Παραμύθια για παιδιά… μεγάλα! “Απαγορευμένος καρπός…”
Απομάκρυνε όλα όσα σε κάνουν να νιώθεις αδύναμος και απαισιόδοξος! Όλους εκείνους που σε περιβάλλουν απορροφώντας κάτι από τη θετικότητά σου και αντικαθιστώντας την με συναισθήματα αρνητικά. Η ζωή σού ανήκει και δεν μπορείς να συνεργαστείς με τη θλίψη και τον πεσιμισμό, ώστε κάποιοι να επωφελούνται! Εγωκεντρικοί, νάρκισσοι και μίζεροι δεν έχουν θέση στην ευτυχία σου. Θέλει ψυχική δύναμη και προσπάθεια για να καταφέρεις να απομακρύνεις όλα αυτά που συνειδητά και υποσυνείδητα σε τυραννούν.
Με αφορμή τα παραπάνω παραθέτω μια ιστορία –μια αλληγορία καλύτερα– που ίσως σε κάνει να δεις πολλά περισσότερα…
Μία γυναίκα, εν ονόματι Θλίψη, πανέμορφη, εκλεπτυσμένη μα και νωχελική, καθόταν κάτω από έναν φουντωτό κέδρο και απολάμβανε τη δροσερή του σκιά για αρκετές ώρες, όταν…
Την πλησίασε ένας ψηλός, μελαχρινός και αρρενωπός άνδρας, ο Νάρκισσος.
«Χαίρεται» της είπε με ένα ολόλαμπρο χαμόγελο.
«Χαίρεται» απάντησε η Θλίψη, ανέκφραστη, σχεδόν δακρυσμένη.
«Μου αρέσεις. Από τη στιγμή που σε είδα, κάτι σκίρτησε μέσα μου! Θέλω να σε κατακτήσω! Να γίνεις δική μου. Μόνο δική μου!» αναφώνησε ο Νάρκισσος, υπερφίαλος και επηρμένος, πλησιάζοντάς την.
Η Θλίψη συνέχισε να κάθεται με σκυμμένο το κεφάλι και σε πλήρη αδράνεια άκουγε τα όσα της έλεγε ο άγνωστος.
«Μαζί μου θα είσαι υπέροχη. Δεν θα δυστυχήσεις ποτέ! Μόνο εγώ μπορώ να κάνω ευτυχισμένο ένα πλάσμα, γιατί απλούστατα οι θεοί μού χάρισαν την ασύγκριτη ομορφιά, τη λαμπρότητα και την οξυδέρκεια, δεν συμφωνείς;» ρώτησε αναμένοντας αγέρωχος.
H Θλίψη τότε σήκωσε ελαφρά το κεφάλι της και του είπε…
«Δεν μπορώ να διαφωνήσω, μα ούτε και να συμφωνήσω, θέλω μονάχα να σε προειδοποιήσω, ότι ίσως και να έχεις δίκιο στα λεγόμενά σου, μα να ξέρεις ένα πράγμα, πως το παιδί μας, ο καρπός που θα προέλθει από εμάς, θα δυστυχήσει και ακόμα χειρότερα θα κάνει και όλους όσους τον γνωρίζουν να δυστυχούν μαζί του…»
O Nάρκισσος την αψήφησε και δεν την άκουσε. Άκουγε μόνο τα λόγια του εαυτού του, ό, τι τον συνέφερε, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τους άλλους και δεν εισάκουσε την προειδοποίηση της Θλίψης. Έτσι, λοιπόν, δίχως να χάσει καιρό, τη ζήτησε σε γάμο και κοιμήθηκε μαζί της…
Λίγους μήνες αργότερα, η Θλίψη γέννησε… Γέννησε ένα μικρό αγόρι. Όμορφο στην όψη, πανώριο και αγγελοκαμωμένο. Το όνομα αυτού συμφωνήθηκε ομόφωνα από το ζευγάρι, θα ήτο ο Εγωισμός!
Στις φλέβες του κυλούσε αίμα που πήγαζε τόσο απ’ την Θλίψη όσο και απ’ τον Νάρκισσο, και όπως ήταν αναμενόμενο, πήρε στοιχεία και από τις δύο πλευρές…
Μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, με υπερηφάνεια και γεμάτος έπαρση και αλαζονεία, δίχως να υπολογίζει τους άλλους, μα κατάβαθα μέσα του τον κυβερνούσε η θλίψη, η όμορφη μελαγχολία, εξού και ο κάθε άνθρωπος που κρύβει τον εγωισμό μέσα του εξωτερικεύει –επιθετικά πολλές φορές– το προσωπικό του συμφέρον, προβάλλει τα δικά του προτερήματα έναντι των υπολοίπων, μα μέσα του είναι δυστυχής…
ΤΕΛΟΣ.
Δημήτρης Αλεξόπουλος
