Αν… αν είχα επιλέξει εκείνο αντί αυτό… αν δεν είχα δειλιάσει… αν τολμούσα να πω όταν έπρεπε αυτά που ήθελα.. …
Παιδικά απωθημένα: με ποιόν τρόπο επηρεάζουν την επιλογή των συντρόφων σας;
Απωθημένα: μία λέξη που αποτυπώνει τις καταπιεσμένες επιθυμίες μας και επηρεάζει την ζωή μας και ένα μεγάλο μέρος των επιλογών μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Ακόμη και ο τρόπος που επιλέγουμε τον σύντροφό μας, αλλά και η συμπεριφορά μας απέναντί του, επηρεάζεται από τις παιδικές μας εμπειρίες και τα απωθημένα μας.
Είναι γνωστό στην ψυχολογία των ανθρώπινων σχέσεων ότι στις ερωτικές σχέσεις, βγαίνουν τα πλέον παιδικά μας στοιχεία. Και μετά, κάποιοι, μεγαλώνουμε. Η κλινική πρακτική δείχνει συχνά ότι οι σχέσεις μας επηρεάζονται από τις παιδικές μας εμπειρίες. Εκτός από τις συνειδητές επιλογές συντρόφου που κάνουν οι άνθρωποι, φαίνεται να λειτουργούν και υποσυνείδητα κίνητρα.
Βλέπουμε πολλές φορές ότι κάθε σύντροφος προσπαθεί να ανακαλύψει ξανά, μέσω του άλλου, τις χαμένες πλευρές από τις πρώτες σχέσεις που έκανε ως παιδί. Για να το δούμε σε ένα παράδειγμα, ας σκεφτούμε κάποιον άνθρωπο, που έχει μάθει από την παιδική του ηλικία ότι πρέπει να είναι δυναμικός και να τα καταφέρνει χωρίς να διαμαρτύρεται, καθώς αυτό εκλαμβάνεται ως σημάδι αδυναμίας.
Μεγαλώνοντας, σε συνδυασμό με κάποιους άλλους παράγοντες, είναι πολύ πιθανό να σχετιστεί με ένα σύντροφο, ο οποίος δεν είναι εξίσου δυναμικός και ίσως εξωτερικεύει πιο εύκολα τη δυσκολία του. Έτσι, ο πρώτος σύντροφος στο παράδειγμά μας, αρχίζει να δυσανασχετεί και να θυμώνει καθώς έχει μάθει υποσυνείδητα να ‘πολεμά’ όσα εκλαμβάνει ως αδυναμία. Αρχίζει, λοιπόν, να συμπεριφέρεται στο σύντροφό του σα να είναι αδύναμος, συχνά ανήμπορος ή και βάρος. Γίνεται ο ίδιος ακόμη πιο δυναμικός, αναλαμβάνοντας ενδεχομένως υποχρεώσεις που δεν του αναλογούν, με συνέπεια ο σύντροφός του συχνά να αποσύρεται, καταλήγοντας όντως να φέρεται αδύναμα και με εσωστρέφεια.
Φυσικά, οι άνθρωποι δεν το κάνουν συνειδητά όλο αυτό – δεν είναι παρά ένας υποσυνείδητος τρόπος για να επαναποκτήσουν επαφή με μέρη του εαυτού τους, τα οποία έχουν αρνηθεί ή καταπιέσει. Αυτός ο μηχανισμός άμυνας ονομάζεται προβολική ταύτιση.
Έτσι, οδηγούμαστε κάποιες φορές στην αποτυχία συμπληρωματικότητας στους ρόλους των συντρόφων. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Αν επιστρέψουμε στο παραπάνω παράδειγμα, θα δούμε ότι όσο πιο δυναμικός και εσωστρεφής γίνεται ο ένας σύντροφος, τόσο περισσότερο ο δεύτερος νιώθει την υποσυνείδητη ανάγκη να μείνει πίσω και να εκφράσει τη δυσκολία του. Είναι σαν ο πρώτος να προσπαθεί να είναι αρκετά δυναμικός και για τους δυο, ενώ ο δεύτερος αναλαμβάνει να διατηρήσει την ισορροπία στη σχέση, εκφράζοντας τη δυσκολία και των δυο. Στην πορεία θα ανακαλύψουν ότι αυτό δεν είναι λειτουργικό για κανέναν τους: ο πρώτος θα θυμώσει επειδή θα σκέφτεται ότι πρέπει να είναι μονίμως στις επάλξεις και ο δεύτερος επειδή θα αισθανθεί πίεση με τη δυσανάλογη δυσκολία που ανέλαβε να κουβαλά. Είναι, λοιπόν, χρήσιμο να βιώνει ο καθένας τα πράγματα με όλο το εύρος των συναισθημάτων που μπορεί να έχει και όχι μένοντας σε ένα από αυτά.
Ο Framo είχε πει πως οι άνθρωποι επιλέγουμε τους συντρόφους που χρειαζόμαστε και όχι αυτούς που επιθυμούμε, προσπαθώντας να αναβιώσουμε το παιδικό όνειρο της αγάπης δίχως όρους, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν ομοιότητες με την ‘κακή’ πλευρά μας, ώστε να επιτρέπεται να προβάλλονται παλιά μίση.
Είναι άλλωστε γνωστό, πως στις ερωτικές σχέσεις βγαίνουν τα πλέον παιδικά μας στοιχεία. Και μετά, κάποιοι, μεγαλώνουμε.
Πηγή: psychologynow.gr
