Μεγαλώνω! Τι 16… Τι 26… Τι μία δεκαετία μετά…
Με αφορμή τα γενέθλιά μου σκέφτηκα να γράψω ένα άρθρο για τη δεκαετία που πέρασε, τι 16, τι 26. Άλλα μυαλά, άλλη νοοτροπία και άλλες σκέψεις πλέον.
Στην ηλικία των 16 είμαστε ανώριμοι, σκεφτόμαστε μόνο το παιχνίδι και τα μαθήματα και δεν μπορούμε να κοιτάξουμε το μέλλον μας και αυτό που λέγεται «στίβος της ζωής». Είμαστε αφελή παιδιά λειτουργώντας με βάση την ηλικία μας.
Τα χρόνια περνάνε, ενηλικιώνεσαι και τρως σιγά σιγά τα χαστούκια σου ένα ένα, μικρά, μεγάλα αλλά τα τρως και πονάς λίγο ή πολύ. Κανείς δεν σε είχε διδάξει το πιο σημαντικό: «Πώς σταματάς να πληγώνεσαι». Και αυτό το μαθαίνεις μόνος σου με τη δύναμη που έχεις μέσα σου.
Στην ηλικία των 26 είσαι πλέον ώριμος, ελπίζω. Έχεις μάθει να σκέφτεσαι και να κάνεις πιο σοφές επιλογές. Η μαμά μου μου είχε διδάξει το εξής: «Εσύ στη ζωή σου θα επιλέξεις τι κουστούμι θα φοράς», και το «Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς».
Η αλήθεια είναι ότι πιο μικρή δεν άκουγα πάντα. Έκανα τα δικά μου και ήμουν αντιδραστική. Όμως, έφαγα τα χαστούκια μου και ωρίμασα απότομα. Και, ναι, πέρασε μία δεκαετία και έχω αλλάξει πολύ. Από εκείνο το ντροπαλό κορίτσι, που ήταν χαμηλών τόνων, έγινα μία κοπέλα σκληρή που δεν εμπιστεύεται εύκολα.
Βέβαια, μου λείπουν εκείνα τα σχολικά και ανέμελα χρόνια που δεν είχα προβλήματα στο κεφάλι μου, αλλά χαίρομαι που θα γίνω 26 γιατί ωρίμασα και κάνω σωστές επιλογές.
Δεν φοβάμαι μήπως βγάλω ρυτίδες ή μήπως τσαλακωθώ, γιατί η ψυχή μου δεν θα ρυτιδιάσει. Όπως έχω ξαναπεί φοβάμαι τον χρόνο που περνάει γρήγορα και ότι κάποιες φορές μένουμε στάσιμοι σε πράγματα που μας πονάνε.
Τελικά, κατάλαβα γράφοντας αυτό το άρθρο πως από τη μια πλευρά έχει σημασία η ηλικία γιατί αλλάζεις κάποια στοιχεία του χαρακτήρα σου. Από την άλλη, όμως, η ηλικία δεν έχει σημασία αλλά η ψυχή που μένει αναλλοίωτη.
Γι’ αυτό λοιπόν οι ηλικιακά μικρότερες μην βιάζεστε να μεγαλώσετε. Χαρείτε τα χρόνια σας γιατί μετά θα λέτε ό, τι λέω και εγώ: «Αχ! Να ήμουν μικρή!». Και εμείς οι μεγαλύτερες ας σταματήσουμε να φοβόμαστε τις ρυτίδες ή να κλαίμε το παρελθόν. Η ζωή είναι μικρή. Χαρείτε την όσο μπορείτε.
Να χαμογελάτε γιατί σας αξίζει και να μην ξεχνάτε αυτό που λέει η μαμά μου: «Εκεί που ήσουν ήμουνα και εδώ που είμαι θα’ ρθεις!»
Χρόνια μου πολλά, λοιπόν!
«Το κείμενο αποτελεί μια συνεργασία του flowmagazine.gr με την κ. Μιχαηλίδου. Για περισσότερα κείμενα της συγκεκριμένης αρθρογράφου πατήστε εδώ.»
