Μια φτωχή “βασίλισσα”…
Η ιστορία της Φιόνα Μουτέσι μοιάζει με παραμύθι από τα πιο απίστευτα. Καλά λένε ότι τα πιο παράξενα παραμύθια τα φτιάχνει η ίδια η ζωή. Το πώς αυτή η 15χρονη αγράμματη κοπέλα από μια παραγκούπολη της Καμπάλα, της πρωτεύουσας της Ουγκάντας, έχει εξελιχθεί σε μια από τις καλύτερες σκακίστριες παγκοσμίως, θα γίνει σύντομα βιβλίο (με τίτλο “The Ultimate Underdog”, Το Απόλυτο Αουτσάιντερ) και μάλλον θα μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη του σινεμά.
Η Φιόνα ζούσε την ίδια ζωή με χιλιάδες άλλα πάμπτωχα παιδιά στην Ουγκάντα, μια χώρα της ανατολικής Αφρικής με 34 εκατομμύρια κατοίκους, εκ των οποίων σχεδόν το ένα τρίτο ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. «Ζούσα στους δρόμους, κοιμόμουν στους δρόμους και δεν είχα να φάω τίποτα», αναπολεί σήμερα η Φιόνα. Ο πατέρας της πέθανε από AIDS όταν εκείνη ήταν τριών ετών κι η ίδια έμεινε στο δρόμο με τη μητέρα και τον μικρότερο αδελφό της.
Η πείνα την οδήγησε στο σκάκι. Ακουσε ότι ο ιεραπόστολος Ρόμπερτ Κατέντε, ο ίδιος πρόσφυγας από τον εμφύλιο πόλεμο που σπαράζει τη χώρα, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα εκμάθησης σκακιού για παιδιά και πρόσφερε στο κάθε παιδί που θα δεχόταν να μάθει τους κανόνες ένα μπολ με πόριτζ. Η Φιόνα περπάτησε πάνω από 6 χλμ. ως το Κάτουε για να τον συναντήσει, να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στο σκάκι και να πάρει το μπολ που της αναλογούσε. Έκπληκτος ο Κατέντε αναφώνησε ότι βρίσκεται μπροστά σ’ ένα εκπληκτικό ταλέντο. Μέσα από τους ίππους, τους αξιωματικούς και τους πύργους του σκακιού η Φιόνα ξεδίπλωσε ένα ταλέντο που την έκανε διάσημη σ’ όλο τον κόσμο.
Όλα αυτά έγιναν το 2005, όταν η κοπέλα δεν ήταν ούτε οκτώ ετών. Τώρα απολαμβάνει τη φήμη της ως η μόνη εκπρόσωπος της Ουγκάντα που έχει κερδίσει διεθνείς τίτλους στο σκάκι. Το ταλέντο της τη βοήθησε να φτάσει ψηλά, αλλά η ίδια είπε ότι δουλεύει πολύ πάνω στη σκακιέρα, έχει μάθει να γράφει και να διαβάζει και βελτιώνεται όλο και περισσότερο. Το 2009 κατέκτησε το πρωτάθλημα της χώρας της (συναγωνιζόμενη κυρίως λευκούς αθλητές…) και το 2010 εκπροσώπησε την Ουγκάντα στην Ολυμπιάδα Σκακιού που έγινε στη Σιβηρία.
Η ζωή της έχει βελτιωθεί από τότε, όμως ακόμα έχει δυσκολίες. Εξακολουθεί να ζει στα περίχωρα της Καμπάλα, σ’ ένα άθλιο σπίτι που δεν έχει νερό και αναγκάζεται να το κουβαλάει. Αναγκάζεται να περπατάει δύο ώρες καθημερινά ως το Κίτουε, για να συναντήσει τον δάσκαλό της. Ελπίζει ότι με τα χρήματα από την έκδοση του βιβλίου και την ταινία (ήδη έχει ενδιαφερθεί η Disney) θα αποκτήσει ένα εισόδημα που θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα…
