Μικρό Χρονικό Τρέλας
Η σχέση μου με τα βιβλία ήταν ανέκαθεν πολύ καλή. Από τα εφηβικά μου χρόνια ξεκίνησα να αγαπώ το διάβασμα και έκτοτε η βιβλιοθήκη μου είναι γεμάτη από ήρωες, ιστορίες και κόσμους που αν και διαφέρουν μεταξύ τους, έχουν κάτι κοινό: την ικανότητα να σε συνεπαίρνουν σε κάθε τους σελίδα. Ένα πολύ πρόσφατο «ταξίδι» μου μέσα από τις σελίδες ενός φοβερά ειλικρινούς βιβλίου κατάφερε να γίνει και ένα από τα πολύ αγαπημένα μου.
Μικρό Χρονικό Τρέλας από τον Αύγουστο Κορτώ
Ο Πέτρος Χατζόπουλος, όπως είναι το πραγματικό όνομα του συγγραφέα, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, ζει πλέον μόνιμα στην Αθήνα και ασχολείται με τη συγγραφή βιβλίων, ποιημάτων, θεατρικών και με μεταφράσεις έργων σύγχρονης αμερικάνικης πεζογραφίας.
Τον Αύγουστο Κορτώ τον γνώρισα μέσα από «Το βιβλίο της Κατερίνας» όπου αποδίδεται μυθιστορηματικά η ζωή της μητέρας του. Συναρπαστικά άμεσο, κάτι που με ώθησε αμέσως να διαβάσω το αγαπημένο μου «Μικρό Χρονικό Τρέλας». Το βιβλίο αυτό αποτελεί αυτοβιογραφία του συγγραφέα, μέσα από το οποίο σκιαγραφεί με αμεσότητα και χιούμορ την περιπέτειά του με την κατάθλιψη. Με ειλικρίνεια και περίσσιο θάρρος μιλάει ανοιχτά για την κατάθλιψη που ο ίδιος πέρασε το Δεκέμβρη του 2008 περιγράφοντάς τη ως ένα μικρό χρονικό τρέλας, που μόνο μικρό δεν είναι. Αφοπλιστικά αληθινό, από την αρχή ως το τέλος σου μεταφέρει μέσα από τα ιλαροτραγικά περιστατικά και τους διαλόγους την ψυχολογική κατάσταση ενός ανθρώπου που πάσχει ψυχικά και σωματικά. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί προσφέροντας άφθονες στιγμές γέλιου και συμπόνιας.
Μια ματιά στο οπισθόφυλλο
Στις 28 Δεκέμβρη του 2008, στις τρεις τα χαράματα, ο μεγαλύτερος φόβος μου έγινε πραγματικότητα: κατά το κοινώς λεγόμενον, τρελάθηκα.
Το μυαλό μου -ο κόσμος μου- γκρεμίστηκε και τη θέση του πήρε μια παντοδύναμη ψύχωση, που σαν παράσιτο με ξενιστή τον ίδιο μου τον εαυτό τρεφόταν και θέριευε με τις παρανοϊκές ιδέες που γεννούσε ασταμάτητα: ήμουν ο νέος Δαλάι Λάμα, ο Φύλακας στη σίκαλη, πληρωμένοι δολοφόνοι παραμόνευαν στο κατόπι μου.
Σ’ αυτό μου το παραλήρημα, ολοζώντανο ακόμα στη μνήμη μου, στη σύντομη νοσηλεία μου και στην κατοπινή, θανατερή μου κατάθλιψη, παρέσυρα κι οδήγησα στην απόγνωση όλους τους ανθρώπους της καρδιάς μου, που μ’ έβλεπαν άξαφνα κατακερματισμένο από μιαν ανεξέλεγκτη ψυχική ασθένεια.
Ο ζοφερός Δεκέμβρης του ’08 στη μουδιασμένη Αθήνα. Το ιερό κόκκινο χρώμα. Κι η αυτόχειρας μάνα μου, που χρόνια μετά επιστρέφει από τον Άδη. Στο βιβλίο αυτό έγραψα όλα όσα θυμάμαι, χωρίς ν’ αλλάξω τίποτα και μην κρατώντας τίποτα κρυφό. Γιατί χάρη σ’ αυτές τις αδιανόητες μέρες, κατάφερα, μες στα συντρίμμια του μυαλού μου, να βρω έναν νέο εαυτό και τον δύσκολο δρόμο που οδηγεί στην ψυχική γαλήνη. Κι ενώ η ιστορία μου μοιάζει μοναδική, το τέρας της ψυχικής αρρώστιας και του φόβου που σκορπάει είναι κοινό για όλους μας, όπως και το θηρίο της αγάπης και της κάθε ανθρώπινης δύναμης.
Γιατί η ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη ν’ αρκείται στη δυστυχία.
Αν δεν έχετε διαβάσει «Το βιβλίο της Κατερίνας», που για μένα αποτελεί μία εισαγωγή στο «Μικρό Χρονικό Τρέλας», σας παροτρύνω να το κάνετε. Αν το έχετε διαβάσει μάλλον ήρθε η ώρα να περάσετε στο «Μικρό Χρονικό Τρέλας».
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, έτος έκδοσης 2016, 256 σελίδες.
