Πρεμιέρα την Τετάρτη 1η Νοεμβρίου στο Θέατρο ΓΚΛΟΡΙΑ. Για τρίτη χρονιά η θρυλική παράσταση “Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού” προκαλεί το …
Λέμε Ναι στην παράσταση ‘’Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού’’ του Γιάννη Κακλέα!
Τολμηρό & άμεσο, με ρυθμό που δε γίνεται να μη σε μαγνητίσει, το θεατρικό έργο του Ιταλού βραβευμένου με Νόμπελ συγγραφέα Ντάριο Φο, έρχεται να φανερώσει στα μάτια του θεατή, την αυθαιρεσία της εξουσίας και τη διαφθορά της δικαιοσύνης, με φόντο ένα πραγματικό γεγονός στο Μιλάνο το 1969.
Τι θα συνέβαινε αν, ένας άνθρωπος που έχει βιώσει την εκμετάλλευση της εξουσίας, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ξεσκεπάσει την αυθαιρεσία του κράτους και της δικαιοσύνης στα μάτια των υπολοίπων; Λοιπόν, αυτή θα είναι η ιστορία που θέλει να μας πει ο Ντάριο Φο.
Για τον Ντάριο Φο, ο κεντρικός ήρωας θα γίνει ένας ‘’τρελός γελωτοποιός’’ ,για να μας αποκαλύψει με αμεσότητα, μία δόση χιούμορ και καυστική σάτιρα, την διαφθορά της εξουσίας και της δικαιοσύνης.
Υπόθεση του έργου
Η αφορμή (και η αιτία μαζί) για να γραφεί το θεατρικό αυτό έργο ήταν η βομβιστική επίθεση που έγινε στην Πιάτσα Φοντάνα, στο κτίριο της Αγροτικής Τράπεζας, στο κέντρο του Μιλάνου το 1969. Από τη βομβιστική επίθεση 17 άτομα έχασαν τη ζωή τους και 88 τραυματίστηκαν.
Με φόντο μία αυθαιρεσία της ιταλικής αστυνομίας, την ‘εκπαραθύρωση’ ενός αναρχικού, που κατηγορήθηκε για τη βομβιστική επίθεση, έρχεται ένας ‘’τρελός’’ γελωτοποιός, ο οποίος, συνδιαλασσόμενος με τους αστυνομικούς και μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις μας φανερώνει την παθογένεια της εξουσίας. Ο θάνατος του αναρχικού Τζουζέπε Πινέλι είναι για την αστυνομία ένα ακόμη τυχαίο γεγονός , μέχρι που ο ‘τρελός’ αποφασίζει να μας πει την ιστορία όπως έγινε.
Ο κεντρικός ήρωας, ο γελωτοποιός , που ερμηνεύει ο Πάνος Βλάχος, συλλαμβάνεται από την ασφάλεια με την κατηγορία ότι υποδύεται ρόλους.
Με την οξυδέρκειά του όμως, την τόλμη του, την αιχμηρότητά του απέναντι στους αστυνομικούς, αλλεπάληλες μεταμφιέσεις και την επινόηση φαρσικών καταστάσεων, καταφέρνει να τους ξεσκεπάσει μέσα σε ένα περιβάλλον παιχνιδιού, και να γίνει από κατηγορούμενος κατήγορος.
Χιούμορ, σάτιρα & προβληματισμός
Οι έξυπνοι διάλογοι που εκτυλίσσονται με χιούμορ, παλμό και ρευστότητα, καταφέρνουν με τη δεξιοτεχνία του Ντάριο Φο, να αποκαλύψουν στον θεατή την κατά τ’άλλα δυσάρεστη πραγματικότητα, ενώ συγχρόνως δίνουν τροφή για προβληματισμό.
Η γλώσσα τόσο στους διαλόγους, όσο και στα τραγούδια που αποτελούν βασικό στοιχείο της παράστασης, είναι αποκαλυπτική όσο εξελίσσεται το έργο και ξεσκεπάζει την αλήθεια στα μάτια του θεατή.
Οι αναφορές στην Ελλάδα του σήμερα γίνονται βραχύλογα και με τόσο εύστοχο τρόπο στα κατάλληλα σημεία της παράστασης, που δε μπορεί παρά να μας πείσει ότι το θεατρικό έργο είναι επίκαιρο.
Εκρηκτικά υπονοούμενα που θίγουν όχι μόνο την αυθαιρεσία της εξουσίας, αλλά και το πώς, εξαιτίας της, καταστρέφεται η ελευθερία του ανθρώπου.
Στο έργο προτάσσεται ο άνθρωπος ως αξία που υπερτερεί, έναντι της εξουσίας. Το δίβουλο τέλος, που θέτει το ζήτημα κατά πόσο η δικαιοσύνη και η ανθρωπιά εν τέλει εκτιμώνται, αφήνεται στην κρίση του θεατή.
Σύμπραξη με το κοινό
‘’Γκροτέσκο’’ καταστάσεις και εξωστρεφείς ερμηνείες, που εξισορροπούνται από τη λειτουργική και συμβολική σκηνογραφία.
Περίσσεια ενέργεια, μουσικότητα και σωματικότητα των ηθοποιών. Η μουσική, αν αγγίξει κανείς τα νοήματά της, έχει κομβικό ρόλο, σε σύνθεση Βάιου Πράπα και στίχους Πάνου Βλάχου.
Το κοινό συμμετέχει ενεργά, καθώς ο πρωταγωνιστής κυρίως, του απευθύνεται και μεταδίδει συναισθηματική ένταση. Τα σώματα των ηθοποιών, οι εκφράσεις και οι κινήσεις αποτελούν πυρήνα της κινητοποίησης του θεατή.
Προσωπική αίσθηση είναι ότι επιτυγχάνει να κάνει τον θεατή να νιώσει μία εγρήγορση, μία εσωτερική κινητικότητα και έναν βαθύ προβληματισμό για τον άνθρωπο και τις συνθήκες της κοινωνίας. Η επιτυχία, άλλωστε, του Ντάριο Φο οφείλεται στο ότι παραμένει επίκαιρος ανά τις δεκαετίες.
Η διασκεδαστική αυτή παράσταση, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Κακλέα, ενσαρκώνει εύστοχα και δυναμικά την παρρησία του Ντάριο Φο έναντι της σκληρότητας της εξουσίας της εποχής.
Με τη μορφή ενός αφηγήματος για μεγάλους, μέσω της τοποθέτησης του κεντρικού ήρωα σε ρόλο ‘’παλιάτσου’’, αναμιγνύει το χιούμορ με τον σαρκασμό και την αποδοκιμασία, επιτυγχάνοντας να προσεγγίσει και να κινητοποιήσει τον θεατή.
