Ο Λύκος της στέπας ισορροπεί ανάμεσα σε δύο κόσμους

Το διάβασμα έχει την μαγική ιδιότητα να σε εκτοξεύει σε τελείως διαφορετικούς κόσμους. Σε τοποθετεί σε παλιές χρονολογίες και καταστάσεις και ταυτόχρονα γεμίζει το μυαλό σου εικόνες και πληροφορίες που ενδεχομένως ποτέ πρώτα να μην μπορούσες να φανταστείς και να σκεφτείς.

Ο λύκος της στέπας

Ο λύκος της στέπας εκδόθηκε το 1927 και ήταν το μυθιστόρημα που χάρισε στον Έρμαν Έσσε παγκόσμια αναγνώριση. Στο βιβλίο αυτό τίθενται διάφορα υπαρξιακά ερωτήματα, τόσο καλά γραμμένα που ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί με κομμάτια του ρομαντικού Χάλλερ. Το μυθιστόρημα αυτό ιχνηλατεί στα μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής και μας κάνει να χανόμαστε στην περιγραφικότητά του. Έχει την μαγική ιδιότητα να σε ταξιδεύει στην εποχή εκείνη, να σε κάνει να αναπνέεις την μυρωδιά της σιωπής και της καθαρότητας.

“Ο Χάρυ αποτελείται από εκατό, μπορεί και χίλιους ακόμα εαυτούς, όχι από δύο. Η ζωή του, όπως και του κάθε ανθρώπου, δεν κινείται μονάχα ανάμεσα σε δυο πόλους όπως είναι η σάρκα και το πνεύμα, η αρετή και η αμαρτία, αλλά ανάμεσα σε χιλιάδες”

Στο βιβλίο υπάρχει ο παραλληλισμός ανάμεσα στον άνθρωπο και στον λύκο. Δηλαδή στα κτηνώδη ένστικτα που κουβαλάμε μέσα μας και στην παράλληλη ανάγκη μας για σιγουριά. Ο ίδιος φοβάται να αντιμετωπίσει το χάος που υπάρχει μέσα του και γι’ αυτό μένει κολλημένος στο να ανακυκλώνει την εσωτερική του διαμάχη.

“Σε εμάς τους Αθάνατους δεν αρέσει να παίρνονται τα πράγματα στα σοβαρά. Μας αρέσουν τα αστεία. Η σοβαρότητα, νεαρέ μου φίλε, είναι ένα ατύχημα, ένα σύμπτωμα του χρόνου. Συμβαίνει, μπορώ να σου πω εμπιστευτικά, όταν δίνει κανείς μεγάλη αξία στο χρόνο. Κι εγώ ο ίδιος είχα δώσει κάποτε μεγάλη αξία στο χρόνο. Γισ αυτό το λόγο επιθυμούσα να φτάσω τα εκατό. Στην αιωνιότητα, όμως, δεν υπάρχει χρόνος. Η αιωνιότητα δεν είναι παρά μόνο μια στιγμή – αρκετή όμως για ένα αστείο”

Ο Χάλλερ δυσκολευόταν να υπάρξει καθώς ένιωθε εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο εποχές. Ο λύκος της στέπας βλέπουμε συχνά να περπατάει ανικανοποίητος στους δρόμους, προσπαθώντας να βρει την ζεστασιά που τόσο έχει ανάγκη. Ακροβατούσε ανάμεσα στη ζωή και στο χάος. Φοβόταν τόσο πολύ τον θάνατο, αλλά δεν ήξερε να ζει πραγματικά την ζωή του. Ίσως να την φοβόταν και αυτή το ίδιο. Άκουγε συχνά τζαζ και άλλαζε συχνά τόπους κατοικίας. Χανόταν στην σοφίτα του μαζί με τα πούρα και τα πολλά βιβλία του.

Από την άλλη σταθερή επιθυμία του «Λύκου» να κόψει το λαρύγγι του, η παράφορη σχέση με την Ερμίνε και η θεώρηση του πολιτισμού ως πηγής δυστυχίας κάνουν τον Χάλλερ και την ψυχή του να πάλλεται στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής και της ζωής του. Ποια θα είναι η κατάληξη και πως άραγε θα καταφέρουν να συνυπάρξουν αυτοί οι δύο κόσμοι;

(Μπορείς να το κατεβάσεις εδώ σε μορφή pdf.)

Συντάκτης: Νάνσυ Παπαδοπούλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.