Η Ursula K. Le Guin, γεννημένη στις 21 Οκτωβρίου 1929 στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια, αναδείχθηκε ως εμβληματική μορφή του χώρου …
«Με άνεμο κακό», Kaοuther Adimi, Εκδόσεις Πόλις 2024
Εχει τιμηθεί με 2 βραβεία. Δεν είναι λόγος αυτός να το διαβάσετε όμως. Διαβάστε το διότι είναι μια μικρή, αιχμηρή περιπλάνηση που το αξίζει. Είναι λιγάκι σαν το μικρό, κυρτό λεπίδι του φεγγαριού που σκάει το βραδάκι.
Η ιστορία
Ο σκελετός της ιστορίας είναι απλός, σαν σκαλωσιά: ακολουθούμε από το 1920 εως και το 1992 τις ζωές του Ταρέκ, του Σαίντ και της Λειλά, τρις φίλοι που ζουν σε ένα χωριό της Α. Αλγερίας. Ως γίνεται συνήθως τα δυο αγόρια είναι ερωτευμένα με το κορίτσι. Η ζωη όμως προστάζει και παρασύρει αλλού.
Ο Σαιντ φεύγει απ το χωριό στην πόλη να σπουδάσει και με τον καιρό να γίνει διάσημος συγγραφέας. Πολεμούν και οι δυό στον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ο Ταρέκ επιστρέφει παντρεύεται την Λειλά και φεύγει πάλι για να πολεμήσει στο πλευρό της ΠΑΛ (National Liberation Front for Algeria), επιστρέφει και ξαναφεύγει πάλι ώστε να εργαστεί σε Γαλλία και Ιταλία προκειμένου να ζήσει την οικογένεια του.
Ξάφνου βρίσκεται φύλακας μιας έπαυλης: ήσυχης, με κήπο καταπράσινο, μεστό γύρω απο αγάλματα λευκά που φωτίζονται τα βράδια απ’ την σελήνη και φέγγουν σχεδόν αύλα, όπου ο χρόνος μοιάζει ακίνητος κι ο Ταρέκ γνωρίζει για πρώτη φορά του την ηρεμία, την αναπάντεχη, διαυγή χαρά του πνεύματος, την δική του άγνωστη πλευρά. Και την αποδέχεται. Και θέλει να μείνει μεσα σ’ αυτόν τον ανέγγιχτο κόσμο.
Μακριά του η Λειλά μαθαίνει σιγά σιγά να διαβάζει και να γράφει.
Και αλλού, ο Σαίντ γράφει ένα μυθιστόρημα που αφορά και τους τρις τους. Μια ιστορία ερωτική απ’ την δικη του την πλευρά, όχι βέβαια αληθινή, ένα διήγημα που αναγκάζει τον Ταρέκ να επιστρέψει βίαια, να μαζέψει την οικογένειά του και να φύγουν σχεδόν διωγμένοι απ’ το χωριό προκειμένου να γλυτώσουν τα κουτσομπολιά που ξεσηκώνονται άγρια γύρω τους. Η Λειλά, όπως όλοι, έχει διαβάσει το βιβλίο του Σαίντ.
Οι λέξεις εχουν βάρος
Μες τις σελίδες της Adimi φυσάει, ασταμάτητα σχεδόν, ένας άνεμος κακός, αυτός που καλύπτει τα πάντα με την σκόνη του, μεταλλάσσοντας κι αλλοιώνοντας τα γνωστά σχήματα, που σκιάζει την χώρα, που βαραίνει πανω σε δρόμους, σπίτια και καρδιές.
Και τώρα η Λειλά ανακαλύπτει ότι οι λέξεις εχουν το δικό τους βάρος, ότι κι αυτές μπορούν να μεταφέρουν ανέμους κακούς σχεδιάζοντας δικούς τους κόσμους, κι ανατρέποντας τους υφιστάμενους να απλωθούν όπως τα σύννεφα πάνω από χωριό και πόλη, δίνοντας άλλη όψη στην πραγματικότητα, προτείνοντάς μια άλλη πολύ πιο άσχημη.
Οι λέξεις, ανάλογα με την σειρά που τις τοποθετούμε, μπορεί κάλλιστα να είναι σαν βόμβες που πέφτουν. Ακόμη και λέξεις που δεν λέγονται έχουν πλέον βάρος, το κενό που αφήνουν είναι αβυσσαλέο. Όπως ο πόλεμος που σαν άνεμος σαρώνει ζωές, όπως η ζωή που σαρώνει την γη για λίγο πριν σβύσει, όπως η ελευθερία που δεν έχουμε.
Όμως όσο υπάρχουμε αντιστεκόμαστε και κάποιες φορές τα καταφέρνουμε.
Η γνώση είναι ένα είδος πλούτου. Είναι όμως και όπλο κι ένα όπλο μπορεί να στραφεί εναντίον σου.
Βιβλίο τρυφερό, φορές ωμό, περιγραφικό, απλό, γεμάτο όμως αμηχανία κι ανησυχία μπροστά σε έναν κόσμο που «…πάει και φέρεται σαν φύλλο νεκρό από άνεμο κακό.»
Θα τα βρείτε στα βιβλιοπωλεία και το metabook.
