Ο Μιχάλης Τζουγανάκης στο Θέατρο Βράχων
Ένας μικρός οικείος χώρος κουλουριάζεται στα πόδια μας σαν φίδι ημερωμένο. Είμαστε κοντά. Τόσο όσο να νιώσουμε τη δόνηση της καρδιάς του κόσμου. Ηφαίστειο που κοχλάζει κάτω από το στέρνο του. Ξέρουν πως τους σιμώνει ολοένα και περισσότερο. Η έκπληξη που ακόμα δεν είδανε μουγκρίζει, για να βγει εμπρός τους. Αγάπη που τη νιώθεις, τη μυρίζεις στον αέρα και περιμένεις το άγγιγμά της. Η ανάσα τους ξαμολιέται μέχρι τη στιγμή που βρίσκει μετέωρη τη δική του ανάσα. Ισορροπία να κρατηθεί ανάμεσα στη χαρά και την αγωνία της ευθύνης να επιστρέψει τούτη την αγάπη. Όχι ίδια. Παραπάνω. Πολύ παραπάνω. Κύκλος αέναος που βγάζει πάντοτε στο φως. Ο Μιχάλης Τζουγανάκης βρίσκεται κιόλας στη θέση του. Έτοιμος να μας σύρει στην αύρα της μουσικής. «Καλά ταξίδια του νου και της ψυχής. Ζωή στη κάθε στιγμή σας.». Η καρδιά του ανοιχτή γονατίζει μπροστά στο δάσκαλό του Βασίλη Σκουλά. Ο «Ψηλορείτης» της Κρήτης μέσα στην Αθήνα. Στις 29/9/2013 το flowmagazine.gr βρέθηκε στη σκιά των Βράχων, για να ζήσει μια υπέροχη μάζωξη. Μέσα σε μια νύχτα του Σεπτέμβρη άνθρωποι διαφορετικοί ανθίσανε. Τι κι αν ο χειμώνας παραφυλάει για να μπουκάρει στις μέρες μας; Χθες βράδυ ο τόπος γέμισε ευωδιές…
Ντυμένος στα μαύρα και με μάτια που γυαλίζουν από περίσσιο ενθουσιασμό σφίγγει το λαούτο στα χέρια του και αφήνει τα δάχτυλα να σκαλώσουν στις χορδές του. Μπλέκονται παράξενα, σχεδόν μεταφυσικά. Εκείνο αναστενάζει. Γύρω του καταπληκτικοί μουσικοί συγχρονίζονται στο απόλυτο με την ακρίβεια. Ανάμεσά τους κυλάει ζεστό και ζωντανό το νέο αίμα. Παιδιά με πολύ ταλέντο και διάθεση τον συνοδεύουν. Ανοίγει το μουσικό τους βήμα, μέχρι να πάρουν θάρρος. Εκείνα δεν τον απογοητεύουν. Ξοπίσω του σβήνουν τις νότες. Και τότε βλέπουν τον αετό να πετάει ψηλά και να φωλιάζει στα γκρεμνά. Ακούνε το νερό να τρέχει. Ακολουθούν τον ήχο και αντικρύζουν το βαθύ ποτάμι του έρωτα, αυτό που ξεδιψάει τα πάθη. Αυτό που κάνει στη μέλισσα του πόθου το χατήρι. Ξάφνου ένας αγέρας φυσά, παίρνει χώμα και κλαδιά και την αγάπη μακρυά. Καταφτάνει ο Αλέξανδρος Τζουγανάκης. Μας πάει στο όνειρό του μέσα. Ανασαίνουμε την ελπίδα ολοκάθαρα. Διακρίνουμε τη φιγούρα του πατέρα να καμαρώνει στην άκρη. Οικογενειακή υπόθεση τούτη η συγκίνηση. Απλώνεται μέχρι τη δυνατή τους έξαρση, όταν σμίγουνε. Η σκηνή αρπάζει φωτιά από τις κρητικές μαντινάδες. Πάλι- πάλι οι δυο τους παίρνουν τα στενά να βρούνε και να κόψουνε λουλούδια μαγεμένα. Ένας απροσδόκητος χορός σκουντάει επίμονα τα πόδια του Μιχάλη. Λίγα δευτερόλεπτα και εκείνα υποκύπτουν. Τα χείλη του ομολογούν «..εγώ για σένα ζω κι ας είσαι ο θάνατός μου..». Ο κόσμος βρίσκεται ήδη κάτω από τη σκηνή. Ένας μεγάλος κύκλος άνοιξε. Η μουσική ακριβώς στη μέση του. Γινήκανε οικογένεια, δίχως να γνωρίζονται.
“Να κάτεχα από που περνά ο χρόνος και διαβαίνει σκιας να τον ετραυμάτιζα, σιγά σιγά να πηαίνει…»
Ο σφυγμός της αλήθειας καλά κρατεί. Βαράει επάνω μας δίχως σταματημό. Πηγή αστείρευτης δύναμης το παρελθόν με τις ρίζες του βαθιά μέσα στη γη. Οι κοντυλιές του Σκουλά φτάνουνε σε ψηλό βουνό. Σαν το σύννεφο φεύγει, πετάει, έχει φίλο τον Ήλιο Θεό. Τότε, ανταμώνει με το σπαραχτικό αμανέ του Τζουγανάκη. Κλειδώνει ο λυγμός του απάνω στα σίδερα που βαρούν. Πιάνει το λαγούτο του και μας μιλεί για αγάπη. Όμοια μ’ εκείνη που κέντησε απάνω στο έργο του ο Νίκος Μαμαγκάκης. Στις 24 Ιουλίου μας αποχαιρέτησε. Εχτές ήρθε ξανά. Για λίγο. Για ένα βράδυ. Να σεργιανίσουμε στην Παλιά Πόλη. Να του υποσχεθούμε πως δεν θα ξεχάσουμε τίποτα. Σαστίσαμε με τούτο το δεσμό. Η ηλεκτρική κιθάρα δίνει φιλιά στη γκάϊντα και η λύρα γίνεται ένα σώμα με το βιολί. Το χτες ριζωμένο στο σήμερα. Το σήμερα κρυμμένο στο χτες. Λίγο, πριν τραγουδήσουμε τον Αύγουστο στο τελείωμα του Σεπτέμβρη είδαμε τη μικρή πατρίδα μας σώμα μας και αρχή. Καθαρές και μεστές ερμηνείες με τη φωνή του Μιχάλη και ο κόμπος στο λαιμό μας ανεβαίνει. Πώς να σωπάσει μέσα του την ομορφιά του κόσμου; Αδύνατο. Την κουβαλάει κι όταν οι συγκυρίες το επιτρέπουν τη ξεδιπλώνει. Όπως εχτές. Δεν θέλουμε να τελειώσει. Να μη σιγήσει ο παλμός του. Μα πρέπει να κλείσει. Να κρατήσει τη γοητεία του αλώβητη από το χρόνο. Ας είναι. Ο χειμώνας καθυστέρησε σίγουρα. Έστω και για ένα βράδυ…
