Διάβασμα, καφέ και πάλι διάβασμα. Σου θυμίζει κάτι αυτή η ρουτίνα; Αν ναι, μάλλον δίνεις Πανελλαδικές. Με το άγχος να …
Πανελλήνιες προ των πυλών…
Πανελλήνιες… και μόνο το άκουσμα της λέξης στους περισσότερους από εμάς φέρνει μνήμες ενός κοντινού ή μακρινού παρελθόντος, σίγουρα αξέχαστου! Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος, τα εμφατικά «όχι» σε φίλους για απογευματινές ή βραδινές βόλτες και πολύ περισσότερα τα συμβουλευτικά λόγια, πάντα με μία δόση επιτακτική, των γονιών «…είναι η ευκαιρία σου να μπεις στο πανεπιστήμιο, να αλλάξεις την ζωή σου».
Ο ίδιος «εφιάλτης» επιστρέφει κάθε χρόνο για τα χιλιάδες παιδιά, που πασχίζουν να μπουν στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας και να διεκδικήσουν μία θέση για ένα καλύτερο αύριο. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, πως η ελληνική κοινωνία έχει αναπτύξει και αναπαράγει σταθερά εδώ και χρόνια την άρρηκτη σύνδεση της επιτυχίας στης πανελλήνιες με ένα λαμπρό επαγγελματικά μέλλον. Κι αυτή είναι η επιδίωξη και το όνειρο κάθε γονιού, που επενδύει τα μέγιστα στην εκπαίδευση του παιδιού του, θέτοντας σε δεύτερη ίσως και τελευταία μοίρα τις δικές του ανάγκες και τα δικά του «θέλω».
Το ζήτημα των πανελληνίων χρήζει ιδιαίτερα λεπτής διαχείρισης τόσο από μέρους του κράτους, το οποίο θα πρέπει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να εξετάζει το σύστημα εισαγωγής και το απυρόβλητο της βαθμολογικής διαδικασίας όσο και από την πλευρά των γονιών, που καλούνται να σταθούν και να ενθαρρύνουν το παιδί τους. Και φυσικά στην όλη διαδικασία τον πρωταγωνιστικό ρόλο, τον κατέχει ο εκάστοτε μαθητής.
Λένε, πως οι μαθητές είναι «οι πιο σκληρά εργαζόμενοι» και μάλιστα μη αμειβόμενοι εργαζόμενοι, διαπίστωση, που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Κι όμως η αμοιβή έρχεται συντομότερα από ότι πιστεύουν οι περισσότεροι μαθητές και ο χρόνος κυλάει πάντα σαν νερό. Το μόνο, που έχουν να κάνουν οι μαθητές, για να αρχίσουν να ανεβαίνουν την σκάλα του μέλλοντος τους είναι να εξοπλιστούν με θάρρος, υπομονή και επιμονή. Είναι ένας δρόμος ανηφορικός, ενίοτε δύσκολος και σίγουρα κοπιώδης, που απαιτεί ψυχική ηρεμία και συνεχή προσπάθεια. Σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές απογοήτευσης ίσως παραίτησης αλλά σε αυτό το σημείο το έργο εναπόκειται στους γονείς.
Οι γονείς θα πρέπει να ενθαρρύνουν το παιδί τους υπενθυμίζοντάς του, πως ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα θα είναι δίπλα του. Φωνές, απειλές ή γενικότερα εκφοβιστικές συζητήσεις δεν βοηθούν, αντιθέτως προσθέτουν επιπλέον άγχος στην ήδη βεβαρημένη ψυχολογία του νέου.
Κλείνοντας, ας αναλογιστούμε εκείνο το επιβεβαιωμένο και χιλιοειπωμένο « τά ἀγαθά κόποις κτῶνται», το οποίο συνοδεύει ακόμα και σήμερα τους περισσότερους από εμάς, ηχώντας παρηγορητικά.
