Να ψάχνεις αυτόν που δεν μένει στο εξώφυλλο

Ζούμε σε μια εποχή που η εικόνα είναι ο πρωταγωνιστής στη ζωή μας. Τα social media σαφώς και μας επηρεάζουν σε αυτό, αφού τα likes είναι βασικός στόχος. Είναι όμως αυτό αρκετό για να μας κάνει πιο επιφανειακούς;

Το βασικότερο χαρακτηριστικό για να ξεχωρίσουμε είναι να φύγουμε από την επιφάνεια και να μάθουμε να βλέπουμε την ψυχή του καθένα. Το να καταφέρνεις να αντιλαμβάνεσαι τι κρύβει ο καθένας πίσω από αυτό που βλέπεις είναι χάρισμα. Είμαστε πολύπλοκα όντα οι άνθρωποι, με ανησυχίες, με φοβίες και ανασφάλειες. Ανεξάρτητα από την εικόνα την οποία προωθούμε οι περισσότεροι από εμάς κρύβουμε έναν άλλον εαυτό κάτω από αυτήν, έναν εαυτό πιο ευάλωτο, πιο αδύναμο αλλά και πιο αληθινό.

Ο Τίτος Πατρίκιος έχει γράψει ένα υπέροχο ποίημα, ιδανικό για το θέμα μας.

“Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις

δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.

Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω

αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου

σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,

αν σου μιλήσει μια λέξη μου

σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι –

Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;

Θα βρεις τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;

Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;

Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι –

τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες

πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις

γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.

Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα –

μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.

Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-

γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.

Μη με γυρέψεις αλλού

μονάχα εδώ να με γυρέψεις

μόνο σε μένα.”

Εμείς άραγε έχουμε ξεφύγει από την ιδανικά φτιαγμένη επιφάνεια; Έχουμε ξεφύγει από τον ρόλο που δώσαμε στον εαυτό μας για να πλασάρει με ευκολία κάτι που ίσως και να μην είναι; Ο άνθρωπος που θα αγαπήσουμε βαθύτερα είναι και αυτός που θα δει το βάθος μας. Τις σκέψεις μας πίσω από τα λόγια μας, τα θέλω μας πίσω από την άρνηση και την θλίψη που κρύβεται πίσω από την χαρά. Υπάρχει για όλους ένας άνθρωπος που καταλαβαίνει περισσότερα από αυτά που οι ίδιοι αρνούμαστε να δούμε.

Σε αυτή την ζωή μας αξίζει να έχουμε ανθρώπους που είναι αληθινοί και μαγικοί. Να μην φοβούνται να σε θαυμάσουν ή να σε αφυπνίσουν. Να δρουν με ειλικρίνεια και πάθος. Κάποτε μια γιαγιά μου είχε πει, «Άσε όποιον δεν σε βλέπει πραγματικά και μην επιτρέπεις να σε καλουπώνουν. Να είσαι αυθόρμητη και αληθινή. Να κλαις και να γελάς χωρίς ενοχές και ο καλός φίλος ή σύντροφος θα έρθει. Όπως και διάφοροι άλλοι που θα ζηλέψουν το φως σου. Εσύ να κοιτάς στα μάτια.. αυτά θα σε κατευθύνουν στην αλήθεια. Και να θυμάσαι, μπορεί να σε μπερδέψουν πονηρά μάτια, αλλά ποτέ δεν θα σε πείθουν για μια ζωή. Κάνε χώρο μόνο για του αληθινά μοναδικούς».

Συντάκτης: Νάνσυ Παπαδοπούλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.