Μπορώ να αγαπήσω κάποιον που δεν αγαπά τον εαυτό του;
Συχνά στα ζευγάρια μιλάμε για συνταίριασμα. Δηλαδή πώς δύο άνθρωποι ταιριάζουν τις επιθυμίες τους, τις ανάγκες τους, τα θέλω και τους φόβους τους μαζί και φτιάχνουν κάτι νέο από κοινού, μία σχέση, με τα δικά της μοναδικά χαρακτηριστικά, τη δική της ζωή. Η σχέση και η ζωή ενός ζευγαριού εξαρτάται από τα μοναδικά στοιχεία του καθενός μέλους, αλλά και τη φύση της ίδιας της σχέσης.
Έτσι, υπάρχουν ζευγάρια όπου η σχέση τρέφεται και συντηρείται από μία διαρκή τροφοδότηση από το ένα μέλος, ενώ το άλλο την τροφοδοτεί και την ενισχύει μέσω της αδυναμίας του. Δηλαδή, ενώ παραπονιέμαι ότι εγώ αγαπώ τον άλλο και προσπαθώ, ο άλλος δεν με φροντίζει όπως θα ήθελα επειδή απλά δεν αγαπά τον εαυτό του.
Τι σημαίνει στα αλήθεια να αγαπάς τον εαυτό σου;
Τόσο κοινότυπη συμβουλή που μόνο εύκολα δεν είναι αυτά που ο καθείς περιμένει και προσδοκά μια τέτοια αγάπη να φανερώσει. Οι ψυχολόγοι μιλάμε για αυτοεκτίμηση, για αποδοχή, για αγκάλιασμα συναισθηματικό των ψυχικών πληγών, για εστίαση στα δυνατά στοιχεία κάποιου, για φροντίδα εαυτού.
Όλα αυτά είναι πολύ ωραία και για πολλούς αποτελούν και προσωπικό στόχο ζωής. Κοπιάζουν οι άνθρωποι για να αποκτήσουν αυτοεκτίμηση, όταν δεν την έμαθαν, δεν τους την έδωσαν, αντίθετα συστηματικά οι σημαντικοί τους άνθρωποι τους ψαλίδιζαν τα φτερά την ώρα που ήταν να μάθουν να πετούν. Κι όταν πια προσπαθούν να συνηθίσουν ότι τελικά πετούν, μπορούν αν το θέλουν, έρχεται η σχέση με ένα ταίρι που τους θυμίζει πολύ από τα δικά τους τα ψαλιδισμένα φτερά. Κι εκεί τον/την συμπονούν και μένουν και επιμένουν να προσπαθούν να πετάξουν μαζί.
Αγαπούν αυτόν όπως θα ήθελαν να τους είχαν αγαπήσει. Μένουν γιατί ξέρουν ότι ένα κομμάτι τους είναι εκεί και φοβούνται να προχωρήσουν. Στους φόβους του συντρόφου τους, αγκαλιάζουν τους δικούς τους φόβους, υπομένουν την αδυναμία του για αγάπη, και επί της ουσίας ξαναβιώνουν τη δική τους ιστορία ελπίζοντας σε μία διαφορετική προοπτική και ένα ευοίωνο μαζί.
Τις περισσότερες φορές το σενάριο αυτό εμπεριέχει την απόλυτη αφοσίωση και μία κρυφή απαίτηση για αγάπη, στο τέλος θα με αγαπήσεις. Αλλά και από την άλλη μεριά και μία συνεχή αμφισβήτηση, πώς είναι δυνατόν να με αγαπάει; Αφού δεν αξίζω την αγάπη του/της. Και τελικά τα κάνω χάλια, να δεις που όσα κι αν μου κάνει, εγώ θα τα κάνω χάλια στο τέλος. Κι έτσι μέσα από “δραματικές καταστάσεις” και έντονες αμφισβητήσεις και διαβεβαιώσεις της αγάπης, η σχέση συντηρείται και επιβιώνει μέχρι ο ένας από τους δύο να κουραστεί να παίζει το ρόλο του.
Συνήθως μία τέτοια σχέση έχει περιορισμένη ζωή, λόγω της κόπωσης που προκαλούν οι συνεχείς προκλήσεις για επιβεβαίωση της αγάπης και από τους δύο και τελικά της έλλειψης εμπιστοσύνης που κάνει τη σχέση να μην έχει συνέχεια.
Αν κάποιος βρίσκεται μέσα σε μία τέτοια σχέση είναι να αναρωτηθεί με ποιον τρόπο συνταιριάζει με τον άνθρωπο που έχει διαλέξει για ταίρι του αυτό το διάστημα; Τι σημαίνει για τον ίδιο αυτή του η επιλογή. Ποιον ρόλο παίζει ο ίδιος και ο σύντροφός του και με ποιον τρόπο μέσα στη σχέση; Τι είναι αυτό που συντηρεί τη σχέση τους; Και τέλος, φυσικά τι θα συνέβαινε αν κάποιος από τους δύο σταματούσε να παίζει αυτό το ρόλο; Αυτή η σχέση θα άλλαζε και θα συνέχιζε σε μία νέα μορφή που θα ήταν περισσότερο αποδεκτή και για τους δύο ή δεν θα είχε λόγο ύπαρξης πλέον;
Για να είμαστε ειλικρινείς η αποδοχή του εαυτού, η αγάπη και η φροντίδα του εαυτού μας μαθαίνονται, αλλά είναι κάτι που ο καθένας το κάνει για τον εαυτό του. Μέσα στις σχέσεις μας μαθαίνουμε να ζηλεύουμε τα καλά του συντρόφου μας, με αυτά σαν έναυσμα, σαν κινητήριο δύναμη να προχωράμε τον εαυτό μας κι έτσι τελικά προχωρά η σχέση μας. Όλες οι σχέσεις δεν είναι για να προχωρήσουν, είναι όμως δώρο η γνωριμία μας με έναν άλλο άνθρωπο, ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Σταυρούλα Στυλ. Παπαδονικολάκη
Ψυχολόγος ΜΑ Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Τηλ. 694 7211 665
Email: info@psyathens.gr
Website: www.psyathens.gr
