.
Μην την ακούς. Μπορεί εκείνη να μην αντέχει το κλάμα, αλλά για σένα, τα δάκρυα να αποτελούν το δρόμο προς το ιερό της ψυχής σου. Μην μπλοκάρεις τα δάκρυα, καθώς αποτελούν το όχημα προς την αναζήτηση ενός νοήματος που αφορά, όχι μόνο το γιατί συνέβη, αλλά και το γιατί συνέβη σε σένα.
– «Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Θα ξεχάσεις», λέει η σειρήνα.
Ο χρόνος δεν είναι αρκετός για να γιατρέψει τον πόνο. Ο χρόνος απλά ανακουφίζει, δεν γιατρεύει. Χρειάζεσαι να κατανοήσεις πολλά για τον εσωτερικό σου χάρτη. Κι υπάρχουν πολλοί – και δεν εννοώ μόνο επαγγελματίες θεραπευτές – που μπορούν να σε βοηθήσουν. Δεν είσαι μόνος. Αλλά κι ο χρόνος δεν είναι μοναδικός αρωγός σου. Όταν, όμως, η ελπίδα σου βρει να «φυτρώσει», έστω και σε μια μικρή, παρατημένη γωνιά του κήπου, τότε ο χρόνος κι η υπομονή σε έχουν ήδη βοηθήσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.
Αν ακούσεις τις σειρήνες, είτε θα γλυτώσεις λίγο σκοτάδι, που ίσως βρίσκεται στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής, είτε θα μείνεις για πάντα εγκλωβισμένος στην κοιλιά του τούνελ, με την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει φως και ζωή μετά την απώλειά σου. Χρειάζεται σχεδόν πάντα να προχωρήσεις, για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα, στο βαθύ σκοτάδι, εκεί που είσαι πλήρως αποπροσανατολισμένος, εκεί που έχεις χάσει κάθε νόημα. Τότε εκεί που δεν το περιμένεις, θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι κοντά στην άκρη του τούνελ, στο σημείο που μπαίνει ο ήλιος και που λίγα βήματα αρκούν… για να αγγίξεις το φως της επόμενης μέρας!
Αγγελική Πλουμά, MBA
Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων με ειδικότητα στην Βιωματική Εκπαίδευση και Σύμβουλος Προσωπικής και Εταιρικής Ανάπτυξης με ειδικότητα στην Ανάδειξη Ταλέντων και στην Διαχείριση Απωλειών
Για να επικοινωνήσετε ή να ρωτήσετε την Αγγελική, Email: angelight_795@hotmail.com
* Σημαντική Σημείωση: Το παραπάνω άρθρο είναι εμπνευσμένο από το σύστημα για τη διαχείριση απώλειας/ πένθους της Dr Jane Simington, επικεφαλής του Ινστιτούτου Τραυματοθεραπείας του Καναδά – Taking Flight- και δημοσιεύεται με την έγκριση της.
