Ο “παρεξηγημένος” στόχος
“Ο στόχος είναι το παν!”
“Να βάζεις στόχους στη ζωή σου για να πετυχαίνεις!”
“Χωρίς στόχο δεν πας πουθενά!”
Μην μου πείτε ότι όλοι λίγο πολύ δεν έχουμε γαλουχηθεί με φράσεις τέτοιου τύπου. Από μικρά παιδιά ακούμε γονείς και δασκάλους να μας εξηγούν περιπαθώς το νόημα του στόχου και τη σημαντικότητα του στη ζωή μας. Κανείς όμως ποτέ δεν μας προειδοποίησε για τη μεγάλη παγίδα που κρύβεται πίσω από κάθε στόχο που βάζουμε στο μυαλό μας για τη ζωή μας και το μέλλον μας. Γιατί κακά τα ψέματα, ο στόχος μπαίνει μόνο στο μυαλό. Ποτέ δεν φτάνει παρακάτω, στην ψυχή μας και σίγουρα δεν πηγάζει από κει. Κι αυτό συμβαίνει κάθε φορά που ο στόχος γίνεται ψυχαναγκασμός κι εμείς αντί να κοιτάμε το φεγγάρι, κοιτάμε το δάχτυλο.
Είναι όμορφο στη ζωή να κάνεις όνειρα. Να φαντασιώνεσαι ιδανικές καταστάσεις που σου φέρνουν χαρά και να προσπαθείς αυτά τα όνειρα να τα κάνεις πραγματικότητα. Όπως ακριβώς κάνουν τα παιδιά. Σκεφτείτε τα παιδιά. Βάζουν ποτέ στόχους; Όχι βέβαια! Το μόνο που κάνουν είναι να ονειρεύονται και να παίρνουν χαρά μέσα από τα όνειρά τους. Ένα όνειρο δεν είναι τίποτε άλλο από μια επιθυμία της ψυχής μας. Αυτό που επιθυμούμε είναι αυτό που από τη φύση θα μας φέρει σε κατάσταση ευφορίας. Και δεν χρειάζεται ποτέ να εξηγήσουμε γιατί και πώς. Όταν μια επιθυμία μας δεν πραγματοποιείται, είτε πεισμώνουμε και προσπαθούμε περισσότερο -κάτι που μας κάνει να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας- είτε προσαρμόζουμε την επιθυμία μας σε κάτι πιο εφικτό για να είμαστε ικανοποιημένοι. Ακριβώς όπως κάνουν τα παιδιά.
Μεγαλώνοντας όμως, τα όνειρά μας μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας μετατρέπονται σε στόχους. Λέμε “έχω βάλει στόχο να περάσω στο Πανεπιστήμιο”, “έχω στόχο να βρω μια καλή δουλειά”, “στόχος της ζωής μου είναι να παντρευτώ και να κάνω παιδιά”. Μέσα σ’ αυτούς τους μεγαλεπήβολους στόχους, θέτουμε κι άλλους, μικρότερους, όπως το να χάσω βάρος, να αποκτήσω ένα αυτοκίνητο κλπ. Λες και προσπαθούμε να βάλουμε όσο το δυνατόν περισσότερο άγχος και απογοήτευση στη ζωή μας και άρα να μην είμαστε κατ’ ουσίαν ποτέ ευτυχισμένοι. Γιατί μόλις επιτευχθεί κάποιος από τους στόχους μας, αμέσως περνάμε στο κυνήγι του επόμενου.
Η λέξη “στόχος” εξ ορισμού εμπεριέχει τη δυσκολία. Φανταστείτε τον πραγματικό στόχο, το κέντρο ενός κύκλου που πρέπει να σημαδέψει κάποιος και να το πετύχει. Κάθε απόκλιση από το κέντρο φέρνει σε αυτόν που σημαδεύει απογοήτευση. Οι πολλαπλές αποτυχίες φέρνουν συναισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης και απαξίωσης του ίδιου μας του εαυτού. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή μας. Δεν πετυχαίνουμε ένα στόχο, δεν πετυχαίνουμε ένα δεύτερο έναν τρίτο και τελικά φτάνουμε να πιστεύουμε πως είμαστε ανίκανοι και ανάξιοι. Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ποτέ χαρούμενος αν νιώθει έτσι για τον εαυτό του;
Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που κάνει τον στόχο “παρεξηγημένο” είναι το γεγονός πως στις περισσότερες των περιπτώσεων, αυτό που θέσαμε ως στόχο και υποβάλαμε τον εαυτό μας στο κυνήγι του, δεν αποτελεί καν επιθυμία της καρδιάς μας, ανάγκη της δικής μας ψυχής, παρά το όνειρο άλλων ανθρώπων, συνήθως των γονιών μας. Για εκείνους ναι, είναι όνειρο. Είναι μια όμορφη φανταστική εικόνα που τους κάνει να χαμογελούν. Σε βλέπουν στο μέλλον να είσαι επιτυχημένος, μορφωμένος, πλούσιος, μέσα σ’ έναν καλό γάμο κι ένα σωρό άλλα που ονειρεύονται για το παιδί τους και νιώθουν ευτυχισμένοι. Όταν ζεις καθημερινά μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είτε σου εκδηλώνουν φανερά τα όνειρά τους για σένα είτε όχι, υποσυνείδητα ταυτίζεσαι μαζί τους κι οι “στόχοι” – που στην πραγματικότητα είναι ξένα όνειρα – μπαίνουν στη ζωή σου χωρίς καν να το καταλάβεις.
Παγίδα ο στόχος. Απάτη. Ψυχαναγκασμός. Ενέχει αγωνία, άγχος και τέλος απογοήτευση. Μην νουθετείτε τα παιδιά σας να βάζουν στόχους. Ενθαρρύνετέ τα να ονειρεύονται και να ακολουθούν τα όνειρά τους με χαρά. Να πραγματοποιούν τις επιθυμίες της καρδιάς τους κι ό, τι τα κάνει πραγματικά ευτυχισμένα. Η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου, ούτε διαγωνισμός σκοποβολής. Είναι ταξίδι, είναι απόλαυση, είναι χαρά. Αντικαταστήστε τη λέξη “στόχος” με τη λέξη “όνειρο” στην κάθε σας μέρα.
Γιατί μην ξεχνάτε, ένας στόχος που δεν επιτεύχθηκε φέρνει μόνο πίκρα κι απογοήτευση. Αντιθέτως, τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν αποτελούν την πιο ακατανίκητη δύναμη στη ζωή μας, γιατί κρατούν πάντα μέσα τους την ελπίδα.
«Το κείμενο αποτελεί μια συνεργασία του flowmagazine.gr με την κα Τζιρίτα. Δείτε περισσότερα για τη συγκεκριμένη αρθρογράφο εδώ.»
