«Ο Μικρός Κόσμος του Δον Καμίλο»: λεπτή σάτιρα χαρακτήρων που συναρπάζει

Ένας κόσμος μικρός ή μικρός που είναι ο κόσμος;  Ό,τι κι από τα δύο αν σκεφτείς, ισχύει. Είναι μικρός τούτος ο κόσμος που κατοικούμε. Βέβαια παλιότερα φαινόταν μεγάλος για το μέγεθος του ανθρώπου και για τον νου του, την φαντασία του που ενίοτε ταξίδευε σε μέρη μακρινά που σήμερα με την ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, των τηλεπικοινωνιών και των μέσων μεταφοράς δεν φαντάζεται το πόσο εύκολα και γρήγορα μπορεί να πάει ή να δει.

Και η παλιά τεχνολογία μας ταξιδεύει, ένα βιβλίο

Κι όμως τόσο εύκολα μας ταξιδεύει με ένα παραδοσιακό μέσο ο δημοσιογράφος και συγγραφέας του Τζοβανίνο Γκουαρέσκι  με μόνο ένα βιβλίο. Μας πάει σε μια άλλη εποχή, σε ένα χωριό κάπου στην Ιταλία, εδώ δίπλα όπως θα λέγαμε σήμερα. Ε, ναι, αν βγάλεις τις γραμμές από έναν χάρτη μια γειτονιά θα έλεγες πως είμαστε τελικά. Παντού, όλοι άνθρωποι είμαστε. Από την ίδια ράτσα. Κι ας μιλάμε άλλη γλώσσα. Αν χρειαστεί θα συνεννοηθούμε με κάποιον τρόπο. Αν χρειαστεί. Γιατί είναι και κάποιες φορές που και τα ίδια να λες με κάποιον και στην ίδια γλώσσα, άκρη δε βγαίνει. Δε σας έχει τύχει; Είναι αυτό που λέει ο σοφός λαός «μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».

Αυτό γίνεται και σε αυτό το μικρό χωριό, κάπου στην Ιταλία. Εκεί όπου ο Δον Καμίλο, ένας αντικομμουνιστής  (και πώς να μην είναι, αφού αυτοί δεν πιστεύουν στο θεό), ζει και νοιάζεται το ποίμνιό του και είναι πεπεισμένος πως η ευημερία των κατοίκων απειλείται από τον κομμουνιστή και δήμαρχο Πεπόνε. Κι αυτός νοιάζεται για την ευημερία του χωριού και των κατοίκων. Ίσως όχι και τόσο για έναν συγκεκριμένο. Τον Δον Καμίλο. Αλήθεια, πιστεύεται πως αυτοί οι δύο μπορούν ποτέ να συνεννοηθούν; Μα γιατί; Την ίδια γλώσσα δε μιλάνε;

Αυτοί οι δύο, λοιπόν, αν ψάξουν λιγάκι καλύτερα μέσα τους έχουν κάτι κοινό. Κάτι που μπορεί να τους φέρει σε συνεννόηση. Κι αυτό είναι η αγάπη για το χωριό. Εντάξει, ο Δον Καμίλο μπορεί να ξεχνιέται καμιά φορά και να ρίχνει και καμία σε κανέναν του δημάρχου. Τότε επεμβαίνουν οι μεγάλες δυνάμεις. Ο Εσταυρωμένος στο ναό. Ναι, συμμετέχει κι αυτός και μάλιστα τα λέει απλά και όμορφα στον Δον Καμίλο και σε μας που διαβάζουμε. Κι αφού τα λέει επανέρχεται η αγάπη.

Η αγάπη, ένα εύχρηστο μέσο επικοινωνίας

Η αγάπη που κάνει τον κόσμο μικρό. Ούτε τα αεροπλάνα, ούτε τα τηλέφωνα. Η αγάπη. Είναι αυτή που λίγο ως πολύ όλοι έχουμε μέσα μας. Και αναγκαστικά την κουβαλάμε πάντα μαζί μας, αφού είναι  μέσα μας. Αυτή μικραίνει τον κόσμο και  τον φέρνει πιο κοντά με τον τρόπο της. Όπως φέρνει τον Καμίλο και τον Πεπόνε που αν και δεν χωνεύει ο ένας τον άλλον, όλη μέρα είναι κοντά αφού έρχονται αντιμέτωποι.  Όσο κοντά φτάνει το χέρι του Δον Καμίλο, δηλαδή, για να ρίχνει καμία. Και μετά να μετανιώνει μπροστά στον Εσταυρωμένο. Και να προσεύχεται. Ακόμα και για το άρρωστο παιδί του Πεπόνε.

Αγάπη. Το πιο διαδεδομένο, εύχρηστο και αποτελεσματικό μέσο επικοινωνίας. Διαφωνείτε; Α, είπα μήπως. Γιατί θα φωνάξω τον Δον Καμίλο. Κι αυτός αγαπάει. Κι ας μετανιώνει μετά.

Συντάκτης: Νίκος Σέρβος,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.