Υποδεχόμενοι το Σεπτέμβρη στην Αθήνα, είναι καλό να θυμηθούμε τις αγαπημένες μας συνήθειες, για να περνάμε εξίσου καλά στην καθημερινή …
Πέντε ελληνικές ταινίες που αποθεώνουν τον Αύγουστο στην Αθήνα
Εάν τον Αύγουστο θέλετε να ζήσετε τη ρομαντική πλευρά της Αθήνας, τότε μπορείτε να επισκεφθείτε τα θερινά σινεμά και να απολαύσετε μια από τις παρακάτω ελληνικές ταινίες.
Η Αθήνα τον Αύγουστο είναι εμφανώς πιο άδεια, καθώς οι περισσότεροι κάτοικοι φεύγουν, έστω και για λίγες ημέρες, ενώ αρκετά μαγαζιά κλείνουν. Επικρατεί, λοιπόν, μια ηρεμία, συγκριτικά με τους υπόλοιπες μήνες του χρόνου, που είναι ευκαιρία να την απολαύσετε με τον πιο γοητευτικό τρόπο.
«Δεκαπενταύγουστος» (Κωνσταντίνος Γιάνναρης, 2001)
Αφού με το αριστουργηματικό «Από την Άκρη της Πόλης» (1998) ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης απεικόνισε μια αθέατη πλευρά της Αθήνας με απαράμιλλη ειλικρίνεια, ο σκηνοθέτης στη συνέχεια επικεντρώνεται στο δράμα μερικών ενοίκων μιας πολυκατοικίας που συμβολικά, αντιστοιχεί στις ταξικές διαφορές μεταξύ τους. Όπως προδίδει και ο τίτλος, βρισκόμαστε στις παραμονές του Δεκαπενταύγουστου, τα διαμερίσματα αδειάζουν και καθένας φεύγει προς διαφορετική κατεύθυνση για διακοπές. Και ενώ η κάθε διαδρομή θα αποδειχθεί υπαρξιακή δοκιμασία για τους ήρωες, ένας 17χρονος διαρρήκτης εισβάλλει στα άδεια διαμερίσματα, παραβιάζει τα μυστικά των ενοίκων και μας αποκαλύπτει τα κρυφά τους όνειρα.
«Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου» (Παντελής Βούλγαρης, 1991)
Προτού παραδώσει τη διάσημη ανθολογική ταινία «Όλα Είναι Δρόμος» (1998), ο Παντελής Βούλγαρης δοκιμάστηκε με αυτής της μορφής την αφήγηση, στις τρεις ιστορίες των «Ήσυχων Ημερών». Ήρωές του ένας τραπεζίτης και η… τηλε-σχέση του, μια ηλικιωμένη που αποκτά μια απροσδόκητη φιλία με μια νεαρότερη γυναίκα και ένας άντρας ο οποίος φροντίζει μια χήρα που πενθεί. Μεταξύ των πρωταγωνιστών βρίσκεται ο Θανάσης Βέγγος, ενώ το soundtrack υπογράφει ο Μάνος Χατζιδάκις.
«Δυο Φεγγάρια τον Αύγουστο» (Κώστας Φέρρης, 1978)
Ένας δάσκαλος μουσικής και μια μοναχική κοπέλα γνωρίζονται στην έρημη αυγουστιάτικη Αθήνα και βιώνουν μια σχέση στα όρια μεταξύ έρωτα και τρέλας. Μια ελεύθερη διασκευή των «Λευκών νυχτών» (Ντοστογιέφσκι) με όρους ποιητικού υπερρεαλισμού, έμπλεου φιλοσοφικών αναφορών, η οποία επιχειρεί μια ωδή στο φευγαλέο amour fou.
«Τσίου…» (Μάκης Παπαδημητράτος, 2005)
Χειροποίητη, χαμηλού προϋπολογισμού, επιμελώς ατημέλητη και «χύμα». Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μιας από τις πιο δημοφιλείς και αστείες ελληνικές ταινίες των τελευταίων πολλών ετών, η οποία χρωστά την πλάκα της στο πηγαία ανεπιτήδευτο ύφος της. Όλα αυτά καθώς ο κεντρικός ήρωας, ο Τσίου, προσπαθεί να βρει την «άκρη» στην ερημωμένη Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου. Οι απόπειρές του, βέβαια, τον φέρνουν αντιμέτωπο με μια σειρά από πολύ ατυχή γεγονότα.
«Φτηνά Τσιγάρα» (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2000)
Εδώ περιττεύουν οι συστάσεις. Ταινία που προβάλλεται κάθε καλοκαίρι και την οποία άλλοι αγαπούν να μισούν και άλλοι λατρεύουν όσο καμία, ενώ σε μια αυγουστιάτικη νύχτα στην Αθήνα, ένας σύγχρονος μποέμ φλερτάρει με μια κοπέλα που γνώρισε σε τηλεφωνικό θάλαμο. Ταυτόχρονα βλέπουμε σκηνές από την καθημερινή του ζωή κυρίως σε ένα σοφιστικέ cafe, στο διαμέρισμα ενός παλαβιάρη φίλου του ή σε μια υπόγεια διάβαση, τόπο ραντεβού με δύο μαφιόζους, που θυμίζουν περισσότερο φιγούρες μπουρλέσκ κωμωδίας.
