Ο ανεκπλήρωτος έρωτας ως εμπειρία εσωτερικής μεταμόρφωσης

Συχνά η καταλυτική δύναμη του έρωτα αφυπνίζει τις αισθήσεις μας ενώ δημιουργεί ένα μαγικό πέπλο που εμπτοτίζει τη ζωή μας και οδηγεί στην απόδραση από την τετριμμένη καθημερινότητα. Όμως τι γίνεται τις φορές που ο έρωτας δεν έχει αμοιβαιότητα;

Τότε η εμπειρία καθίσταται τραυματική και επώδυνη και τα συναισθήματα που οδηγούσαν την ψυχή μας σε σφαίρες ευδαιμονίας, την καταγκρεμνίζουν και την κατασπαράζουν. Η οδύνη ενός τέτοιου έρωτα μπορεί να οδηγήσει σε έναν εσωτερικό μαρασμό και σε μία αφαίμαξη των δυνατοτήτων μας.

Συχνά πρόκειται για μια μορφή εσωτερικού θανάτου, όπου ένα κομμάτι της ψυχής αποκόβεται και ο ερωευμένος μένει μισός, ενώ η ύπαρξή του νιώθει μετέωρη και κενή.

Όμως ο χρόνος και η αποδοχή πως τελικά στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε πάντα ό,τι επιθυμούμε μπορεί συχνά να μας κάνει σοφότερους και δυνατότερους.

Εκείνο το κομμάτι της ψυχής που απωλέσαμε μπορεί να ξαναγεννηθεί δυνατότερο και να οδηγήσει σε νέες εμπειρίες μεταμόρφωσης και στην αναζήτηση νέων ιδανικών. Τότε  ο εαυτός μετά τον εσωτερικό κατακερματισμό του ενώνεται σε μια νέα δομή ύπαρξης, η οποία διοχετεύεται σε έναν συνεχή αγώνα ανασυγκρότητης που οδηγεί σε μία νέα εμπειρια ζωής μέσα από τη κάθαρση και την ενδοσκόπηση.

Τι συμβαίνει και μπλεκόμαστε στα δίχυα ενός ανεκπλήρωτου έρωτα;

Τί είναι αυτό που μας οδηγεί σε έναν άκρατο παράλογο συναισθηματισμό και τελικά θολώνει τη σκέψη και την κρίση μας; H πηγή του ανεκπλήρωτου έρωτα συνδέεται έντονα με την εξιδανίκευση του άλλου και την προσπάθειά μας να καλύψουμε τα προσωπικά μας ελλείμματα σε διάφορους τομείς της ζωής μας.

Έτσι τις περισσότερες φορές εξειδανικεύουμε τον άλλον, καθώς προβάλλουμε σε αυτόν όλα όσα θα θέλαμε να έχουμε εμείς οι ίδιοι. Αυτή η ανάγκη να δημιουργούμε στον άλλον μια ιδεατή ιδεαλιστική φύση δεν είναι τίποτα άλλο από την ανάγκη που έχουμε να υπάρχουμε εμείς σε μια νέα πραγματικότητα πλεύσης αλλαγής της ζωή μας.

Γιατί ερωτεύεσαι λάθος ανθρώπους που δεν μπορούν να σε αγαπήσουν;

Έτσι τα καταπιεσμένα μας συναισθήματα και οι βαθύτερες ανάγκες της ψυχής μας βρίσκουν διέξοδο στην εικόνα ενός άλλου –μιας εικόνας η οποία καταλήγει να είναι παραισθητική και επικίνδυνη για τον ίδιο τον εαυτό μας και την εξελιξή του στην πιο απτή διάσταση της πραγματικότητας.

Συχνά σε ένα τέτοιο είδους έρωτα οι προσδοκίες καθίστανται υπέρμετρες και ανήκουν σε ένα πεδίο φαντασιωτικών μηχανισμών επιβίωσης, οι οποίες είναι άκρως επικίνδυνες για το πεδίο δράσης της πραγματικής ζωής. Και τελικά αυτές είναι που δημιουργούν από την αρχή την αίσθηση του ανέφικτου έρωτα. Ένας τέτοιος έρωτας τρέφει τα ελλείμματα που έχουμε εμείς οι ίδιοι σε διάφορες πτυχές της ζωής μας και δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια επιθυμία για μία ιδανική ταύτιση με τον άλλον που τελικά δεν είναι παρά ο εαυτός μας όπως θα επιθυμούσαμε να είναι.

Τα ελλείμματα λοιπόν, οι προσδοκίες και η εξιδανίκευση είναι η πηγή της προσωρινής απελευθέρωσης που όμως καταλήγει σε έναν αστείρευτο πόνο και σε μια έλλειψη.

Διαβάστε επίσης: Αυτοί οι ανεκπλήρωτοι έρωτες…

Όμως όταν καταννοήσουμε τις αιτίες, τότε μπορούμε να θρέψουμε αυτά τα κομμάτια της ψυχής μας και της προσωπικοτητάς μας-να αγαπήσουμε στον εαυτό μας όλα όσα είδαμε στον άλλον να τα τροφοδοτήσουμε και να τα κάνουμε πηγή και έμπνευση μιας νέας πραγματικότητας.

Ποτέ μην πιστέψετε ότι ο έρωτας είναι πηγή πόνου. Ο έρωτας μπορεί να είναι αμοιβαίος όταν δεν στηρίζεται σε συνθήκες έλλειψης, αλλά σε συνθήκες μοιράσματος δύο ανθρώπων που είναι ολοκληρωμένοι και γεμάτοι-αυτάρκεις και ερωτευμένοι, πρώτα με τον εαυτό τους και έπειτα με τον άλλον.

Ερωτευτείτε λοιπόν ελεύθερα και μη φοβάστε!

Συντάκτης: Βέρα Δημοπούλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.