Πέντε συζητήσεις που πρέπει να αποφεύγουμε να κάνουμε μπροστά στα παιδιά

Είναι όλες οι συζητήσεις κατάλληλες για να γίνονται μπροστά στα παιδιά; Μήπως ορισμένες από αυτές επιδρούν αρνητικά στην ψυχολογία τους; Ας δούμε τι είναι καλό να αποφεύγουμε να λέμε παρουσία των παιδιών.

Τα παιδιά ακούν και συσσωρεύουν στην ψυχή τους πολλά περισσότερα από όσα αντιλαμβανόμαστε. Διότι τα παιδιά «απορροφούν» σαν σφουγγάρια όχι μόνο αυτά που λέμε απευθείας στα ίδια, αλλά και αυτά που συζητάμε με τρίτους και τα αφορούν. Και κάτι ακόμη: Τα μικρά μας μας ακούνε, ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι έχουν αλλού στραμμένη την προσοχή τους.

Πέντε πράγματα για τα οποία δεν πρέπει να μιλάμε μπροστά στα παιδιά

1. Δεν σχολιάζουμε τα σώματα, ούτε τα δικά μας ούτε των άλλων ανθρώπων

«Όταν οι ενήλικες μιλάμε άσχημα για το σώμα μας ή για το σώμα άλλων ανθρώπων, τα παιδιά παρατηρούν και σταδιακά εσωτερικεύουν αυτά τα αρνητικά μηνύματα», προειδοποιεί η θεραπεύτρια γάμου και οικογένειας Μπριάνα Μπίλουπς. «Και όλα αυτά τα μηνύματα, υπάρχει ο κίνδυνος να κάνουν τα παιδιά να ανησυχούν υπερβολικά για την εμφάνισή τους», προσθέτει η ίδια.

2. Δεν κακολογούμε τον άλλο γονέα ή κάποιον από τους φροντιστές του παιδιού (γιαγιά, παππούς, νταντά) μπροστά του

«Ένα παιδί που ακούει αρνητικά σχόλια για κάποιον από τους γονείς ή τους φροντιστές του, ίσως αισθανθεί ότι πρέπει να διαλέξει “στρατόπεδο” ή ότι είναι υπεύθυνο να διορθώσει το ρήγμα που έχει προκύψει μεταξύ των ενηλίκων. Με απλά λόγια, ενδέχεται να νιώσει ένοχο και πιεσμένο. Οπότε, τα παράπονά μας πρέπει να εκφράζονται απευθείας στον άνθρωπο με τον οποίο έχουμε το πρόβλημα. Και φυσικά, δίχως να είναι μπροστά το παιδί. Πρόκειται για μια οικογενειακή συζήτηση. Όχι για λαϊκό δικαστήριο», επισημαίνει η Μπίλουπς.

3. Προσέχουμε πολύ τυχόν σχόλια και συγκρίσεις των παιδιών με τα αδέρφια τους

Τέτοιες συγκρίσεις υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να δημιουργήσουν ανταγωνισμό μεταξύ των αδελφιών και να οδηγήσουν σε σφοδρές συγκρούσεις. Και ποιος από εμάς θα ήθελε να βρεθεί στη μέση, προσπαθώντας να χωρίσει τα παιδιά μεταξύ τους; Κάτι τέτοιο αποτελεί πλήγμα για την οικογενειακή γαλήνη.

4. Δεν συζητάμε για τα οικονομικά προβλήματα σαν να πρόκειται για κάτι μείζον και άλυτο

Όταν βρίσκονται μπροστά σε στρεσογόνες συζητήσεις που σχετίζονται με τα χρήματα, τα παιδιά βγάζουν δικά τους συμπεράσματα. Μάλιστα, καθώς αδυνατούν να υπολογίσουν με ακρίβεια τα έσοδα και τα έξοδα του νοικοκυριού, ποντάρουν στο χειρότερο δυνατό σενάριο. Τα παιδιά μπορεί να πιστεύουν, για παράδειγμα, ότι θα χάσουμε το σπίτι μας ή ότι δεν θα είμαστε σε θέση να εξασφαλίσουμε ούτε το φαγητό μας. Αυτό, λοιπόν, δεν τα κάνει πιο ενσυνείδητα, αλλά πολύ πιο αγχωμένα και ενοχικά.

Φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να κρατάμε τα παιδιά στο σκοτάδι εάν η οικονομική μας κατάσταση έχει αλλάξει. Με σαφείς και συνοπτικές προτάσεις, σε ήρεμο τόνο, εμμένουμε στην ανάγκη για σωστό οικογενειακό προϋπολογισμό και αποφυγή της σπατάλης. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

5. Δεν εξυμνούμε την κατανάλωση αλκοόλ ή τα ναρκωτικά, ούτε για πλάκα

Οι συζητήσεις που ομαλοποιούν ή εξυμνούν την κατανάλωση αλκοόλ και τη χρήση ναρκωτικών, όταν υπάρχουν παιδιά τριγύρω, καλλιεργούν ανεύθυνη στάση απέναντι στις ουσίες. Ακόμα και στα πλαίσια ενός αστείου, το να μιλάμε θετικά για το ποτό και τις ουσίες ενδέχεται να κινήσει την περιέργεια του παιδιού, πυροδοτώντας μια σειρά από επικίνδυνες συμπεριφορές. Οπότε, επ’ ουδενί λόγω δεν αναφερόμαστε στις ουσίες σαν να είναι αθώες ή σαν να είναι κάτι ελαφρύ και «ανεβαστικό».

ΠΗΓΗ