Η έμπνευση της ημέρας αφιερώνεται σήμερα στο πώς ο τρόπος σκέψης μας αποτελεί το πρίσμα, μέσα από το οποίο αντικρίζουμε …
Οι γενναίοι της διπλανής πόρτας
Τι σημαίνει, πραγματικά, να μην μπορείς να περπατήσεις; Θα ήθελα να μοιραστώ μία προσωπική μου ιστορία που άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου και με έκανε να βλέπω τη ζωή πιο ανάλαφρα και θετικά.
Πριν λίγους μήνες είχα ένα ατύχημα, εξαιτίας του οποίου δεν μπορούσα να περπατήσω για δύο μήνες. Ίσως ακούγεται μικρό το χρονικό διάστημα. Αυτό το «εμπόδιο», όμως, μου στοίχισε σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Στην αρχή είχα πανικοβληθεί: Πώς θα συνέχιζα την εργασία μου; Πώς θα προχωρούσε η ζωή μου; Τι σημαίνει να μην βγαίνω από το σπίτι για περίπου ένα δίμηνο; Η ζωή έξω έτρεχε και εγώ έμενα ακίνητη να την κοιτάω! Ξαφνικά στα 28 μου χρόνια κλήθηκα να μείνω καθηλωμένη και πράγματα που για όλους μας φαντάζουν απλά, εμένα μου φαίνονταν βουνό. Η μετακίνηση μες στο σπίτι μου γινόταν με πι.
Η μετακίνηση από το ένα δωμάτιο στο άλλο ήταν κάθε φορά και ένας προσωπικός αγώνας. Όπως και οι πιο απλές συνήθειες: το μπάνιο, το βούρτσισμα των δοντιών, το να φτιάξω έναν καφέ ή να μαγειρέψω. Δεν μπορούσα να σταθώ όρθια, δεν μπορούσα να μείνω για πολλή ώρα ξαπλωμένη. Ευτυχώς, οι φίλοι μου δεν με ξέχασαν και οι επισκέψεις τους ήταν τακτικές! Αλλά εγώ ήμουν πάντα καθηλωμένη…
Όταν μου συνέβη το ατύχημα, η πρώτη μου σκέψη ήταν η ημέρα που θα ξαναπερπατούσα. Έκλεινα τα μάτια και στον ύπνο μου έβλεπα πως έτρεχα ή ανέβαινα σκάλες. Η ζωή μου ήταν σε μία συνεχή εγρήγορση και, ξαφνικά, όλα σταμάτησαν. Έτσι ξαφνικά, όμως, σταμάτησα να νοιάζομαι για τις ασήμαντες καθημερινές δυσκολίες που με έριχναν ψυχολογικά και με έκαναν να αναρωτιέμαι με το παραμικρό «γιατί σε μένα;». Σημασία είχε πια το να ήμουν και πάλι υγιής.
Ανέκαθεν αντιμετώπιζα τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα με ευαισθησία. Το ατύχημα, όμως, με έκανε να καταλάβω. Ούσα μες στο σπίτι τόσο καιρό, όταν ήρθε η ευκαιρία να ξαναβγώ έξω στον κόσμο, φοβήθηκα. Συνειδητοποίησα πόσο αφιλόξενη είναι η χώρα μου για τα άτομα που δεν μπορούν να περπατήσουν. Κτίρια με σκάλες και χωρίς ασανσέρ, στενόχωρα πεζοδρόμια, λεωφορεία που συνήθως δεν έχουν ράμπες και χώρο για αναπηρικό αμαξίδιο και, φυσικά, ο στιγματισμός πως παύεις να είσαι λειτουργικός. Οι επαγγελματικές ευκαιρίες ελαχιστοποιούνται και, σταδιακά, ένα άτομο με κινητικά προβλήματα οδηγείται στην απομόνωση. Γιατί η ίδια η κοινωνία το επέλεξε και το έκανε να αισθάνεται παρείσακτο.
Κάθε φορά που βλέπω ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο σε μία θέση ΑμεΑ ή μπροστά από μία ράμπα πεζοδρομίου, σκέφτομαι. Σκέφτομαι πόση δύναμη κρύβει μέσα του κάποιος ο οποίος ξέρει πως δεν θα ξαναπερπατήσει ποτέ και αποφασίζει πως η ζωή είναι πολύ μικρή και πως θέλει να βγει έξω να κοπιάσει, να παράξει και, κυρίως, να ζήσει. Πως για εκείνον κάθε κίνηση είναι πιο περίπλοκη, αλλά βρίσκει το κουράγιο και συνεχίζει. Και δεν φοβάται. Και πως εμείς, με την αδιαφορία μας, δυσκολεύουμε ακόμη περισσότερο τη ζωή του. Κλείνουμε την πόρτα και τον περιθωριοποιούμε ή τον κοιτάμε σαν κάτι ξένο και όχι σαν τον φίλο μας, τον συνεργάτη μας ή τον σύντροφό μας.
Άνθρωποι που είναι δίπλα μας παλεύουν να δείξουν το αυτονόητο: ότι είναι διαφορετικοί, αλλά ίσοι. Δεν χρειάζονται συμπόνια, αλλά αξίζουν την κατανόηση και τον θαυμασμό μας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι η απόδειξη πως κρύβουμε μεγάλη δύναμη και θέληση μέσα μας. Τα προβλήματα δεν είναι πάντα τόσο σοβαρά όσο νομίζουμε. Ίσως θα πρέπει να το θυμόμαστε και να χαμογελάμε πιο συχνά!
