Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι χωρίς αμφισβήτηση από τους πιο σπουδαίους αθλητές στον κόσμο. Μπορεί σε πολλούς να μην αρέσει, ωστόσο …
Ο Michael Jordan παραδίδει μαθήματα επαγγελματικής επιτυχίας
Ο Michael Jordan διέγραψε μια ονειρική πορεία στον χώρο του μπάσκετ, η οποία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα προσωπικά χαρακτηριστικά και τις δεξιότητές του και μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει μάθημα επιτυχίας για κάθε επαγγελματία.
Πρόσφατα ολοκληρώθηκε το ντοκιμαντέρ “The Last Dance’’ με θέμα τον πρώην αστέρα του NBA, τον Michael Jordan, και την ομάδα του, τους Chicago Bulls. Εκείνους που έχουν ζήσει τη δεκαετία του 1990, και ιδιαίτερα τους ανθρώπους του μπάσκετ, το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ τους έκανε να αναπολήσουν τις παλιές καλές ημέρες του αθλήματος.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκω και εγώ, που ήμουν θαυμαστής τόσο του συγκεκριμένου αθλητή όσο και της ομάδας του. Παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ, αρχικά ένιωσα νοσταλγία· στη συνέχεια χαρά. Τελικά όμως αντιλήφθηκα ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα συνειδητοποιήσει το μεγαλείο του Jordan και των Bulls. Ένα μεγαλείο που δεν περιορίζεται μόνο στο ταλέντο των ανθρώπων αλλά επεκτείνεται και στη νοοτροπία τους. Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσω να αποκρυπτογραφήσω αυτά που έκαναν τον Jordan τόσο μεγάλο αθλητή και προσωπικότητα, ενώ θα ακολουθήσει και δεύτερο άρθρο, όπου θα γίνει η αντίστοιχη προσπάθεια για την ομάδα των Chicago Bulls. Ο λόγος που το κάνω αυτό δεν είναι για να τους γράψω ακόμα έναν ύμνο, αλλά για να αναδείξω τα στοιχεία που είναι απαραίτητα να έχει ένας επαγγελματίας για να επιτύχει, ανεξαρτήτως του χώρου στον οποίο ανήκει, ή να διαθέτει μία επιχείρηση για να ευημερήσει.
Ταλέντο και δουλειά
Σίγουρα κάποιοι θα πουν ότι ο Jordan είχε το ταλέντο. Σύμφωνοι. Ας αναρωτηθούν, όμως, πόσοι ταλαντούχοι άνθρωποι υπάρχουν που δεν καταφέρνουν ούτε τα μισά· πόσο μάλλον να καταξιωθούν σε παγκόσμια κλίμακα όπως ο συγκεκριμένος. Το ταλέντο δεν είναι αρκετό. Πρέπει να πλαισιωθεί με την κατάλληλη νοοτροπία και τη σκληρή δουλειά. Αυτό έκανε ο Jordan: Δούλευε καθημερινά στις υψηλότερες στροφές, πάντα εκτός ορίων. Πώς όμως το κατάφερνε αυτό; Βρίσκοντας μόνος του τα κατάλληλα κίνητρα. Ποια ήταν αυτά; Η απέχθεια για την ήττα, όπως προέκυπτε από τον αφάνταστα ανταγωνιστικό του χαρακτήρα, η επιθυμία του να γίνει ο καλύτερος στην ιστορία του αθλήματος και η δίψα του να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερους τίτλους. Για να τα πετύχει όλα αυτά γνώριζε ότι έπρεπε να δουλέψει σκληρά. Σε αυτό δεν τον αποσπούσαν ούτε οι δυσκολίες ούτε ακόμα και οι ήττες. Αντίθετα, τον έκαναν να πεισμώσει περισσότερο, να ψάξει να βρει την αιτία της αποτυχίας και με πλάνο να δουλέψει σε αυτά που έπρεπε να βελτιώσει ο ίδιος, ώστε να επιστρέψει καλύτερος και να διεκδικήσει τη νίκη. Δεν έχανε χρόνο ψάχνοντας για δικαιολογίες και επιρρίπτοντας ευθύνες σε άλλους. Ασχολούταν μόνο με την ομάδα του, τον εαυτό του και την ευθύνη που του αναλογούσε.
Ηγετικές και επικοινωνιακές ικανότητες
Όσον αφορά την ευθύνη, πάντα την αναλάμβανε όπως ένας καλός ηγέτης. Όταν χρειαζόταν το τελικό σουτ, ήταν πάντα εκεί για να το εκτελέσει. Πίστευε στον εαυτό του και δεν φοβόταν την αποτυχία. Άλλωστε, γνώριζε ότι το να αστοχήσει ήταν μία πιθανότητα. Φρόντιζε, όμως, να την εκμηδενίζει με την κατάλληλη ψυχική και πνευματική προετοιμασία και την εξαντλητική προπόνηση. Σίγουρα ένιωθε στρες, ιδίως γιατί ήταν το αστέρι της ομάδας και όλοι περίμεναν από αυτόν τα μέγιστα. Δεν τον λύγιζε, όμως, η ευθύνη. Έβρισκε τους τρόπους όχι μόνο να το διαχειριστεί, αλλά και να εκπέμπει μία ηρεμία που μεταδιδόταν και στους υπόλοιπους. Αυτήν την ηρεμία είχε και εκτός αγωνιστικού χώρου. Η προσωπική του ζωή ήταν σε δημόσια θέα με τους δημοσιογράφους και τους θαυμαστές να τον ακολουθούν παντού. Αυτό όμως δεν τον κούραζε ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Πάντα ήταν ψύχραιμος, χαμογελαστός και θετικός στο να ανταποκριθεί σε κάθε ερώτηση δημοσιογράφου, σε κάθε αίτημα θαυμαστή για αυτόγραφο ή φωτογραφία. Αυτό το επικοινωνιακό χάρισμα, παρ’ όλη την πίεση εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, ήταν ένας ακόμα λόγος που τον έκανε τόσο αγαπητό σε όλον τον πλανήτη.
Συνέπεια και σεβασμός από όλους
Η ηγετική του φυσιογνωμία φάνηκε από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο Σικάγο όπου έκανε ξεκάθαρο το όραμά του. Δήλωσε ότι θα βοηθούσε την ομάδα να πάρει τίτλους, καθώς μέχρι εκείνην τη στιγμή ο απολογισμός της ήταν μηδενικός. Τελικά, την οδήγησε από την αφάνεια στην κατάκτηση έξι τίτλων, κάνοντας μάλιστα δύο φορές three-peat, δηλαδή κατακτώντας δύο φορές το πρωτάθλημα επί τρεις συνεχόμενες χρονιές, κάτι που την ανέδειξε ως μία από τις σημαντικότερες ομάδες στην ιστορία του NBA. Με αυτό τον τρόπο έδειξε συνέπεια σε αυτά που υποσχέθηκε και έκανε. Έγινε ο απόλυτος ηγέτης που κέρδισε τον σεβασμό των συμπαικτών του, έστω και εάν ήταν ακραίος σε κάποιες περιπτώσεις. Ήξερε ότι έπρεπε να τους πιέσει στα όρια τους, ώστε να τους ετοιμάσει για τις προκλήσεις και τις δύσκολες καταστάσεις που θα αντιμετώπιζαν. Ο ίδιος αποτελούσε παράδειγμα. Άλλωστε, δεν ήταν εκεί για να γίνει αρεστός και να κάνει τους άλλους να χαμογελούν. Εάν ήθελε αυτό, θα πωλούσε παγωτά όπως έχει πει κάποιος. Ήταν εκεί για να οδηγήσει την ομάδα στις επιτυχίες και το κατάφερε σε τέτοιον βαθμό που η αναγνώριση και ο σεβασμός ήλθαν και από την πλειονότητα των αντιπάλων του. Τεράστιο βραβείο.
Ανεξάρτητα, λοιπόν από το εάν κάποιος συμπαθεί ή όχι τον Jordan, το κοινά αποδεκτό είναι ότι αποτελεί μία προσωπικότητα που έχει πολλά να διδάξει σε κάποιον που θέλει να επιτύχει στον επαγγελματικό χώρο, τόσα πολλά, μάλιστα, που η καριέρα του θα μπορούσε να διδάσκεται ως μάθημα σε πανεπιστήμιο· απορώ πώς ακόμα δεν έχει γίνει.
