Minari: Μία ιστορία ξεριζωμού μέσα από παιδικά μάτια

Έπειτα από την εισαγωγή του κορεάτικου κινηματογράφου στον κόσμο της ευρωπαϊκής και αμερικάνικης ψυχαγωγίας, με το Parasite του Μπονγκ Τζουν Χο την περσινή χρονιά να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και μαγνήτης των βραβείων στα Όσκαρ και όχι μόνο, η ημι αυτοβιογραφικού τύπου ταινία Minari του Αμερικανοκορεάτη σκηνοθέτη Λι Άϊζακ Τσανγκ -η οποία είναι εμπνευσμένη από τα παιδικά του χρόνια-επιβεβαιώνει την καθιέρωση των κορεάτικων σκηνοθετών στον παγκόσμιο κινηματογράφο, έπειτα από την επιτυχή της πρεμιέρα φέτος στο Φεστιβάλ Sundance λαμβάνοντας τα βραβεία Επιτροπής και Κοινού και την βράβευση της Για Τζουν Γιουν για Β΄ Γυναικείο Ρόλο στα Όσκαρ. 

Το Minari, που πέρα από τίτλος της ταινίας πρέπει να αναφερθεί πως είναι ένα βρώσιμο φυτό το οποίο είναι πρωταγωνιστής σε πολλές ασιατικές συνταγές, έχοντας τη χρήση ενός μυρωδικού όπως ο μαϊντανός, στη συγκεκριμένη ταινία, βρίσκεται σε θέση συνοδηγού στην ιστορία ξεριζωμού μίας τετραμελούς οικογένειας Κορεάτων μεταναστών από την Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στο Αρκάνσας τη δεκαετία του 80.

Η οδύσσεια της τετραμελούς οικογένειας σε μία νέα πόλη ξεκινά, έχοντας ως κινητήρια δύναμη την έμμονη ιδέα του πατέρα Τζέικομπ (Στίβεν Γέουν)να καλλιεργήσει το μεγάλο κτήμα το οποίο αγόρασε στο Αρκάνσας με σκοπό να πουλήσει κορεάτικα φρούτα και λαχανικά σε εμπόρους από το Ντάλας. Με την επίτευξη του λεγόμενου ΄΄Αμερικάνικου ονείρου΄΄ και την επιθυμία του Τζέικομπ να αποτελεί την τέλεια πατρική και συζυγική φιγούρα για την οικογένεια του, οι δυσκολίες στήνονται σε σειρά από την πρώτη σκηνή. Από τη μία, η γυναίκα του Μόνικα (Χαν Γε-ρι), η οποία παρόλο που εμπιστεύτηκε τον σύζυγο της για την εύρεση μίας καλύτερης ποιότητας ζωής καταλήγει να μένει σε ένα τροχόσπιτο όπου υπάρχει σχεδόν καθημερινή έλλειψη βασικών μέσων διαβίωσης και ένα κτήμα με λίγες ελπίδες για αξιοπρεπή σοδειά.

 Από την άλλη, ο μικρός γιος του, Ντέιβιντ (Άλαν Σ. Κιμ,) ο οποίος χρειάζεται θεραπεία για το καρδιακό πρόβλημα που έχει εκ γενετής και το νοσοκομείο βρίσκεται μία ώρα μακριά από το νέο του σπίτι. Και τέλος το δεύτερο και μεγαλύτερο σε ηλικία παιδί της οικογένειας, η κόρη Αν (Νοέλ Τσο), η οποία μέσα στο χάος που επικρατεί στην σχέση των γονιών της επιδιώκει να ανταπεξέλθει στα καθήκοντα μίας μεγαλύτερης αδερφής και ταυτόχρονα δεύτερου γονιού για χάρη του μικρότερου αδερφού της. Το βάρος της νέας αρχής τότε αρχίζει σταδιακά να μειώνεται και να καταλαμβάνεται από μία παιδική αύρα και ένα αφιλτράριστο ταπεραμέντο με την πολυπόθητη από την μητέρα της οικογένειας άφιξη της γηραιάς μητέρας της (Για Τζουν Γιουν). Η οποία, όπως χαρακτηριστικά λέει και ο μικρός Ντέιβιντ, με παράπονο «μυρίζει Κορέα» και μεταξύ άλλων φέρνει μαζί της σπόρους minari.

Ωστόσο η λειτουργία του φυτού minari στη συγκεκριμένη ταινία δεν είναι αυτή ενός σπόρου που απλώς φυτρώνει. Έχει θέση πρωταγωνιστική, όπως και τα μέλη της οικογένειας της ταινίας. Δεν είναι ένα συμπληρωματικό στοιχείο στην πλοκή της ταινίας. Αντίθετα, αναλαμβάνει θέση καθοδηγητή στις πράξεις των πρωταγωνιστών της ταινίας, και μάλιστα αποτελεί σημείο τομή στην πλοκή καθώς οδηγεί στη λύση της. Πάνω από όλα, όμως, έχει συμβολική και μεταφορική λειτουργία. Γιατί; Επειδή, μία λεπτομέρεια όσον αφορά τη διάρκεια ζωής του minari, είναι πως αφού μαραθεί, τη δεύτερη φορά που επανέρχεται στη ζωή είναι πιο δυνατό και πιο υγιές.

Αυτή, λοιπόν, η ιστορία δεν αφορά απλώς τον ξεριζωμό μίας οικογένειας. Αφορά, την πρόοδο της ανθρώπινης ζωής γενικότερα, χωρίς να κάνει διακρίσεις στους θεατές σε μετανάστες και μη μετανάστες. Πρόκειται για την ύπαρξη της ελπίδας στην ανθρώπινη ζωή, η οποία όμως δε γίνεται να υπάρξει χωρίς να προηγηθεί πρώτα η αποτυχία, ο θάνατος δηλαδή του φυτού. Το Minari, αν και είναι μία γλυκόπικρη ιστορία για τη μετανάστευση της οικογένειας τεσσάρων Κορεάτων, δεν εξαιρεί καμία εθνικότητα. Γιατί, η θεματική της επιτυχίας και της ευημερίας όπως και όλων των σκαλοπατιών που δεσμεύονται με αυτές είναι έννοιες με τις οποίες μπορεί να ταυτιστεί ο κάθε θεατής ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και καταγωγής.

Παράλληλα, όμως, κανείς δεν απορρίπτει το ενδεχόμενο να δει κάποιος τη συγκεκριμένη ταινία και από την οπτική γωνία ενός μετανάστη. Εξάλλου, όπως προαναφέραμε το Minari δεν κάνει διακρίσεις στους θεατές του. Ως εκπρόσωπος της σκοπιάς ενός μετανάστη λειτουργεί η σχέση του μικρού Ντέιβιντ με τη γιαγιά του. Αυτός, γεννημένος και μεγαλωμένος στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής  αν και στις πρώτες σκηνές της γνωριμίας τους με δυσαρεστημένο ύφος δηλώνει πως η γιαγιά του «μυρίζει Κορέα» και κατ΄ επέκταση εκφράζει την πικρία του απέναντι της, καταλήγει εν τέλει να γίνεται ο καλύτερος της φίλος. Η απεικόνιση της σχέσης αυτής στην οθόνη, παρουσιάζει και την ΄΄διπλή ταυτότητα΄΄ με την οποία πολλές φορές έρχονται αντιμέτωποι οι μετανάστες, στην προσπάθεια τους να ενσωματωθούν σε μία νέα κοινωνία, γεγονός που πολλές φορές τους αναγκάζει να απαρνηθούν ασυνείδητα, μοναδικά χαρακτηριστικά του τόπου καταγωγής τους που έχουν υιοθετήσει.

Όμως, όλα αυτά τα βιώματα και η παρουσίαση τους όπως έχει δηλώσει και ο Αμερικανοκορεάτης σκηνοθέτης δεν αποτελούν μέρος μίας στερεοτυπικής και συγκεκριμένης εμπειρίας, αλλά λειτουργούν αντιπροσωπευτικά για κάθε διαφορετικό ανθρώπινο ταξίδι, καθώς η θεματική της οικογένειας, του πόνου, της αποτυχίας, της επιτυχίας που επρόκειτο να ακολουθήσει είναι όλα μέρη της ανθρώπινης ζωής. Αυτός, είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο η συγκεκριμένη ταινία γνώρισε τόση επιτυχία. Το Minari αποτέλεσε ένα διάλειμμα από τις χολιγουντιανές ταινίες επιστημονικής φαντασίας με ποικιλία ειδικών εφέ και πλούσια παραγωγή, και χωρίς να υποτιμήσει τη συγκίνηση που μπορούν να προσφέρουν δε στηρίχτηκε παρά μόνο στη λιτότητα και συνάμα την ομορφιά των καθημερινών στιγμών και των ανθρώπινων συναισθημάτων που τις συνοδεύουν, βιώματα που είναι οικεία στον καθένα.

Συντάκτης: Φιλαρέτη Χρηστίδη,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.