Η προσπάθεια κάποιου να ξαναδώσει Πανελλήνιες, τις περισσότερες φορές συνοδεύεται με μεγαλύτερη συνειδητοποίηση από την πρώτη φορά, στην οποία καταλυτικό …
Οι «αφανείς» ήρωες των Πανελληνίων
Αυτή την εποχή, παραδοσιακά, το διαδίκτυο αλλά και όλα τα μέσα ενημέρωσης κατακλύζονται από συμβουλές, tips και ολόκληρα άρθρα αφιερωμένα στους μαθητές της Γ’ λυκείου που δίνουν Πανελλήνιες. Και δικαιολογημένα, καθώς θεωρώ είναι από τις πιο δύσκολες και στρεσογόνες περιόδους της ζωής ενός ανθρώπου. Μάλιστα, ο κάθε μαθητής πριν περάσει το κατώφλι της ενηλικίωσης του αναγκάζεται να δει το σκληρό πρόσωπο του ανταγωνισμού, του άγχους και του μόχθου.
Αυτοί, όμως, που δεν αναφέρονται σχεδόν ποτέ είναι οι «αφανείς» ήρωες της επιτυχίας των παιδιών αυτών, οι πρωτεργάτες στο οικοδόμημα της επιτυχίας τους, που δεν είναι άλλοι από τους καθηγητές των φροντιστηρίων και των ιδιαίτερων μαθημάτων. Αυτοί που δεν έχουν την πολυτέλεια της αποτυχίας, αφού ο σκοπός τους είναι η επιτυχία των παιδιών και μόνο αυτή.
Αναλαμβάνουν την πορεία των μαθητών χρόνια πριν με σκοπό να τους προετοιμάσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι μαθητές γίνονται τα «παιδιά τους» (όπως συνηθίζουν να τους αποκαλούν, αφού τους βλέπουν σαν παιδιά τους) και περνούν μαζί τους όλο το δύσκολο ταξίδι για την επιτυχία. Μοιράζονται τις αγωνίες τους, τα άγχη τους, τις ερωτικές τους απογοητεύσεις και παίζουν όχι μόνο τον ρόλο του παιδαγωγού αλλά και του ψυχολόγου, του εμψυχωτή και του κολλητού που του λένε τα ερωτικά τους και τα προβλήματα με τους γονείς, που τους γκρινιάζουν για το διάβασμα. Είναι πάντα στο πλάι τους για ό,τι χρειαστούν και ειδικά τον τελευταίο χρόνο τείνουν να τα βλέπουν περισσότερες ώρες από τα ίδια τους τα παιδία. Χαίρονται πολύ όταν πετυχαίνουν και στενοχωριούνται διπλά όταν αποτυγχάνουν.
Οι καθηγητές είναι «σαν μαθητές καταδικασμένοι» να περνούν κάθε χρόνο τη μέγγενη των πανελληνίων με το ίδιο άγχος, την ίδια αγωνία το ίδιο στρες, όπως τότε που έδιναν και οι ίδιοι. Τώρα, όμως, είναι πιο δύσκολο γιατί η ευθύνη τους είναι διπλή. Όπως λέω χαρακτηριστικά στους δικούς μου μαθητές, όταν γκρινιάζουν για αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία: «Εσείς δίνετε μια φορά πανελλήνιες, εγώ δίνω κάθε χρόνο!».
Η μεγαλύτερη επιβράβευση και χαρά για έναν εκπαιδευτικό δεν είναι η χρηματική αμοιβή, αλλά να βλέπει και να καμαρώνει μετά από χρόνια παλιούς του μαθητές να έχουν εξελιχθεί σε αρίστους επαγγελματίες και έντιμους ανθρώπους και να λέει με υπερηφάνεια: «αυτός ήταν μαθητής μου», σαν να θέλει να του πιστωθεί ένα μικρό λιθαράκι από την πορεία τους. Είναι η ίδια χαρά που νιώθει, όταν παλιοί μαθητές περνάνε από το φροντιστήριο έτσι απλά να πούνε ένα γεια όταν έρχονται για διακοπές. Είναι το ευχαριστήριο τηλεφώνημα από τους γονείς, κάθε χρόνο την ημέρα που βγαίνουν τα αποτελέσματα. Γιατί για εμάς τους καθηγητές όταν τελειώνουν οι πανελλήνιες, έχουν ήδη ξεκινήσει οι επόμενες.
