Ο Βασίλης Σκουλάς μετέφερε την Κρήτη στο Ηρώδειο
Ίσως, μοιάζει απίθανο να χωρέσει η λεβεντογέννα και περήφανη Κρήτη μέσα σε ένα περιορισμένο χώρο, όμως καμιά φορά η ζωή μιμείται τα απίθανα και έτσι μας μαγεύει. Στις 29/9/2012, ένα υπέροχο βράδυ Σαββάτου, κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι της Αθήνας, το αρχαίο θέατρο Ηρώδου του Αττικού πλημμύρισε για δεύτερη βραδιά από τις κοντυλιές του σπουδαίου λυράρη Βασίλη Σκουλά. Σε ένα τιμητικό αφιέρωμα για την πενηντακονταετή προσφορά του στον τόπο μας, σεργιανίσαμε από το βράχο της Ακρόπολης ως το γέρο Ψηλορείτη, υφαίνοντας στη διαδρομή το ομορφότερο μουσικό χαλί με τις φωνές των Μιχάλη Τζουγανάκη, Μανώλη Λιδάκη και Μάρθας Φριτζήλα. Το flowmagazine.gr βρέθηκε εκεί, για να σας μεταφέρει το παλμό ενός τρυφερού κρητικού ανταμώματος.
Ένα γαϊτανάκι καμωμένο από νότες μας παρέδωσαν οι οχτώ μουσικοί που βρέθηκαν επι σκηνής και συνόδεψαν τους ερμηνευτές, καθώς και οι χορευτές του συγκροτήματος Μαυροκώστα να χτυπούν με τα πόδια επιτακτικά στο ρυθμό της μουσικής, να μας βάζουν φτερά και να μας ξεσηκώνουν σ’ έναν ατέλειωτο χορό. Το ξεκίνημα πολύ δυνατό έγινε με τον Ανωγειανό Πηδηχτό. Όσο βαρούν τα σίδερα, βαρούν τα μαύρα ρούχα και οι λεβέντες της Κρήτης μας ενέπνευσαν υπερηφάνια μεταδίδοντας μιαν αστείρευτη δύναμη ζωής. Ακολούθησε το «Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου», θυμίζοντάς μας πως η ιστορία κάνει κύκλους και τούτοι οι στίχοι μοιάζουν πιο επίκαιροι από ποτέ, «Ματώνεις τη σκέψη σου, ματώνεις τα νύχια σου λαέ μου, για να βγάλεις τον άρτο τον επιούσιο…».
Αποδίδοντας εκπληκτικά με μιαν αυθεντικότητα σπάνια ο Σκουλάς και οι συνοδοιπόροι του μας παρέδωσαν ατόφια κομμάτια αλήθειας, όπως αυτά συναντώνται στα τραγούδια «Ήλιος Θεός», «Τα λόγια και τα χρόνια», «Ερωτόκριτος», «Μα εγώ μικρή μου σ’ αγαπώ» και τόσα άλλα. Μια βραδιά υπέροχη, σαν μια ελκυστική γυναίκα που σε προσκαλεί στην αγκαλιά της, έγινε η αφορμή, για να πάρουν οι γωνιές φωτιά σαν βγήκε ο Διγενής να κυνηγήσει τα μαύρα μάτια που αγαπά. Όλα τ’ αστέρια του ουρανού τη θέλανε δική τους, γι’ αυτό κι εκείνος τα παρακάλεσε να μην τονε μαλώσουνε που τραγουδά τη νύχτα αναζητώντας τη μορφή της.
«..με του αγέρα το νέκταρ μεθάει, αγκαλιάζει και γη κι ουρανό..»
Ο Βασίλης Σκουλάς γεννημένος το 1946 στα Ανώγεια της Κρήτης και μπολιασμένος με το σπόρο της κρητικής παράδοσης, ήδη από τα 16 του χρόνια αρπάζει το νήμα της πατρογονικής κληρονομιάς του και το απλώνει ίσαμε τις μέρες μας. Με τη λύρα πάντα χείρας και το εκ Θεού ταλέντο του ηχοχρώματος της φωνής του, έχει ηχογραφήσει ως σήμερα δεκάδες δισκογραφικές δουλειές, αποτυπώνοντας την ακτινοβολία της κρητικής γης και των ανθρώπων της. 
Έχει συνεργαστεί με σπουδαίους δημιουργούς, όπως οι Γιάννης Μαρκόπουλος, Μάριος Τόκας, Κώστας Φασουλάς και πολλοί άλλοι. Διαδίδοντας πάντα την αλήθεια της παράδοσης έχει πραγματοποιήσει εμφανίσεις σε πολλά μέρη ανά τον κόσμο ενώ διατηρεί ως σήμερα στο χωριό του το δικό του χώρο, όπου ανθίζει η μουσική φροντίζοντας να την ποτίζει, για να μην μαραθεί ποτέ.
Περπατήσαμε στα βουνά της Κρήτης και φτάσαμε ως τα φαράγγια για να μυρίσαμε δίκταμο, να δούμε πέρδικες και να αφουγκραστούμε την ησυχία ενός τόπου, όπου στην άκρη του γκρεμού, την ώρα που η απελπισία παραμονεύει, η σωτηρία είναι ο μόνος δρόμος. Αυτή είναι η αλήθεια των Κρητικών που την πίνουν λαίμαργα σαν ένα ποτήρι δροσερό νερό, όπως είχε πει και ο Νίκος Καζαντζάκης. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί μα μ’ένα ψίθυρο στα χείλη όλων ανταλλάξαμε μια καληνύχτα συνωμοσίας, στην αναμονή μιας σύγχρονης απελευθέρωσης τραγουδώντας «Πότε θα κάμει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει…».
